Δεν περνά σχεδόν καμία ημέρα στην Τουρκία του Ερντογάν, που κάποιο μέλος της κυβέρνησης να μην κάνει δήλωση με αναφορά στη Συνθήκη των Σεβρών. Πρόκειται για μια μορφή πολιτικής παράνοιας με αναλυτές να κάνουν λόγο για «Σύνδρομο Σεβρών». Διατρέχει την τουρκική πολιτική σκηνή και τον πολιτικό τρόπο σκέψης και αντίληψης στην Τουρκία.
Είναι αντανάκλαση της ρητορικής που θέλει τις μεγάλεςδυνάμεις να συνωμοτούν για να καταστρέψουν το τουρκικό κράτος. Και, μάλιστα, αυτό συμβαίνει όταν η Συνθήκη των Σεβρών (για να ακριβολογούμε, οι Συνθήκες των Σεβρών, γιατί ήταν πολλές) ουδέποτε επικυρώθηκε από τη Βουλή των Ελλήνων, όπως και από κανένα άλλο Κοινοβούλιο των συμβαλλόμενων Κρατών.
Και παρότι η συνθήκη της Λωζάννης την αντικατέστησε, οι αναφορές στη Συνθήκη των Σεβρών εξακολουθούν να αποτελούν απαραίτητο συμπλήρωμα πολιτικών δηλώσεων στην τουρκική σκηνή για κάθε «καλό» ή «κακό» που γίνεται.
Ο Γιάννης Κυμιωνής, δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω,έχει μακρά ερευνητική εξειδίκευση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Είναι συγγραφέας του βιβλίου «1920 Η Συνθήκη των Σεβρών – Η εύθραυστη ειρήνη». Στη συνέντευξή του στο militaire.gr αναφέρεται στα γεγονότα της εποχής και τον ρόλο των μεγάλων δυνάμεων – γεγονότα που έχουν σε μεγάλο βαθμό αντιστοιχία στο σήμερα, με τον πόλεμο στην Ουκρανία και τον έλεγχο της ενέργειας.
Η πρώτη επέτειος των 100 ετών από την υπογραφή και την ισχύ της Συνθήκης περί της οριστικής λήξης του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου μεταξύ των Νικητριών Ευρωπαϊκών Συμμαχικών Δυνάμεων και της ηττηθείσας σουλτανικής χαλιφικής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας ήταν το 2020 (28/7-10/8/2020). Συμπληρώθηκε η πρώτη εκατονταετηρίδα από τις μοναδικές για την Ευρώπη του Φωτός και τον Κόσμο ημέρες της υπογραφής της Συνθήκης των Σεβρών.
Η Συνθήκη αποτελεί όχι μόνο το κύριο γεγονός της λήξης του επονομασθέντος Μεγάλου Ευρωπαϊκού Πολέμου και της – για πρώτη φορά στην σύγχρονη Ιστορία – διεθνούς αναγνώρισης της αρχής της αυτοδιάθεσης των λαών. Αλλά αποτελεί και το ΙδρυτικόΈγγραφο της ανεξαρτησίας των Κρατών της Αρμενίας, του Κουρδιστάν, των Χωρών του Καυκάσου, των Κρατών της Παλαιστίνης, της Μέσης και της Εγγύς Ανατολής, όπως και της πορείας του σύγχρονου Κράτους της Τουρκίας.
Η βασανισμένη από τον Μεγάλο Πόλεμο και τον προηγηθέντα από το 1915 Εθνικό Διχασμό, τροπαιοφόρος και Νικήτρια Ευρωπαϊκή Δύναμη Ελλάδα το 1920, έχοντας φθάσει στην κορύφωση της δόξας της, αλλά και στην άβυσσο των εσωτερικών παθών και της πολιτικής πόλωσης – σημειώνει ο κ. Κυμιωνής – «οικοδομούσε και μετουσίωνε ταυτόχρονα κατά αληθές περιεχόμενο την αγνή Μεγάλη Πολιτική Ιδέα στις ιδιάζουσες οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες του πλήρως κατεστραμμένου τότε μεσοπολεμικού κόσμου» με :
Απελευθέρωση, αυτοδιάθεση και ανεξαρτησία από τον ανυπόφορο ξένο ζυγό κατοχής συμπαγών έως τότε υπόδουλων και καταδιωκόμενων προς συστηματική γενοκτονία Ελληνικών πληθυσμών,
Εδαφική μεγάλυνση, εθνική ολοκλήρωση και αποκατάσταση σε καθαρά εθνολογική βάση,
Δημογραφική συμπύκνωση και πληθυσμιακή αύξηση,
Οικονομική ενοποίηση και ανάπτυξη των συντελεστών παραγωγής,
Υψηλό και γοργό αστικό εκσυγχρονισμό,
Φιλελεύθερο προσανατολισμό στον ευρωπαϊκό συνταγματικό πολιτισμό,
Κοινωνική συνοχή, πρόοδο και ευημερία,
Πολιτισμική ανάπτυξη και παγκόσμια πολιτιστική ακτινοβολία,
Αδιαμφισβήτητο διεθνές κύρος της Χώρας
Διεθνιστική αλληλεγγύη και ειλικρινή στήριξη προς τους αποκατασταθέντες στην Ανεξαρτησία τους Λαούς της Περιοχής.Όπως εξηγεί ο Γιάννης Κυμιωνής, από πλευράς ιστορικών γεγονότων, η τότε Βουλή των Ελλήνων, η έκτοτε επονομασθείσα «Βουλή των Λαζάρων», είχε το ονειρεμένο προνόμιο, να καταθέσει ο Πρωθυπουργός της Νικήτριας και Μεγάλης Ελλάδας, Ελευθέριος Κυρ. Βενιζέλος, ενώπιόν της προς επικύρωση την Συνθήκη των Σεβρών την 25/8 – 8/9/1920. Και η ίδια να έχει την μοναδική τιμή και ευλογία, να αναγνωρίσει την Ελλάδα στα φυσικά της σύνορα και τον Ελληνισμό στα φυσικά του όρια. Τα Μέλη της Βουλής τότε ατένιζαν την Ελλάδα εκτεινόμενη από την Ελληνική Βόρειο Ήπειρο και την Νήσο Σάσωνα, καθώς και την Ελληνική (όπως και σήμερα) Ανατολική Θράκη μέχρι την Μήδεια και την Τσατάλτζα, έως τα Δωδεκάνησα και την Θάλασσα του Καστελλορίζου και τις δύο όχθες του Αιγαίου Αρχιπελάγους – με την αφημένη συναινετικά εκκρεμότητα τελικής ρύθμισης της τύχης της Αυτοδιάθεσης της Ελληνικής Νήσου Κύπρου με την συμφωνία περί του διορισμού Έλληνα Ύπατου Αρμοστή στην υπό προσωρινή βρεττανική κατοχή τότε Μεγαλόνησο μετά την οριστική παραίτηση από κάθε αξίωση επ’αυτής από την τότε γεννηθείσα Τουρκία, τοδιάδοχο Κράτος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ενώπιον της εκείνης της Βουλής την ίδια ημέρα (25/8 – 8/9/1920) ο Ελευθέριος Βενιζέλος είχε καταθέσει και την πολύ σημαντική Πρόταση Αναθεωρήσεως του τότε ισχύοντος στην Ελλάδα Συντάγματος 1864/1911, που βάναυσα είχε παραβιασθεί από όλες τις πολιτικές παρατάξεις κατά την περίοδο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου με περιεχόμενο:
(α) την ενίσχυση της δημοκρατικής αρχής και τον περιορισμό των βασιλικών υπερεξουσιών επ’ ωφελεία της εκλεγμένης Κυβέρνησης και της Βουλής,
(β) την υποδειγματική πανευρωπαϊκά τακτοποίηση των πλήρων πολιτικών και αστικών δικαιωμάτων, της πλήρους ισονομίας και ισοπολιτείας των ισραηλιτών και των μουσουλμάνων Ελλήνων Πολιτών από την αμέσως επόμενη Αναθεωρητική Βουλή – μετά τις Εκλογές της 1/11/1920, όπως το ίδιο το Σώμα της Βουλής των Ελλήνων είχε αποφασίσει κατά την Ειδική Συνεδρίασή του την 27/8 – 10/9/1920. Ο τότε Πρόεδρος της Βουλής, Θεμιστοκλής Σοφούλης, κατά την ίδια Συνεδρίαση (25/8 – 8/9/1920) είχε προτείνει προς το Σώμα το ομόφωνα ψηφισθέν τελικώς Ψήφισμα περί κηρύξεως του Ελευθερίου Βενιζέλου ως «αξίου της Ελλάδος, ευεργέτου και σωτήρος της Πατρίδος».
Σήμερα, η θύμηση της Μικρασιατικής Καταστροφής, μία ματωμένη σελίδα στην πολύχρονη Ιστορία του Ελληνισμού στην περιοχή – και μάλλον όχι η πιοσκληρή, όταν οι Έλληνες έχουν υποστεί χειρότερες και μεγαλύτερες δηώσεις και εξανδραποδισμούς – δεν θα πρέπει να προσεγγίζεται με φοβική επιβολή της σιωπής επί σειρά δεκαετιών περί την δόξα και την πανωλεθρία…
Πηγη:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου