Τώρα
που η Ελλάδα βρίσκεται στο χείλος της ολικής καταστροφής, λόγω της
άνευ προηγουμένου οικονομικής κρίσης, κινδυνεύει να χάσει και ένα
κομμάτι της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), εάν η κυβέρνηση και
τα κόμματα δεν αντιδράσουν ενωτικά και συλλογικά. Πρόκειται για ένα πολύ
μεγάλο εθνικό κίνδυνο….
Η
Τουρκία με επιθετικότητα και ασύστολο θράσος συνεχίζει για πάνω από 40
χρόνια τώρα μια επιθετική και επεκτατική πολιτική στο Αιγαίο, στην
οποία τα τελευταία χρόνια έχει συμπεριλάβει και το σύμπλεγμα του
Καστελόριζου, προβάλλοντας συνεχώς αβάσιμες διεκδικήσεις, και
παραβιάζοντας όλους τους κανόνες του Δίκαιου της Θάλασσας.
Πρέπει
να επιστρέψει κανείς πίσω 35 χρόνια, στο 1982, για να καταλάβει το
πρόβλημα της Τουρκίας. Στις 30 Απριλίου 1982 στη Νέα Υόρκη η Τουρκία
ήταν μια από τέσσερις χώρες που δεν υπέγραψε τη Σύμβαση των Ηνωμένων
Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS III) και ακόμα δεν έχει
συνέλθει από αυτή τη μεγάλη ήττα της μια και η ΑΟΖ και τα δικαιώματα
νησιών σε ΑΟΖ δημιούργησαν μια αφόρητη πίεση από την οποίαν υποφέρει
μέχρι και σήμερα.
Έτσι,
η Τουρκία, για πάνω από τρεις δεκαετίες συνεχίζει να αρνείται,
ουσιαστικά, την ύπαρξη του Συντάγματος των Ωκεανών και Θαλασσών που
δημιούργησε η παγκόσμια κοινότητα το 1982. Οι τουρκικές διεκδικήσεις
είναι συνδεμένες με οικονομικά συμφέροντα που έχουν σχέση με τα θέματα
της αλιείας και των υδρογονανθράκων.
Ιδιαίτερα,
ο σημερινός Σουλτάνος της Τουρκίας αρνείται την ύπαρξη της έννοιας της
ΑΟΖ και δεν θέλει να γίνεται από την κυβέρνησή του καμία αναφορά στην
ΑΟΖ γιατί γνωρίζει ότι εάν υπάρξει μια οριοθέτηση με βάση το UNCLOS, η
Τουρκία θα λάβει μόνο 7,5% της συνολικής έκτασης του Αιγαίου.
Όπως,
επανειλημμένα, έχει αναφερθεί «η χώρα μας, χωρίς σχέδιο και
προγραμματισμό, δεν μπορεί παρά να ακολουθεί αμυντική πολιτική, πολλές
φορές πυροσβεστικού χαρακτήρα. Μόνιμο χαρακτηριστικό της είναι η
ατολμία, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ασκήσει νόμιμα δικαιώματα που
της παρέχει το διεθνές δίκαιο και μερικές φορές και η υποχωρητικότητα.»
Η
Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά (άρθρο 121,
παράγραφος 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού
καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις
ηπειρωτικές περιοχές. Έτσι, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο εφιάλτης της
Τουρκίας υπήρξε πάντα το Άρθρο 121 του UNCLOS και ενθυμούμαστε τους
αγώνες της ελληνικής και της κυπριακής αντιπροσωπείας για την διατήρηση
του και το πείσμα της Τουρκίας για εξαφάνισή του.
Η
πρόσφατη επιθετικότητα της Τουρκίας και τα τελευταία επεισόδια στα
ελληνοτουρκικά είναι περισσότερο από ανησυχητικά γιατί η κλιμάκωσή τους
αποσκοπεί στην επιχείρηση κατάληψης τριών νησιών μας: Στοχεύει με
μανία το Καστελόριζο, τη Χίο και τη Λέσβο. Οι Τούρκοι μπορούν να
παριστάνουν ότι η ΑΟΖ δεν υφίσταται, αλλά έχουν βάλει στο μάτι τα τρία
αυτά νησιά γιατί σε περίπτωση που καταληφθούν, δίνει μια μεγαλύτερη ΑΟΖ
από αυτή που σήμερα δικαιούται.
