ΙΜΙΑ 1996 – ΟΥ ΠΟΣΟΙ ΑΛΛΑ ΠΟΥ …!!…ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ…

….«…Όλα διαρκώς φουλαρισμένα και  οι δυό Ουλαμοί  να είναι συνέχεια κομπλέ στο 100%, εκτός από καπνογόνα-εμπρηστικά..»… «…και τα ψιλά,  όλα παντού., πενηντάρια και 7,62.», , είπε στον ΤΕΧΑΠατζή και Επιλοχία του, ο Δκτης της Ίλης. «…Κυρ Υπίλαρχε, οι διαταγές της Μεραρχίας  λένε ένας μόνο Ουλαμός στο 50%..»,  είπε ο Επιλοχίας…, όμως η απάντηση που έλαβε από τον Υπίλαρχο, ήταν αποστομωτική : « …το γνωρίζω..» του είπε, λέγοντας του και κάτι άλλο μαζί…. Και συνέχισε :  «…ότι είπα…»…και   «..ο τρίτος Ουλαμός να μένει άδειος για εκ περιτροπής μεταφόρτωση για εκπαίδευση και για συντήρηση »…

Γράφει ο

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΓΕΡΟΓΛΗΣ

Ταξίαρχος ε.α

Καθημερινά τους μάζευε όλους στην ημερήσια αναφορά και τους εξηγούσε όχι μόνο το τι θα έκαναν εκείνη τη μέρα, αλλά και γιατί θα το έκαναν…Τους έλεγε, ότι σήμερα που έχει την άνεση χρόνου, τους εξηγεί και το πως και το γιατί πρέπει να γίνει αυτό το έργο που τους έχει ανατεθεί…Ήταν μαζί τους σχεδόν συνέχεια… στον όρχο, στη συντήρηση, στην εκπαίδευση, στις βολές, στις ασκήσεις, στις βιαίες διαβάσεις, στις αναγνωρίσεις στο ποτάμι, στο φαγητό, στο μάζεμα γύρω από τη  φωτιά…

Έπαιζε μαζί τους στο απογευματινό μπασκετάκι,…όλοι παίζανε, ξέρανε, δεν ξέρανε..  Και τα πιο πολλά  βράδια κοιμόταν μέσα, δίπλα τους στο γραφείο…Στις μεταφορτώσεις  ήταν εκεί…και έλεγχε προσωπικά τα ελαστικά παρεμβάσματα στις βάσεις και στα άγκιστρα συγκράτησης και υποδοχής των βλημάτων μέσα στους πύργους….

Την εκπαίδευση κάθε νέας ΕΣΣΟ, την είχε αναλάβει ο ίδιος προσωπικά, καθόσον όλοι πέρναγαν μαζί του ένα ταχύρρυθμο διβδόμαδο, το «φροντιστηριακό» όπως το λεγαν,  είτε ως οδηγοί, είτε ως πυροβολητές άρματος. Όλοι ήξεραν κατ΄’ ελάχιστον να οδηγούν και να ρίχνουν καλά, ανεξάρτητα της ειδικότητας τους.. Μετά το «εντατικό φροντιστηριακό», ο καθένας ακολουθούσε τη δουλειά του, την ειδικότητά του…

Τη νύχτα έβγαινε και πέρναγε από τις σκοπιές και τις ενέδρες, είτε με έφοδο , είτε χωρίς, όχι «για να τους πιάσει», αλλά για να δει τι κάνουν, να βεβαιωθεί ότι όλα ήταν καλά, να μοιραστεί μια σοκολάτα, να πει μια κουβέντα την ώρα της μοναξιάς που ανοιγόντουσαν περισσότερο…Το ποτάμι σχεδόν δίπλα….και δεν πηγαίναν  και πολλά χρόνια που χε γίνει το μακελειό στου «Καραγώγου»….Τα βράδια  μερικές φορές ακούγονταν να  σκάνε κάτι νάρκες Κ/Π ,  κάτω προς το ποτάμι…μπορεί τίποτα αγρίμια, τίποτα γελάδια ελευθέρας, μπορεί και τίποτα λαθραίοι , αθώα υποχείρια, που τους έστελναν από απέναντι για να τσεκάρουν αν τα σημασμένα τα ναρκοπέδια ήταν πραγματικά ή εικονικά…Και την άλλη μέρα, αφού άνοιγε διάδρομο το ΤΕΝΞ, εύχονταν να μην ήταν ανθρώποι, να μην μαζεύαν  χέρια και πόδια στις σακούλες, όχι πως δεν τύχαινε κι αυτό….

 Τον εκτιμούσαν και τον εμπιστευόντουσαν, παρότι δε χάριζε κάστανα…Το χε δει  τότες που ‘ γινε μια στραβή και το «φίδι» τους, όπως γυρνάγανε μέσα από άσκηση, πάτησε καμμιά τρακοσαριά μέτρα σωλήνες ποτιστικούς….Σταυρωθήκανε τότε  η φάλαγγα η δικιά τους με τα θεριά,  με μιάν άλλη με κάτι παπιά,  πάνω σε ένα κωλοστρίμωγμα με γράνες δεξιά αριστερά…Για να κάνει χώρο πέσανε  δεξιά στη γράνα και περάσανε.. Έλα μου όμως που μέσα στη γράνα τρέχανε οι σωλήνες…Δεν είχανε απομακρυνθεί πάνω από κανά δυό χιλιόμετρα και τον ειδοποιεί απ’ τον ασύρματο ο τελευταίος,  ότι ήταν πίσω τους κάτι αγροτικά και αλαλάζανε…Σταματήσανε… Κατεβήκανε κάτω απ’ τα άρματα, γυρνάνε πίσω, όντως οι σωλήνες μοιάζανε με σωληνάριο τελειωμένης οδοντόκρεμας… Και κει που ήτανε σκασμένος, βλέπει τους ντόπιους υπαξκούς και  στρατιώτες του χαμογελαστούς…«…Μην ανησυχείς αφεντικό… καθαρίζουμε εμείς..» του είπε ο Πέρης ο Επιλοχίας…Γυρνώντας μέσα, πάει στο  μουστάκια το Δκτη για να αναφέρει.. « …Γυρίσαμε, όλοι μέσα, όλα καλά κ. Δκτά, αλλά έκανα ζημιά, φταίω…»…«Ναι,», του απάντησε, ο Δκτης «Τα ξέρω, με πήρε ο Μέραρχος, θα δούμε…»…Κι όμως…Την άλλη μέρα το πρωί,  μπήκαν μέσα δυό τρακτέρ με πλατφόρμες τίγκα  στις εξάμετρες τις ποτιστικές με κλειδιά….Κανείς δεν το πίστευε…ούτε ο Μέραρχος, ούτε ο Δκτης,..ούτε και ο ίδιος ο Υπίλαρχος σχεδόν δεν το πίστευε… Τα «καμάρια του πραγματικά είχαν καθαρίσει» από το υστέρημα τους, από τα χωράφια τους..…άλλος τρεις, άλλος πέντε, άλλος δέκα, σωλήνες…τις μαζέψανε σε ένα βράδυ, τις φορτώσανε και τις φέρανε!!…

… Το ξερε ότι ήταν όλοι ένα, μια γροθιά, αλλά αυτό δεν θα το ξεχνούσε ποτέ…

 Και όταν ένα βράδυ κατά τις δύο  το ξημέρωμα πάλευε στο γραφείο με τα σχέδια, άκουσε θόρυβο απ’ το Επιλοχάδικο και πήγε δίπλα , είδε τον έφεδρο βοηθό Επιλοχία ξύπνιο πάνω από τα βιβλία της Ίλης, και τον ερώτησε «..Μάκη, τι κάνεις τέτοια ώρα..;», ο Επιλοχίας του απάντησε :.. « δεν μπορεί να είναι ξύπνιος ο διοικητής της Ίλης και να κοιμάται ο Επιλοχίας!!!..»…  Αδιόρατα χαμογέλασε…«..οκ,.. αρκετά για σήμερα, πάμε για ύπνο…».

…Αυτά τους έλεγε όμως, ότι πρέπει να εμπιστεύονται ο ένας τον άλλον και η εμπιστοσύνη, ο  σεβασμός και η εκτίμηση δεν χαρίζονται, αλλά κερδίζονται… « ….γιατί μπορεί να ‘ρθει μια μέρα, όπου δε θα χω το χρόνο να σας εξηγήσω τα γιατί…και απλά θα πρέπει να το κάνουμε!!..και να το κάνουμε καλά!!..»….έτσι τους έλεγε…  « και για να το κάνουμε καλά, πρέπει να μείνουμε ζωντανοί…η πατρίδα δεν έχει άλλο ανάγκη από νεκρούς ήρωες.. έχει ανάγκη από ζωντανούς νικητές…, και αυτό είναι πιο δύσκολο…τέτοιοι είστε και αυτό είναι  δικιά μου δουλειά..»…

Στις βολές όλοι ήταν παραπάνω από καλοί…ήτανε όμως και τρεις τέσσερις που  κεντάγανε κυριολεκτικά…Τι και αν λέγανε από τη Μεσογείων στην Αθήνα  κάποιοι, ότι τα stab του θεριού, δεν ήταν και πολύ καλά… Του τα χανε βρει τα κουμπιά του, εκεί που σταμάταγε το τρέμουλο, και με εν κινήσει το θηρίο «αλλάζανε τα φώτα» στο τρενάκι στο πεδίο βολής..!!..κάτι βαρέλια τα κόβανε στη μέση με το APDS στο ενάμιση και στα δυό χιλιόμετρα…..Και από ταχύτητα θες..…τους ταχε  μάθει..και επέμενε… «..ένα μωρό στο σωλήνα, ένα αγκαλιά και ένα σφιχτά  στα πόδια…» …. «..σημασία έχει να τους πάρετε τα πάσα..»… «…να ‘στε γρήγοροι, να τους σπάσετε τον τσαμπουκά..»… «…το πρώτο βλήμα είναι που μετράει,.. ρίξτε πρώτοι και διόρθωση…το δεύτερο θα ναι kill»…

Κάτι συναγερμούς από τη Μεραρχία και κάτι «readiness των 30¨ στο ποτάμι», τα είχανε στην Ίλη για πασατέμπο…Οι πεδιλότακοι, ευλαβικά και απαρέγκλιτα,  μόνο μεταξύ πρώτου και δεύτερου εδαφικού στη δεξιά τη μπάντα…αν δεν είχε εκεί, δεν είχε πουθενά…τυποποίηση ενεργειών και διαδικασιών τους φώναζε.. «….όχι όπου του κα@….νει του  καθενός…»…

Και όταν  είχε έρθει ο Μανούσος για επιθεώρηση και έδωσε «συναγερμό»…δεν πίστευε στα μάτια του….Είδε τότε σε λιγότερο από πέντε λεπτά να μην έχει μείνει όχι ρόδα, αλλά ούτε τρέιλερ, ούτε βίδα στους όρχους, …..Πενήντα χιλιάδες άλογα να τραντάζουνε τη γης λες και ήτανε σεισμός…και να φεύγουνε διαολεμένα από τα δρομολόγια έκτακτης διαφυγής…Και από κοντά και οι χοντρές κυρίες (Μ88 περισυλλογής), βενζίνες ακόμα,  σιγά μην κωλώνανε…Και να πετάνε τους «δράκους» φλόγα ολάκερη και να εκρήγνυται το μίγμα στον αέρα… Απόκοσμο θέαμα…επιβλητικό…μοναδικό…  Ούτε ο ίδιος, ούτε οι επιτελείς του, πιστεύανε αυτά που βλέπανε…Του χε δώσει του Υπιλάρχου τότε αποστολή στο συναγερμό, «αντιαεροπορική κάλυψη στρατοπέδου»..  σε λιγότερο από 15’ εκείνος είχε αναφέρει θετικά στον ασύρματο,  με όλα τα κομμάτια στις θέσεις τους…Μοίρασε αβέρτα ο Μανούσος τιμητικές εκείνη τη μέρα…Γελάγανε και τα μουστάκια του μαζί με του Μεράρχου, – αυτά που δεν είχανε – , καμάρωνε ο δικός τους ο δκτης ο μουστάκιας δικαιολογημένα απ’ την άλλη…Γιατί όταν είχε έρθει ο Μέραρχος κανά δυό μέρες πριν την επιθεώρηση, να δει τι γίνεται, και του είχε κάνει του μουστάκια μπροστά στον κόσμο παρατήρηση για  κάτι σκουπίδια  που είχε δει πίσω απ τα μαγειρεία, ο μουστάκιας του είχε απαντήσει ατάραχος,  «…ναι το ξέρω θα γίνουν και αυτά, αλλά τα έχω προτεραιότητα ή 14 ή 15…άλλα προέχουν…»….

…Τους ‘ορχους, μόνοι τους τους φτιάχνανε…με τα χέρια τους, με τη μπίγα τη μονομπούκαλη, με τους Ουλαμίτες, με αδρανή «εκ των ενόντων» (να ναι καλά ο μουστάκιας που έφερνε κανά φράγκο, είτε με το ΚΨΜ – το «στέκι του μαύρου»-, είτε το κυνήγαγε το θέμα απ’ τη Μεραρχία…)… Και με κάτι σιδηροτροχιές, από αυτές τις παλιές που άλλαζε ο ΟΣΕ στο δίκτυο, που τις ψωνίζανε με «καταδρομικές» τα βράδια…Για να ναι τα θεριά λίγο προστατευμένα απ τα χιόνια , τ’ αγιάζι και τις μπόρες, μαζί με τα καλύμματα και τα ακροστόμια…