Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2025
“121 χρόνια απ’ τη θυσία του Ήρωα Παύλου Μελά, ο Μακεδονικός συνεχίζεται”
Γράφει ο Αθανάσιος Χούπης
(Δημοσιογράφος της ΕΡΤ)
Σαν σήμερα, πριν από 121 χρόνια, στις 13 Οκτωβρίου 1904, έπεφτε νεκρός από οθωμανικά – τουρκικά πυρά ο ήρωας του Μακεδονικού Αγώνα Παύλος Μελάς.
Μετά από προδοσία, ένα οθωμανικό – τουρκικό απόσπασμα, περικύκλωσε τον ίδιο και τους συντρόφους του, στο χωριό Στάτιτσα της Καστοριάς. Τη στιγμή που ο Παύλος Μελάς και οι συμπολεμιστές του επιχειρούσαν έξοδο απ’ το σπίτι στο οποίο ξαπόσταιναν, τραυματίστηκε θανάσιμα. Φώναξε τον υπαρχηγό του, τον Λάκη Πύρζα, έβγαλε το Σταυρό που φορούσε από το λαιμό του και του είπε: «Το σταυρό να τον δώσεις στη γυναίκα μου και το τουφέκι, όπως σου είπα, στο Μίκη (το γιο του). Να τους πεις ότι, το καθήκον μου το έκαμα!!».
Λίγα χρόνια αργότερα, στα 1926, η αγαπημένη του σύζυγος Ναταλία Μελά – Δραγούμη, γράφει στον πρόλογο του βιβλίου – βιογραφία του Παύλου Μελά (εκδόθηκε στην Αλεξάνδρεια):
«…Ο Παύλος Μελάς αγωνίσθηκε για να μην καταστρέψουν οι Βούλγαροι τον τρόπο του σκέπτεσθαι και του αισθάνεσθαι που λέγεται Ελληνισμός!!”.
***
Τη θυσία του Παύλου Μελά υπαγόρευσε η Πίστη στα ίδια ιδανικά, που ενέπνευσαν τον Λεωνίδα, στις Θερμοπύλες, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, στην Κωνσταντινούπολη, το Μοναχό Σαμουήλ, στο Κούγκι, τον Γεωργάκη Ολύμπιο, στη Μονή του Σέκου (στη Μολδαβία), τον Αθανάσιο Διάκο, στην Αλαμάνα, τον Παπαφλέσσα, στο Μανιάκι, τον Χρήστο Καψάλη στο Μεσολόγγι, τον Κωστή Γιαμπουδάκη στο Αρκάδι…
Όλοι αυτοί που, μαζί με τον Παύλο Μελά, ενέπνευσαν αθροιστικά, αρκετά χρόνια αργότερα, στα 1957, τον Γρηγόρη Αυξεντίου. Στην επική μάχη που έδωσε, μαζί με τους συντρόφους του, με τους Άγγλους δυνάστες της Κύπρου, κοντά στην Ιερά Μονή Μαχαιρά. Μια μάχη που οι “σύμμαχοι και φίλοι” τελείωσαν ρίχνοντας μπιτόνια βενζίνης και βάζοντας φωτιά στο κρυσφήγετο του Ήρωα. Είναι αυτοί που ενέπνευσαν, στις 2/9/1958, το “Νέο Χάνι της Γραβιάς”, στο Λιοπέτρι της Μεγαλονήσου, τους τέσσερις ήρωες στη Μάχη του Αχυρώνα: Τον Ανδρέα Κάρυο, τον Ηλία Παπακυριακού, τον Φώτη Πίττα και τον Χρίστο Σαμάρα. (Ξέρω, πολλοί από σας, αναρωτιούνται: ποιοι είναι αυτοί; Εκεί μας έφτασε η εθνομηδενιστική αντιμετώπιση της Κληρονομιάς μας…).
13 Οκτωβρίου 2025:
Τιμή και Δόξα στον Παύλο Μελά, σημαίνει Αγώνας για να προβεί η Ελλάδα σε Λύση και Κατάργηση της Συμφωνίας των Πρεσπών. Αυτήν που ήδη έκαναν ήδη κουρελόχαρτο οι Σκοπιανοί!!
Λύση και Κατάργηση της Συμφωνίας που έφερε προς ψήφιση στη Βουλή ο Αλέξης Τσίπρας, ο γνωστός και ως “Μνημονιοσχίστης”. Ο “σωτήρας” μας, από τα Μνημόνια… Αυτός που, αντί να ανατρέψει την εκούσια παράδοση της χώρας στο ΔΝΤ, απ’ τον Γιώργο Παπανδρέου, τη συμμόρφωση στο έγκλημα, από τις κυβερνήσεις Παπαδήμου και Σαμαρά, έδωσε στην Ελλάδα τη χαριστική βολή: Ολοκλήρωσε τη μετατροπή της σε “αποικία χρέους”, σε επιτηρούμενη χώρα, ως το 2114. Κι επειδή κάθισε σιωπηλός, επειδή δεν κλήθηκε να λογοδοτήσει, για την προηγούμενη “σωτηρία” της Ελλάδας, επειδή επαίρεται ψευδώς, όπως κι ο διάδοχός του, ότι βγήκαμε δήθεν από τα Μνημόνια, κι ας μεγαλώνει διαρκώς το χρέος της Ελλάδας, επειδή θεωρεί πως λησμονήσαμε τη Συμφωνία των Πρεσπών, απειλεί τώρα να μας ξανασώσει, από τον επίσης “σωτήρα”, διάδοχό του στην πρωθυπουργία της δύσμοιρης Πατρίδας μας…
Όπως ίσως θυμάστε, τη Συμφωνία των Πρεσπών, που δήθεν αποδοκίμαζε, θα την καταργούσε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, άμα τη αναλήψει της πρωθυπουργίας της Ελλάδας. Μάλιστα, μας έλεγε πως δεν θα αποκαλούσε ποτέ τον πρωθυπουργό της γειτονικής χώρας – δορυφόρου της Τουρκίας, ως “πρωθυπουργό της Βόρειας Μακεδονίας”…
Το έκανε κι αυτό, όπως και πολλά άλλα, με κορυφαίο το ξέπλυμα της Τουρκίας, μέσω της Διακήρυξης των Αθηνών, αφού προηγουμένως “έβαλε στο ράφι” το Κυπριακό, την ΑΟΖ, τα θαλάσσια πάρκα κ.ά…, χάριν των “ήρεμων νερών”, που οδηγούν την Τουρκία, με άνεση, στο SAFE και στο κατώφλι των F-16 τουλάχιστον…
121 χρόνια απ’ τη θυσία του Ήρωα Παύλου Μελά, ο Μακεδονικός συνεχίζεται!!
Ο Παύλος Μελάς και το παράδειγμά του, ας κατευθύνουν τον Αγώνα μας, για τη Μακεδονία, για την Κύπρο, για τη Βόρεια Ήπειρο, για τα δίκαια και τα δικαιώματα της Ελλάδας, για την άσκηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων στο Αιγαίο, για την χάραξη ΑΟΖ με την Κύπρο, για τη δυναμική και ανυποχώρητη παρουσία της Ελλάδας, σε όλα τα μέτωπα!!
Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2025
Ο Ιστορικός – Συγγραφέας Θεόδωρος Λάμπρος στον Peloponnisos FM: “Το Ρωσο-ουκρανικό έχει πολλές προεκτάσεις και δεν θα πρέπει να τον εξετάζουμε μονόπλευρα” (podcast)
Μια πολύ ενδιαφέρουσα ραδιοφωνική συνέντευξη στην εκπομπή “Ζωντανή Ενημέρωση” του Peloponnisos FM και στον έγκριτο Δημοσιογράφο της Εφημερίδας “ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ” Παναγιώτη Ρηγόπουλο αναφορικά με τον Ρωσο – Ουκρανικό πόλεμο έδωσε ο Ηλείος Ιστορικός – Συγγραφέας και Δημοσιογράφος της εφημερίδας “ΠΡΩΤΗ” Πύργου Θεόδωρος Λάμπρος.
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ PODCAST ΤΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΛΑΜΠΡΟΥ ΣΤΟΝ PELOPONNISOS FM ΕΔΩ:
Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2025
ΜΙΑ ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΑΠΟΦΑΣΗ
Την απόφαση του Εφετείου Κοζάνης που εξάλειψε το Σκοπιανό Σωματείο ,την κέρδισε η ΠΑΜΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΎ ΑΓΏΝΑ ΕΛΛΑΔΟΣ-ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ.
Όσοι ακολουθούν απλά ακολουθούν την Παμμακεδονικη και είναι τουλάχιστον ανήθικο και υποκρύπτει έλλειψη Πατριωτισμού η προσπάθεια οικειοποιησης της .
Αν κάποιοι δεν μπορούν να αναγνωρίσουν την νίκη της ΠΑΜΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ είναι δικό τους πρόβλημα.
Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2025
ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ ΟΛΥΜΠΙΟΣ: Ο “Λεωνίδας” της Επανάστασης στην Μολδοβλαχία
*Αφιέρωμα του skalistiri.news και του μίνι ιστορικού μας πόρταλ “To skalistiri.news σκαλίζει το 1821” στα 204 χρόνια από την θυσία του Αγνού Αγωνιστή του 1821 στη Μονή Σέκου στην Β.Α. Ρουμανία
Στην προσπάθειά μας να αναδείξουμε τα σημαντικά γεγονότα που οδήγησαν στην Ελληνική Επανάσταση του 1821, οφείλουμε να προβάλουμε και να αναδεικνύουμε τους αγνούς αγωνιστές που πολέμησαν και έπεσαν για να μπορούμε όλοι εμείς σήμερα να απολαμβάνουμε τα αγαθά της ελευθερίας.
Πολλούς από αυτούς τους αγωνιστές δεν τους γνωρίζουμε ή γνωρίζουμε πολύ λίγα για την προσωπικότητα και την δράση τους.
Ένας από αυτούς τους αγνούς αγωνιστές είναι και ο Γεωργάκης Ολύμπιος του οποίου την δράση και το ηρωϊκό του τέλος σαν σήμερα στις 8 Σεπτεμβρίου 1821 του θα αναλύσουμε στο σημερινό μας αφιέρωμα στο ενημερωτικό μας πόρταλ skalistiri.news και στο μίνι ιστορικό μας πόρταλ “To skalistiri.news σκαλίζει το 1821”.
O Γεωργάκης Ολύμπιος γεννήθηκε την άνοιξη του 1772 στο Λιβάδι (4/3/1772). Η μητέρα του ήταν κόρη Λιβαδιώτη προύχοντα, ο δε πατέρας του Νικόλαος γεννήθηκε στη Φτέρη Πιερίας και καταγόταν από τους Λαζαίους, φημισμένους αρματoλούς του Ολύμπου. Η μητέρα του, Νικολέτα, πέθανε λίγα χρόνια μετά τη γέννηση του γιου της. Αργότερα ο Γιωργάκης φοίτησε στο ονομαστό Σχολείο του Λιβαδίου κοντά στους σοφούς δασκάλους Ιωνά Σπαρμιώτη και Ιωάννη Πέζαρο. Κατά την Τουρκοκρατία, ο Όλυμπος και τα Πιέρια υπήρξαν άντρα καπεταναίων όπως οι Ζήδρος, Λάζος, Βλαχάβας κ.ά.
Όταν τελείωσε το σχολείο, ο πατέρας του, επιθυμώντας την τελειότερη πολεμική μόρφωση του γιου του, τον παρέδωσε στο περίφημο στρατόπεδο του συγγενή του Έξαρχου Λάζου. Τα σωματικά αλλά προπαντός τα πνευματικά του προσόντα τον έκαναν σύντομα να διακριθεί, να αγαπηθεί απ’ όλους και να γίνει πρωτοπαλλίκαρο του θείου του, Τόλιου Λάζου. Με το αρματολίκι του Ολύμπου δοξάστηκε στους αγώνες κατά των Τούρκων εκείνη την εποχή.
(Προτομή του Γεωργάκη Ολύμπιου, στην Κατερίνη).
Η Δράση του στα Βαλκάνια
Στα 1804 ξέσπασε η Σερβική Επανάσταση. Οι Έλληνες, ιδιαίτερα της Μακεδονίας, Θεσσαλίας και της Ηπείρου, είδαν με μεγάλη συμπάθεια των αγώνα των Σέρβων. Με τέτοια αισθήματα έσπευσε και ο Ολύμπιος, συμπαρασύροντας κι άλλους αρματολούς, όπως οι Νικοτσάρας και Καρατάσος, προς βοήθεια του Σέρβου αρματολού Βέλκου Πέτροβιτς. Συμμετείχαν μάλιστα σε νυχτερινή επίθεση εναντίον πολυάριθμου τουρκικού στρατού υπό τον Τοπάλ πασά, εξαναγκάζοντάς τον σε υποχώρηση. Μετά τη σύγκρουση αυτή, ο Ολύμπιος παρέμεινε στη Σερβία, ενώ οι υπόλοιποι Έλληνες αρχηγοί γύρισαν στην Ελλάδα.
Αναφέρεται ότι, όταν βρισκόταν στη Σερβία, αλληλογραφούσε με τον Έλληνα ηγεμόνα της Βλαχίας, Κωνσταντίνο Υψηλάντη, και τον παρακαλούσε να οργανώσει στην ηγεμονία του παρόμοιο κίνημα.
Μετά την αποτυχία της σερβικής εξέγερσης, συνεργάστηκε με τον Κωνσταντίνο Υψηλάντη για τη δημιουργία αξιόμαχου στρατιωτικού σώματος από Έλληνες και Παραδουνάβιους. Το σώμα αυτό το 1806, μόλις κηρύχθηκε ο ρωσοτουρκικός πόλεμος, με 1.300 άντρες αγωνίστηκε στο πλευρό του Ρώσου αρχιστρατήγου Κουτούζωφ, με μεγάλη επιτυχία, στη μάχη της Όστροβα.
Στα 1817, μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Γ. Λεβέντη και δεν έγινε απλό μέλος της αλλά απόστολος. Το καλοκαίρι του 1820, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, τον διόρισε Αρχιστράτηγο των επαναστατικών δυνάμεων στη Μολδοβλαχία.
Περιπλανώμενοι και κυνηγημένοι
Μετά τις ήττες των επαναστατών στο Δραγατσάνι και το Σκουλένι, το κυριότερο επαναστατικό σώμα που απέμενε ήταν αυτό του Ολύμπιου, το οποίο είχε συνενωθεί με το τμήμα του Ιωάννη Φαρμάκη, αριθμώντας συνολικά 800 περίπου εκλεκτούς ιππείς.
Οι δύο αρχηγοί, όταν έμαθαν ότι ισχυρές τουρκικές δυνάμεις, μαζί με αυτές του Σάββα Καμινάρη, κινούνταν εναντίον τους, έκριναν ότι η συνέχιση του αγώνα στη Βλαχία δεν είχε πια νόημα. Έτσι αποφάσισαν να φτάσουν ακολουθώντας ορεινή διαδρομή και πολεμώντας, μέχρι τη Βεσσαραβία, από όπου θα μπορούσαν να βρουν κάποιο τρόπο να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Ο Ολύμπιος έκανε αυτή τη διαδρομή πάνω σε φορείο, καθώς ήταν άρρωστος από τις ταλαιπωρίες και τη λύπη του..
Μέχρι τα μέσα Αυγούστου, το σώμα των Ολύμπιου – Φαρμάκη παρέμεινε στα δυσπρόσιτα βουνά της Μολδαβίας, στην περιοχή της Βράνσας, ερχόμενο πολλές φορές σε συμπλοκές με τουρκικά αποσπάσματα. Σταδιακά ο Ολύμπιος ανέρρωσε και αποφάσισε να προχωρήσει προς πεδινότερη περιοχή, με κατεύθυνση τη Βεσσαραβία, όπως είχε αρχικά σχεδιάσει. Ένας επιπλέον λόγος της μετακίνησης αυτής ήταν η αδυναμία του να συντηρήσει το ιππικό του, αν αποφάσιζε να διαχειμάσει στα ορεινά. Έτσι, κατά το τέλος Αυγούστου, ο Ολύμπιος εξέδωσε προκήρυξη όπου διαφαίνεται το υψηλό του φρόνημα εκείνο τον καιρό (η προκήρυξη βρέθηκε στα αυστριακά αρχεία):
Όπως αναφέρει ο Γεωργάκης Ολύμπιος «Ανδρείοι Έλληνες! Όλοι στους, ευγενείς, αδελφοί, υποκύψαμε σε μια τρομερή μοίρα. Από τους ομόδοξους γείτονές στους εκείνοι που στους υποσχέθηκαν βοήθεια, στους εγκατέλειψαν, οι άλλοι με συκοφαντίες εχαρακτήρισαν σαν έγκλημα στους αιματηρούς αγώνες στους για τη θρησκεία στους και την ύπαρξή στους. Ψηλά το κεφάλι αδέλφια. Δείξτε πως είστε αντάξιοι των προγόνων στους. Εσώσαμεν εν τούτοις τη τιμήν στους. Η Ευρώπη εγνώρισε στους γυιούς στους Ελλάδας. Η βοήθεια που υποσχέθηκε η Ρωσία έρχεται πολύ αργά. Ζήτω η θρησκεία και η ελευθερία στους Ελλάδας! Θάνατος στους βαρβάρους».
Στη Μονή Σέκου
Τελικά έμειναν μαζί με τους Ολύμπιο και Φαρμάκη, μόνο 350 περίπου πολεμιστές, με τους υπόλοιπους, ιδιαίτερα όσους προέρχονταν από γειτονικά μέρη, να εγκαταλείπουν τον αγώνα.
Οι δύο οπλαρχηγοί κατευθύνθηκαν στη Μονή Νάμτσου και από εκεί στη Μονή Σέκου, η οποία απείχε 24 ώρες από το Ιάσιο. Στην αρχή, ο Σελήχ πασάς έστειλε εναντίον τους 300 ιππείς οι οποίοι έπεσαν σε ενέδρα τμήματος ανδρών του Φαρμάκη, με αποτέλεσμα να τον φόνο 200 Τούρκων και τη σύλληψη τριών αιχμαλώτων. Από αυτούς τους αιχμαλώτους οι Έλληνες έμαθαν πως μεγάλη εχθρική δύναμη πλησίαζε στη Μονή, πράγμα που τους έβαλε σε σκέψεις να την εγκαταλείψουν. Από τους αρχηγούς, ο Ολύμπιος ήταν υπέρ της διάσχισης της Μολδαβίας με κατεύθυνση τη Βεσσαραβία. Ο Φαρμάκης και ο Σέρβος Βλάδεν θεωρούσαν πως εκείνο το σχέδιο ήταν αδύνατο να υλοποιηθεί λόγω του μεγάλου αριθμού Τούρκων στρατιωτών στην περιοχή. Αντ’ αυτού πρότειναν τη διαφυγή στην Αυστρία, της οποίας τα σύνορα ήταν κοντά. Ωστόσο ο Ολύμπιος δεν δεχόταν να τους ακολουθήσει καθώς πίστευε ότι οι Αυστριακοί θα τους συνελάμβαναν. Τελικά, από αίσθημα αλληλεγγύης, έμειναν όλοι στη Μονή.
Κατά τον Φιλήμονα, ο Ολύμπιος σκέφτηκε επίσης το ενδεχόμενο να επιστρέψουν στα ορεινά της Μολδαβίας, ωστόσο φαίνεται πως επηρεάστηκε και από επιστολή του επισκόπου του Ρόμανο που τον καλούσε να υπερασπιστεί τη Μονή και τους θησαυρούς της από την καταστροφική μανία των Τούρκων. Είναι πιθανό η επιστολή αυτή να στάλθηκε με εντολή («τη εισηγήσει») των Τούρκων.
(H Μονή Σέκου βρίσκεται στην Β.Α. Ρουμανία. Εκεί έπεσε μαχόμενος υπέρ πίστεως και πατρίδος ο Γεωργάκης Ολύμπιος με τους ολιγάριθμους συντρόφους του).
Οι επαναστάτες σχεδίαζαν να αμυνθούν στην είσοδο της στενής κοιλάδας όπου βρισκόταν η μονή, χωρίς να γνωρίζουν ότι υπήρχαν μονοπάτια στα γύρω βουνά τα οποία οδηγούσαν στο εσωτερικό της κοιλάδας. Πράγματι, ενώ αρχικά, στις 6 Σεπτεμβρίου, οι επαναστάτες απέκρουσαν τουρκικό σώμα 600 ανδρών, στην είσοδο της κοιλάδας, στις 8 Σεπτεμβρίου το κύριο εχθρικό σώμα άρχισε να κατεβαίνει προς τη Μονή μέσω εκείνων των μονοπατιών, έχοντας ντόπιους οδηγούς.
Για να τους αντιμετωπίσει, ο Ολύμπιος έβαλε τους άνδρες του στις επάλξεις της μονής, από όπου πυροβολούσαν τους Τούρκους, μη επιτρέποντάς τους να μπουν. Εν τω μεταξύ, ο Φαρμάκης με τους άντρες του, οι οποίοι είχαν αποκοπεί καθώς φρουρούσαν την είσοδο της κοιλάδας, κατάφεραν το βράδυ της 8ης Σεπτεμβρίου να μπουν στη μονή. Έτσι από το πρωί της 9ης Σεπτεμβρίου άρχισε η πλήρης πολιορκία της Μονής από τους Τούρκους, οι οποίοι διέθεταν και ένα κανόνι.
Το πέρασμα στην Αθανασία
(Ο Αγνός αγωνιστής Γεωργάκης Ολύμπιος έπεσε σαν άλλος Λεωνίδας στη Μονή Σέκου).
Ο Τόμας Γκόρντον στην “Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως”, αναφέρει ότι ο Γεωργάκης στην απελπιστική θέση που βρισκόταν απηύθυνε στους συντρόφους του την εξής προσλαλιά: «Αδελφοί, εν τη κρισίμω ταύτη περιστάσει μόνον ένδοξον θάνατον πρέπει να ευχόμεθα (… …) ελεύσεται πιθανώς ημέρα, καθ’ ην η πατρίς θέλει συλλέξει τα οστά μας και θέλει μεταφέρει αυτά προς ενταφιασμόν εις την κλασικήν γην των προγόνων μας.».
Κατά τον Μαξίμ Ρεμπό ο Αυστριακός πρόξενος του Ιασίου πρόσφερε στον Ολύμπιο τη βοήθειά του για να διαφύγει σε ρωσικό έδαφος αλλά αυτός απάντησε “Πήρα τα όπλα για να χύσω το αίμα των εχθρών της πατρίδας και όχι για να σώσω τον εαυτό μου. Η ευκαιρία είναι πολύ ευνοϊκή για να τη χάσω.“.
Ο Ολύμπιος κλείστηκε με 7 ή 11 πιστούς συμπολεμιστές του στο κωδωνοστάσιο της Μονής ενώ ο Φαρμάκης με τους υπόλοιπους άντρες υπεράσπιζε τις υπόλοιπες θέσεις. Σε εκείνη τη φάση της μάχης συνέβη το πιο ένδοξο επεισόδιο της επανάστασης στη Μολδοβλαχία: κάποια στιγμή, ξέσπασε πυρκαϊά στο κωδωνοστάσιο και ο Ολύμπιος κινδύνευσε να αιχμαλωτιστεί, κάτω από συνθήκες που παραμένουν αδιευκρίνιστες. Αρνούμενος να συνδιαλλαγεί με τους Τούρκους, ζήτησε από τους συντρόφους του να φύγουν, όσοι ήθελαν να γλυτώσουν, από το κωδωνωστάσιο. Αλλά κανείς δεν έφυγε. Τότε πυροβόλησε ένα βαρέλι με πυρίτιδα και ανατίναξε το κωδωνοστάσιο, συμπαρασύροντας και Τούρκους που βρέθηκαν εκεί κοντά.
(Ο Γεωργάκης Ολύμπιος ανατινάζει το κωδωνοστάσιο της Μονής του Σέκου. Πίνακας του Πέτερ φον Ες).
Η πολιορκία συνεχίστηκε με λυσσώδη άμυνα από τον Φαρμάκη και τους άντρες του, μέχρι τις 23 Σεπτεμβρίου, οπότε ο Φαρμάκης, πειθόμενος από τις εγγυήσεις του αυστριακού διπλωματικού υπαλλήλου, Βολφ, ότι οι Τούρκοι θα σεβαστούν την αμνηστία και θα τους αφήσουν να φύγουν από την αυτοκρατορία, παραδόθηκε μαζί με τους υπόλοιπους αγωνιστές, εκτός από 33 άντρες οι οποίοι διέφυγαν τη νύχτα. Οι Τούρκοι δεν σεβάστηκαν τη συμφωνία και εκτέλεσαν τους επαναστάτες.
Αυτός ήταν ο αγνός αγωνιστής Γεωργάκης Ολύμπιος που έπεσε σαν άλλος «Λεωνίδας» στη Μονή Σέκου αγωνιζόμενος για μια ελεύθερη πατρίδα.
(Το μαύρο χρώμα στον τοίχο της Μονής Σέκου από την ανατίναξη του κωδωνοστασίου από τον αγνό αγωνιστή Γεωργάκη Ολύμπιο της ημέρα της θυσίας του).
ΠΗΓΕΣ
1)Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος ΙΑ΄ (Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΥΠΟ ΞΕΝΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ 1669 – 1821), Εκδοτική Αθηνών, 1975
2)Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, τόμος ΙΒ΄ (Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1821 – 1832), Εκδοτική Αθηνών, 1975
3)Ιωάννης Φιλήμων, Δοκίμιον Ιστορικόν περί της Ελληνικής Επαναστάσεως, 1859-1861, τόμος Α΄