Μια
απλή γεωγραφική ματιά των τριών νησιών είναι εύκολο να δούμε γιατί τα
εποφθαλμιούν. Η κατάληψη του Καστελόριζου δίνει στην Τουρκία ένα μεγάλο
μέρος της ΑΟΖ που μας ανήκει στο τρίγωνο Καστελόριζου, Κύπρου και
Κρήτης στην Ανατολικό Μεσόγειο που βρίθει από υδρογονάνθρακες. Επίσης, η
θάλασσα δυτικά της Χίου και της Λέσβου δίνει στην Τουρκία την
δυνατότητα να πάρει ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής ΑΟΖ δυτικά αυτών των
δύο κρατών.
Το
θέμα της ΑΟΖ και η προστασία του Αιγαίου και των νησιών του είναι
μεγάλη εθνική υπόθεση. Λόγω της οικονομικής κρίσης, η Ελλάδα βρίσκεται
σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Γι’ αυτό, ο Ταγίπ Ερντογάν πρέπει να
αντιμετωπιστεί με αποφασιστικότητα και σε όλα τα διεθνή φόρα. Οι
διεθνείς νόμοι προσφέρουν πανίσχυρα διπλωματικά όπλα στη χώρα μας, και η
κυβέρνηση πρέπει να τα εκμεταλλευθεί. Ο ταραξίας Ερντογάν, πιεσμένος
από τα μύρια προβλήματα που αντιμετωπίζει, έχει καταστεί εξαιρετικά
επικίνδυνος. Δεν πρόκειται για παιγνίδια, αλλά για την πραγματικότητα
(real thing).
Η
Τουρκία με επιθετικότητα και ασύστολο θράσος συνεχίζει για πάνω από 40
χρόνια τώρα μια επιθετική και επεκτατική πολιτική στο Αιγαίο, στην
οποία τα τελευταία χρόνια έχει συμπεριλάβει και το σύμπλεγμα του
Καστελόριζου, προβάλλοντας συνεχώς αβάσιμες διεκδικήσεις, και
παραβιάζοντας όλους τους κανόνες του Δίκαιου της Θάλασσας.
Πρέπει
να επιστρέψει κανείς πίσω 35 χρόνια, στο 1982, για να καταλάβει το
πρόβλημα της Τουρκίας. Στις 30 Απριλίου 1982 στη Νέα Υόρκη η Τουρκία
ήταν μια από τέσσερις χώρες που δεν υπέγραψε τη Σύμβαση των Ηνωμένων
Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS III) και ακόμα δεν έχει
συνέλθει από αυτή τη μεγάλη ήττα της μια και η ΑΟΖ και τα δικαιώματα
νησιών σε ΑΟΖ δημιούργησαν μια αφόρητη πίεση από την οποίαν υποφέρει
μέχρι και σήμερα.
Έτσι,
η Τουρκία, για πάνω από τρεις δεκαετίες συνεχίζει να αρνείται,
ουσιαστικά, την ύπαρξη του Συντάγματος των Ωκεανών και Θαλασσών που
δημιούργησε η παγκόσμια κοινότητα το 1982. Οι τουρκικές διεκδικήσεις
είναι συνδεμένες με οικονομικά συμφέροντα που έχουν σχέση με τα θέματα
της αλιείας και των υδρογονανθράκων.
Ιδιαίτερα,
ο σημερινός Σουλτάνος της Τουρκίας αρνείται την ύπαρξη της έννοιας της
ΑΟΖ και δεν θέλει να γίνεται από την κυβέρνησή του καμία αναφορά στην
ΑΟΖ γιατί γνωρίζει ότι εάν υπάρξει μια οριοθέτηση με βάση το UNCLOS, η
Τουρκία θα λάβει μόνο 7,5% της συνολικής έκτασης του Αιγαίου.
Όπως,
επανειλημμένα, έχει αναφερθεί «η χώρα μας, χωρίς σχέδιο και
προγραμματισμό, δεν μπορεί παρά να ακολουθεί αμυντική πολιτική, πολλές
φορές πυροσβεστικού χαρακτήρα. Μόνιμο χαρακτηριστικό της είναι η
ατολμία, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ασκήσει νόμιμα δικαιώματα που
της παρέχει το διεθνές δίκαιο και μερικές φορές και η υποχωρητικότητα.»
Η
Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά (άρθρο 121,
παράγραφος 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού
καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις
ηπειρωτικές περιοχές. Έτσι, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο εφιάλτης της
Τουρκίας υπήρξε πάντα το Άρθρο 121 του UNCLOS και ενθυμούμαστε τους
αγώνες της ελληνικής και της κυπριακής αντιπροσωπείας για την διατήρηση
του και το πείσμα της Τουρκίας για εξαφάνισή του.
Η
πρόσφατη επιθετικότητα της Τουρκίας και τα τελευταία επεισόδια στα
ελληνοτουρκικά είναι περισσότερο από ανησυχητικά γιατί η κλιμάκωσή τους
αποσκοπεί στην επιχείρηση κατάληψης τριών νησιών μας: Στοχεύει με
μανία το Καστελόριζο, τη Χίο και τη Λέσβο. Οι Τούρκοι μπορούν να
παριστάνουν ότι η ΑΟΖ δεν υφίσταται, αλλά έχουν βάλει στο μάτι τα τρία
αυτά νησιά γιατί σε περίπτωση που καταληφθούν, δίνει μια μεγαλύτερη ΑΟΖ
από αυτή που σήμερα δικαιούται.
Μια
απλή γεωγραφική ματιά των τριών νησιών είναι εύκολο να δούμε γιατί τα
εποφθαλμιούν. Η κατάληψη του Καστελόριζου δίνει στην Τουρκία ένα μεγάλο
μέρος της ΑΟΖ που μας ανήκει στο τρίγωνο Καστελόριζου, Κύπρου και
Κρήτης στην Ανατολικό Μεσόγειο που βρίθει από υδρογονάνθρακες. Επίσης, η
θάλασσα δυτικά της Χίου και της Λέσβου δίνει στην Τουρκία την
δυνατότητα να πάρει ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής ΑΟΖ δυτικά αυτών των
δύο κρατών.
Το
θέμα της ΑΟΖ και η προστασία του Αιγαίου και των νησιών του είναι
μεγάλη εθνική υπόθεση. Λόγω της οικονομικής κρίσης, η Ελλάδα βρίσκεται
σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Γι’ αυτό, ο Ταγίπ Ερντογάν πρέπει να
αντιμετωπιστεί με αποφασιστικότητα και σε όλα τα διεθνή φόρα. Οι
διεθνείς νόμοι προσφέρουν πανίσχυρα διπλωματικά όπλα στη χώρα μας, και η
κυβέρνηση πρέπει να τα εκμεταλλευθεί. Ο ταραξίας Ερντογάν, πιεσμένος
από τα μύρια προβλήματα που αντιμετωπίζει, έχει καταστεί εξαιρετικά
επικίνδυνος. Δεν πρόκειται για παιγνίδια, αλλά για την πραγματικότητα
(real thing).
Πρέπει να επιστρέψει κανείς πίσω 35 χρόνια, στο 1982, για να καταλάβει το πρόβλημα της Τουρκίας. Στις 30 Απριλίου 1982 στη Νέα Υόρκη η Τουρκία ήταν μια από τέσσερις χώρες που δεν υπέγραψε τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS III) και ακόμα δεν έχει συνέλθει από αυτή τη μεγάλη ήττα της μια και η ΑΟΖ και τα δικαιώματα νησιών σε ΑΟΖ δημιούργησαν μια αφόρητη πίεση από την οποίαν υποφέρει μέχρι και σήμερα.
Έτσι, η Τουρκία, για πάνω από τρεις δεκαετίες συνεχίζει να αρνείται, ουσιαστικά, την ύπαρξη του Συντάγματος των Ωκεανών και Θαλασσών που δημιούργησε η παγκόσμια κοινότητα το 1982. Οι τουρκικές διεκδικήσεις είναι συνδεμένες με οικονομικά συμφέροντα που έχουν σχέση με τα θέματα της αλιείας και των υδρογονανθράκων.
Ιδιαίτερα, ο σημερινός Σουλτάνος της Τουρκίας αρνείται την ύπαρξη της έννοιας της ΑΟΖ και δεν θέλει να γίνεται από την κυβέρνησή του καμία αναφορά στην ΑΟΖ γιατί γνωρίζει ότι εάν υπάρξει μια οριοθέτηση με βάση το UNCLOS, η Τουρκία θα λάβει μόνο 7,5% της συνολικής έκτασης του Αιγαίου.
Όπως,
επανειλημμένα, έχει αναφερθεί «η χώρα μας, χωρίς σχέδιο και
προγραμματισμό, δεν μπορεί παρά να ακολουθεί αμυντική πολιτική, πολλές
φορές πυροσβεστικού χαρακτήρα. Μόνιμο χαρακτηριστικό της είναι η
ατολμία, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να ασκήσει νόμιμα δικαιώματα που
της παρέχει το διεθνές δίκαιο και μερικές φορές και η υποχωρητικότητα.»
Η
Σύμβαση του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας αναφέρει ρητά (άρθρο 121,
παράγραφος 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού
καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις
ηπειρωτικές περιοχές. Έτσι, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο εφιάλτης της
Τουρκίας υπήρξε πάντα το Άρθρο 121 του UNCLOS και ενθυμούμαστε τους
αγώνες της ελληνικής και της κυπριακής αντιπροσωπείας για την διατήρηση
του και το πείσμα της Τουρκίας για εξαφάνισή του.
Η
πρόσφατη επιθετικότητα της Τουρκίας και τα τελευταία επεισόδια στα
ελληνοτουρκικά είναι περισσότερο από ανησυχητικά γιατί η κλιμάκωσή τους
αποσκοπεί στην επιχείρηση κατάληψης τριών νησιών μας: Στοχεύει με
μανία το Καστελόριζο, τη Χίο και τη Λέσβο. Οι Τούρκοι μπορούν να
παριστάνουν ότι η ΑΟΖ δεν υφίσταται, αλλά έχουν βάλει στο μάτι τα τρία
αυτά νησιά γιατί σε περίπτωση που καταληφθούν, δίνει μια μεγαλύτερη ΑΟΖ
από αυτή που σήμερα δικαιούται.
Μια
απλή γεωγραφική ματιά των τριών νησιών είναι εύκολο να δούμε γιατί τα
εποφθαλμιούν. Η κατάληψη του Καστελόριζου δίνει στην Τουρκία ένα μεγάλο
μέρος της ΑΟΖ που μας ανήκει στο τρίγωνο Καστελόριζου, Κύπρου και
Κρήτης στην Ανατολικό Μεσόγειο που βρίθει από υδρογονάνθρακες. Επίσης, η
θάλασσα δυτικά της Χίου και της Λέσβου δίνει στην Τουρκία την
δυνατότητα να πάρει ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής ΑΟΖ δυτικά αυτών των
δύο κρατών.
Το
θέμα της ΑΟΖ και η προστασία του Αιγαίου και των νησιών του είναι
μεγάλη εθνική υπόθεση. Λόγω της οικονομικής κρίσης, η Ελλάδα βρίσκεται
σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Γι’ αυτό, ο Ταγίπ Ερντογάν πρέπει να
αντιμετωπιστεί με αποφασιστικότητα και σε όλα τα διεθνή φόρα. Οι
διεθνείς νόμοι προσφέρουν πανίσχυρα διπλωματικά όπλα στη χώρα μας, και η
κυβέρνηση πρέπει να τα εκμεταλλευθεί. Ο ταραξίας Ερντογάν, πιεσμένος
από τα μύρια προβλήματα που αντιμετωπίζει, έχει καταστεί εξαιρετικά
επικίνδυνος. Δεν πρόκειται για παιγνίδια, αλλά για την πραγματικότητα
(real thing).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου