«Το φίδι στον κόρφο του ΝΑΤΟ, ο κακός δαίμονας του Ελληνισμού»

Από την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος κατά του Ταγίπ Ερντογάν και εντεύθεν — 15η Ιουλίου 2016 — η Τουρκία (σύμμαχος της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ απ’ το 1952) άλλαξε εμφανώς πίστα στη στρατηγική προώθησης της αναθεωρητικής πολιτικής της σε βάρος μας και σε βάρος της Κύπρου, με αποτέλεσμα να πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο οι προκλήσεις και οι απειλές της.

 Γράφει η

Κρινιώ Καλογερίδου

Προκλήσεις και απειλές σε βάρος της κυριαρχίας και  της εδαφικής ακεραιότητας αμφότερων των χωρών-εκπροσώπων του Ελληνισμού στη Μεσόγειο, οι οποίες βιώνουν επί δεκαετίες την κλιμάκωση της κρίσης με την Τουρκία ανάλογα με το κατά πόσο οι στρατηγικές εξελίξεις δημιουργούν παράθυρα ευκαιρίας γι’ αυτήν.

Ανάλογα με το κατά πόσο είναι… επιρρεπείς σε κατευναστικές και υποχωρητικές στάσεις έναντι των αναθεωρητικών αξιώσεών της, δεδομένης της φιλειρηνικής φιλοσοφίας τους που εδράζεται στις πρόνοιες των Διεθνών Συνθηκών και του Δικαίου της Θάλασσας για τη Θράκη το Αιγαίο και την Μεγαλόνησο.

Πρόνοιες που στηρίζουν το status quo των συνόρων Ελλάδας και Κύπρου, την αλλαγή των οποίων αξιώνει αδίστακτα η Τουρκία επωφελούμενη καταστάσεων που την ευνοούν, όπως η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία ”σήμερα” (η οποία αποτελεί γι’ αυτήν οδηγό εφαρμογής της αναθεωρητικής πολιτική της στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο) και ”χθες” (1974) το πραξικόπημα και η ανατροπή του Μακαρίου στην Κύπρο από τη Χούντα του Ιωαννίδη.

Ανατροπή που έδωσε το δικαίωμα στον Αττίλα για εισβολή και εδραίωση μιας νέας τάξης πραγμάτων στο βόρειο, κατεχόμενο τμήμα της, όπου η Τουρκία — 48 χρόνια μετά — εξακολουθεί να διατηρεί παράνομα ισχυρό στρατιωτικό σώμα, να εποικίζει τα Κατεχόμενα και να χτίζει την μια βάση μετά την άλλη υπό το απαθές βλέμμα του ΝΑΤΟ (για να μην πω προστατευτικό λόγω Στόλτενμπεργκ) και το αμήχανο των κοινών μας συμμάχων σ’ αυτό.

Το αμήχανο της… ”ουδετερότητας” ανάμεσα στην Τουρκία απ’ τη μια και την Ελλάδα με την Κύπρο από την άλλη. Μόνο που η… ”ουδετερότητα” του ΝΑΤΟ και των ”Μεγάλων”, η στάση ίσων αποστάσεων που ισχυρίζονται πως κρατούν ως μέλη κοινής συμμαχίας, ισοδυναμεί με ενθάρρυνση προς τον θύτη και καταπιεστή-Τουρκία  κι όχι με αλληλεγγύη στην ευρισκόμενη μονίμως υπό την απειλή του casus belli Ελλάδα και τη διηρημένη απ’ τον Τούρκο κατακτητή Κύπρο.

   Την Κύπρο για την οποία είχε πει κάποτε ο μέντορας του Ταγίπ Ερντογάν Νταβούτογλου ότι είναι τόσο μεγάλης γεωπολιτικής σημασίας για την Τουρκία, που θα επιδίωκε τον έλεγχό της ακόμα κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας Τουρκοκύπριος στο νησί…

   Πέραν αυτού, για να ξαναγυρίσω στην πολτιοπιλατική στάση των συμμάχων,  πολύ φοβάμαι ότι τις κλιμακούμενες λεκτικές και επί του πεδίου κινήσεις αναθεωρητισμού της Τουρκίας τις εξετάζει το ΝΑΤΟ (για λόγους αδιαφορίας ή άγνοιας της ιστορίας των ελληνοτουρκικών σχέσεων) με βραχυπρόθεσμους όρους και με αφορμή τις δηλώσεις και ενέργειες της ηγεσίας της οι οποίες προσαρμόζονται στις εκάστοτε συγκυρίες.

   Δεν τις εξετάζει, δηλαδή, ως συνέχεια της ιστορικής της πορείας και της εξελικτικής της εικόνας που επιβεβαιώνει ότι είναι μια κλιμακούμενη απειλή για την περιοχή μας. Απειλή με αφετηρία τις μεταψυχροπολεμικές επιλογές της (από Δεκέμβριο 1991 και εντεύθεν), οι οποίες είχαν ως στόχο την ανάδειξη της Τουρκίας σε περιφερειακό ηγεμονικό κράτος της Ανατολικής Μεσογείου.

   Αν η ΒΑ Συμμαχία εξέταζε ουσιαστικά και όχι επιδερμικά την τουρκική τακτική και στρατηγική απέναντι στον προμαχώνα του Ελληνισμού (Ελλάδα) στο διάβα του χρόνου, θα ανακάλυπτε ότι η Τουρκία παίζει διαχρονικά (1453-1897-1922-1955-1974) τον ίδιο απεχθή ρόλο. Τον ρόλο του θύτη με θύμα τον Ελληνισμό, ο οποίος δέχτηκε βαρύτατο χτύπημα το ’74 με τον διαμελισμό της Κύπρου και μεγάλη ταπείνωση, ντροπή και καταισχύνη το 1996 με την απώλεια τμήματος ελληνικής κυριαρχίας (Ίμια) για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

   Θα ανακάλυπτε, επίσης, το απύθμενο βάθος και θράσος της προπαγάνδας και ψευδολογίας του από 20ετίας ηγέτη της Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος έφτασε να διατείνεται ότι η τουρκική μειονότητα στη Θράκη καταπιέζεται, τη στιγμή που αυτή αυξάνεται και πληθύνεται (σε πλήρη αντίθεση με τις ελληνικές μειονότητες υπό τουρκική κυριαρχία).

 Έφτασε να διατείνεται (σε βιντεοσκοπημένο μήνυμα που προβλήθηκε σε συνέδριο, με αφορμή το μεταναστευτικό) ότι οι ελληνικές αρχές ασφαλείας διώκουν και κακοποιούν (ληστεύουν, ξυλοκοπούν και δολοφονούν) πρόσφυγες, όταν η χώρα μας έχει επιδείξει — κατά την τελευταία δεκαετία κυρίως — απτά δείγματα φιλοξενίας προσφύγων και μεταναστών ”φυτεύοντας” ανά την Ελλάδα Δομές Φιλοξενίας , οι οποίες διαμορφώνουν συχνά δυσμενείς συνθήκες για τη ζωή των γηγενών πολιτών της.

  Ωστόσο χειρότερες απ’ τα χοληφόρα βέλη που εκπέμπει καθημερινά σε βάρος μας ο Τούρκος Πρόεδρος είτε για να μας σπιλώσει ηθικά είτε για αναμοχλεύσει οδυνηρές μνήμες της Μικρασιατικής Καταστροφής των προγόνων μας, είναι οι αναθεωρητικές, αυθαίρετες, ανιστόρητες  και ψευδείς ερμηνείες του που έχουν στόχο την αποσταθεροποίηση της Θράκης (αίτημα για αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας) και την αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας επί των νησιών του ΒΑ και Ανατολικού Αιγαίου.

   Με δεδομένα αυτά, θα έπρεπε ήδη το ΝΑΤΟ να είχε σημάνει συναγερμό για το φίδι που τρέφει στον κόρφο του. Για το φίδι που ασκεί διπολική εξωτερική πολιτική αποκομμένη από την πραγματικότητα και εχθρική προς τα συμφέροντα της Συμμαχίας. Πολιτική στηριγμένη στις μεγαλοϊδεατικές ονειρώξεις του Ταγίπ Ερντογάν, εναρμονισμένη με το νεο-Οθωμανικό μεγαλείο των μεγαλοϊδεατικών ονειρώξεών του για επικράτηση του παντουρκισμού και ισλαμοφασισμού στον κόσμο….

  Ναι, το ΝΑΤΟ θα έπρεπε ήδη να έχει σημάνει συναγερμό για το φίδι στον κόρφο του, που είναι ο κακός δαίμονας του Ελληνισμού. Το φίδι που, έχοντας ξεπεράσει κάθε όριο παρανομίας με τις καθημερινές παραβιάσεις των ΕΧΥ και υπερπτήσεις πάνω απ’ τα ελληνικά νησιά, διεκδικεί επίσημα και δημόσια από σύμμαχη χώρα του ΝΑΤΟ (την Ελλάδα) 152 από αυτά που ανήκουν στην εδαφική κυριαρχία της.

   Διεκδικεί νησιά, νησίδες και βραχονησίδες της χώρας μας, αν και είναι καταχωρημένα στο σύνολό τους ως ελληνικά απ’ τον περασμένο αιώνα με τη βούλα Διεθνών Συνθηκών (Λωζάνης, 1923-Παρισίων, 1947) και Συμβάσεων (Διεθνής Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας [UNCLOS],  Montego Bay -Τζαμάικα, 1982).

   Και επειδή είναι θρασύτατο και πολύ επικίνδυνο το φίδι-Τουρκία, δεν αρκείται στη διεκδίκηση των ελληνικών κεκτημένων και προβαίνει με βήμα ταχύ σε πράξεις επίσπευσης των τετελεσμένων  βάφοντας παραπλανητικά κόκκινα τα ελληνικά νησιά, τα μικρονήσια και τα βραχονήσια μας στους χάρτες της ”Γαλάζιας Πατρίδας” της και ”γκρίζες” τις… ”θολά οριοθετημένες” θαλάσσιες περιοχές του Αιγαίου.

   Περιοχές που κάναμε το λάθος να αφήσουμε εκτεθειμένες στις ορέξεις της Τουρκίας με την υπογραφείσα το ’20 ημιτελή ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ δυστυχώς. Κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να παραμένει ”αδιάθετη” [άρα μη προστατευμένη απ’ την ελληνική επήρεια] η θαλάσσια ζώνη μεταξύ 28ου-32ου Μεσημβρινού, όπου ανήκουν ένα μέρος της Ρόδου και το σύμπλεγμα της Μεγίστης με τον ”γας ομφαλό” των ενεργειακών κοιτασμάτων μας, το Καστελόριζο.

   Έτσι η Τουρκία — πατώντας στα δικά μας λάθη, τις αβελτηρίες και τις παραλείψεις μας — έφτασε σήμερα (και με τις πλάτες του  Στόλτενμπεργκ πολύ πιθανόν) στην απόφαση (κατά την εφημ. Sabah) να επισημοποιήσει τις διεκδικήσεις της σε βάρος της χώρας μας με επίσημη κατάθεση από βήματος της Συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ για την Ειρήνη (Μαδρίτη 26-28 Ιουνίου) του αιτήματός της για αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών του ΒΑ και Ανατολικού Αιγαίου, τα οποία συμπεριλαμβάνονται μέσα στα 152 που έχει ”γκριζάρει” απ’ το ’17 και τα έχει ”βαφτίσει” στους χάρτες της με τουρκικά ονόματα ως δικά της .

   Η παρανοϊκότητα του Ταγίπ Ερντογάν είναι άδηλη και ατελεύτητη, χωρίς άλλο. Γι’ αυτό δεν θα με ξάφνιαζε διόλου, αν μάθαινα ότι  — παράλληλα με το θέμα των ελληνικών νησιών —  έθεσε και πρόβλημα Θράκης (αναγνώριση ”τουρκικής” μειονότητας), για να ζευγαρώσει τις επιδιώξεις του.

   Λέω να ζευγαρώσει, γιατί τα του Κυπριακού αποτελούν ακόμη δυσεπίλυτο ”γρίφο” και ”το μέλλον άδηλον εστί περί αυτού”, όπως θα έλεγαν κατ’ ευφημισμόν οι πρόγονοί μας, για να αποφύγουν να αγγίξουν τη δυσοίωνη προοπτική της θανατερής πληγής του Ελληνισμού.

   Μιας ανοιχτής πληγής που κακοφορμίζει εδώ και 48 χρόνια (με ευθύνη των διεθνών θεσμών νομιμότητας [ΟΗΕ-ΝΑΤΟ-Ε.Ε]  στους οποίους συμμετέχουν Ελλάδα και Κύπρος) υπό το βάρος της παρουσίας του τουρκικού στρατού κατοχής στο 37% του νησιού και των θλιβερών αποδείξεων εκτέλεσης των ”αγνοουμένων” Κυπρίων στρατιωτών απ’ τους εισβολείς του Αττίλα 1&2…

Πηγη:

Militaire News

https://www.militaire.gr

ΥΠΕΞ Σκοπίων: Η ‘ψευδομακεδονική’ γλώσσα γίνεται μία από τις 25 γλώσσες της ΕΕ

 

Ο Υπουργός Εξωτερικών, Μπουγιάρ Οσμάνι λέει ότι σύμφωνα με την παρούσα πρόταση, η ΄΄μακεδονική΄΄ γλώσσα είναι μια από τις 25 γλώσσες της ΕΕ και ως τέτοια εντάσσεται στο διαπραγματευτικό πλαίσιο.

Μιλώντας στην εκπομπή «360 Μοίρες» του Alsat TV, ο Οσμάνι δήλωσε ότι είναι μια από τις μεγαλύτερες νίκες για τον ‘μακεδονικό’ λαό και τη χώρα.

«Σύμφωνα με ό,τι έχει πλέον ως πρόταση, η ΄΄μακεδονική΄΄ γλώσσα παραμένει μία από τις 25 γλώσσες της ΕΕ χωρίς καμία σημείωση, προσθήκη και διερμηνεία.

 Δεν επιτρέπουμε και δεν υπάρχει λόγος να το αμφισβητήσει η Βουλγαρία, γιατί γίνεται μέρος του διαπραγματευτικού πλαισίου και το διαπραγματευτικό πλαίσιο είναι το βασικό έγγραφο που ορίζει τη διαδικασία και στη συνέχεια αποτελεί τη βάση για την υπογραφή της συμφωνίας ένταξης, είπε ο Οσμάνι και πρόσθεσε ότι μπλοκαρίστηκε η όλη διαδικασία, δηλαδή αυτό που θα έχει τώρα στο κάδρο καθορίζει την πορεία προς τα εμπρός.

Επανέλαβε ότι το πρωτόκολλο δεν έχει θέση στο διαπραγματευτικό πλαίσιο και ότι περιμένει να οριστικοποιηθεί και στη συνέχεια να παρουσιαστεί στη δημοσιότητα.

 Ελπίζει ότι οι τροπολογίες της τελευταίας στιγμής που ενέκρινε το βουλγαρικό κοινοβούλιο στην απόφαση αποδοχής της γαλλικής πρότασης «παρέχουν μια βάση για να κατανοήσουμε τις θέσεις μας στη διαδικασία».

 «Σίγουρα, οι βουλγαρικές θέσεις έχουν ληφθεί υπόψη στον καθορισμό αυτού του πακέτου, γιατί για να δώσει συναίνεση, η Βουλγαρία ήθελε να δει και τις θέσεις του», είπε ο Οσμάνι.

Ερωτηθείς πότε αναμένεται η τελική γαλλική πρόταση, είπε ότι η γαλλική προεδρία θα λήξει σε λίγες μέρες και ότι η κυβέρνηση είναι ανοιχτή να εξετάσει αυτή την εκδοχή εάν φτάσει.

Πηγη: http://www.echedoros-a.gr

Η διπλή απειλή πολέμου των Τούρκων και τα λάθη από το 1995 μέχρι σήμερα

 

Κώστας Τσιτούνας

Το τελευταίο χρονικό διάστημα η επιθετική ρητορική των Τούρκων έχει περάσει σε άλλο level και αν δούμε προσεκτικά τις ακραίες δηλώσεις των Τούρκων αξιωματούχων θα διαπιστώσουμε ότι επί της ουσίας θέτουν ένα δεύτερο casus belli, μια δεύτερη αφορμή πολέμου που αφορά το θέμα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών.

Η πρώτη αφορμή πολέμου που έθεσαν οι Τούρκοι εναντίον της χώρας μας έγινε το 1995 και αφορούσε την πρόθεση της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα από τα 6 στα 12 ναυτικά μίλια στο Αιγαίο. Τώρα οι Τούρκοι εκτοξεύουν μια νέα απειλή πολέμου σε περίπτωση που η χώρα μας δεν αποσύρει οπλικά συστήματα και ένοπλες δυνάμεις από τα νησιά, παρά το γεγονός ότι τα τουρκικά παράλια είναι γεμάτα από στρατιωτικές βάσεις. Στο πρώτο casus belli του 1995 οι χειρισμοί της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ ήταν από ερασιτεχνικοί έως άθλιοι.

Η απόφαση των Τούρκων εκείνη την περίοδο υποκινήθηκε από τον τότε προέδρο της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της τουρκικής Βουλής Μουμτάζ Σοϊσάλ, από την πρωθυπουργό Τανσού Τσιλέρ και βεβαίως από το στρατιωτικό κατεστημένο της γείτονος. Η τότε ελληνική κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου, αμέσως μετά τη γνωστοποίηση του τουρκικού ψηφίσματος, δήλωσε δήθεν ότι θα αναλάμβανε διεθνή εκστρατεία για την καταγγελία της τουρκικής πρόκλησης σε διεθνείς οργανισμούς κλπ κλπ. Βεβαίως τίποτα από αυτά δεν έγινε και το θέμα θάφτηκε από όλους. Και από την κυβέρνηση, και από την χλιαρή αντιπολίτευση και από τον ελληνικό Τύπο.

Υποβαθμίστηκε τόσο όσο χρειαζόταν για να θαφτεί. Η Ελλάδα δεν έκανε καν χρήση βέτο ή απειλή χρήσης βέτο για την τελωνειακή σύνδεση Ε.Ε. – Τουρκίας!

Για να καταλάβετε το μέγεθος της παραδοξότητας την οποία πληρώνουμε σήμερα, στη Σύνοδο των υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ, που πραγματοποιήθηκε το 1995, την ίδια μέρα με τη ψήφιση του casus belli από πλευράς Τουρκίας, η Αθήνα εμφανίστηκε διαλλακτική και απέφυγε να διαμαρτυρηθεί για τις τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο, αφήνοντας να περάσει σχεδόν απαρατήρητη η απειλή πολέμου της Άγκυρας προς τη χώρα μας.

Ας δούμε όμως ολίγο την ιστορία:

Το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης της Ελλάδας ορίστηκε το 1936 στα 6 ναυτικά μίλια από την ακτή (Ν. 230/1936 και μεταγενέστερο Ν.Δ. 187/1973). Διατηρήθηκε, εντούτοις, ρητώς το όριο των 10 ναυτικών μιλίων αιγιαλίτιδας ζώνης όσον αφορά στον εναέριο χώρο, βάσει της προγενέστερης νομοθεσίας (Διάταγμα της 6ης Σεπτεμβρίου 1931, σε συνδυασμό με τον νόμο 5017/1931). Βάσει εθιμικού κανόνα του Δικαίου της Θάλασσας, που ενσωματώνεται και στη Σύμβαση των ΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, η Ελλάδα δικαιούται να επεκτείνει μέχρι τα 12 ν.μ. την αιγιαλίτιδα ζώνη της.

Το δικαίωμα επέκτασης του ορίου της αιγιαλίτιδας ζώνης μέχρι τα 12 ν.μ. είναι κυριαρχικό και ασκείται μονομερώς και κατά συνέπεια δεν υπόκειται σε κανενός είδους περιορισμό ή εξαίρεση και δεν επιδέχεται αμφισβητήσεως από τρίτα κράτη (το άρθρο 3 της Σύμβασης, που ενσωματώνει κανόνα εθιμικού δικαίου, ουδένα περιορισμό ή εξαίρεση ως προς το δικαίωμα αυτό θέτει). Η συντριπτική πλειοψηφία των παράκτιων κρατών, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έχει προσδιορίσει το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 ν.μ. Η ίδια η Τουρκία έχει επεκτείνει, ήδη από το 1964, την αιγιαλίτιδα ζώνη της στα 12 ν.μ. στον Εύξεινο Πόντο και τη Μεσόγειο.

Η Ελλάδα κατά την κύρωση της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας (Ν. 2321/1995) δήλωσε ρητά ότι επιφυλάσσεται να ασκήσει σε οιοδήποτε χρόνο το δικαίωμά της να επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της μέχρι τα 12 ν.μ.

Ως αντίδραση προς τη νόμιμη αυτή θέση της Ελλάδας, η τουρκική Βουλή εξουσιοδότησε με ψήφισμά της (8/6/1995) την τουρκική κυβέρνηση, εν λευκώ και στο διηνεκές, να κηρύξει πόλεμο (casusbelli) στην Ελλάδα (εξουσιοδότηση για χρήση και στρατιωτικών μέσων κατά της Ελλάδος), σε περίπτωση που η τελευταία επεκτείνει την αιγιαλίτιδα ζώνη της πέραν των 6 ν.μ.

Προφανώς η συμπεριφορά αυτή της Τουρκίας παραβιάζει κατάφωρα θεμελιώδεις αρχές του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών περί απαγόρευσης χρήσης ή απειλής χρήσης βίας (άρθρο 2, παρ. 4), περί ειρηνικής επίλυσης (άρθρο 2, παρ. 3) και περί καλής γειτονίας και ειρηνικής συνύπαρξης (Προοίμιο). Παράλληλα, δυναμιτίζει τη συμμαχική σχέση που οφείλουν να έχουν κράτη που μετέχουν στην ίδια Συμμαχία και αντίκειται στις βασικές αρχές στις οποίες στηρίζεται το ΝΑΤΟ (άρθρα 1 και 2 του Βορειοατλαντικού Συμφώνου).

Η άρση του casus belli έχει συμπεριληφθεί μεταξύ των βασικών κριτηρίων για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, στο πλαίσιο της υποχρέωσής της για πλήρη σεβασμό του Διεθνούς Δικαίου και της καλής γειτονίας που αποτελεί θεμέλια αρχή πάνω στην οποία έχει οικοδομηθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι αυτονόητο ότι ένα υποψήφιο προς ένταξη κράτος δεν είναι δυνατόν να απειλεί με πόλεμο άλλο κράτος και πολύ περισσότερο ένα μέλος της ΕΕ και μελλοντικό εταίρο. Αποτελεί, επίσης, αναγκαία προϋπόθεση για την ουσιαστική βελτίωση των ελληνο-τουρκικών σχέσεων και τη μείωση της έντασης. Είναι προφανές ότι οι προσπάθειες εξομάλυνσης των σημείων τριβής και ειρηνικής επίλυσης των διαφορών δεν μπορούν να ευοδωθούν υπό το κράτος απειλής πολέμου. Παρόλα αυτά η Τουρκία όχι μόνο τηρεί εν ισχύ το πρώτο casus belli, αλλά ρίχνει στο τραπέζι και δεύτερο ακόμα πιο χυδαίο και επικίνδυνο.

Πηγη:Newsbomb

Πολεμική Αεροπορία: «Εφιάλτης» των Τούρκων! Rafale, Mirage, Viper, F-35 - Έρχονται και τα Block 50

 

Βασίλης Σκουλαράκος

F-16 Block 52+ της 335 Μοίρας «Τίγρης»

Τα ελληνικά φτερά ενισχύονται και εκσυγχρονίζονται - Σαφής εναέρια υπεροχή της HAF, την ώρα που η Τουρκία αδυνατεί να βρει και… βίδα - Στη Βουλή και το πρόγραμμα αναβάθμισης των 38 F-16 Block 50. 

Με την Τουρκία να φορά τα δύο της προσωπεία, ζητώντας από την μία συνεννόηση και από την άλλη να απειλεί, να εκβιάζει και να προκαλεί επί του πεδίου στο Αιγαίο, η Ελλάδα δεν έχει κανένα περιθώριο για εφησυχασμό και αδικαιολόγητες αδράνειες.

Την ώρα που ο Τούρκος υπουργός Άμυνας, Χουλουσί Ακάρ μιλά για δίαυλους επικοινωνίας ανάμεσα στις δυο χώρες, ο Τούρκος πρόεδρος Ερντογάν επαναλαμβάνει πως δεν θα ξανασυναντηθεί με τον Έλληνα πρωθυπουργό κ. Κυριάκο Μητσοτάκη, ο οποίος ωστόσο, κατά την επίσκεψή του στην Κύπρο δήλωσε ανοιχτός στο διάλογο με την Άγκυρα ώστε να επανέλθουν σε ήρεμα νερά οι δύο χώρες.

Και μπορεί ο Ερντογάν να εκτιμάται πως έχει «τυφλωθεί» από το άγχος του μήπως χάσει τις εκλογές του 2023 και για το λόγο αυτό επιχειρεί να προσελκύσει το εθνικιστικό ακροατήριο της Τουρκίας απειλώντας τον «μεγάλο εχθρό», την Ελλάδα, ωστόσο, ο υπουργός Άμυνας της Τουρκίας, Χουλουσί Ακάρ φαίνεται πως βλέπει πιο καθαρά την πραγματικότητα.

Σαφέστατα, ο επικεφαλής των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων γνωρίζει καλά ότι αν τα βάλει με την Ελλάδα, αυτή ειδικά τη χρονική στιγμή, θα υποστεί τεράστιο πλήγμα. Όχι μόνο γιατί η χώρα μας είναι πανίσχυρη στρατιωτικά, αλλά και γιατί είναι σε κακή κατάσταση και διασπασμένος σε πολλά μέτωπα ο τουρκικός στρατός.

Ταυτόχρονα, οι εικόνες που φτάνουν στα τουρκικά επιτελεία από την Ελλάδα, μόνο ανησυχία και προβληματισμό προκαλούν. Πέρα από την ύψιστη επιχειρησιακή ετοιμότητα όλων των Κλάδων, που έχουν αποδείξει τα αντανακλαστικά τους σε κάθε επιθετική ενέργεια της Τουρκίας, η εξοπλιστική ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων, με πανίσχυρα και υπερσύγχρονα οπλικά συστήματα, αναγκάζουν το τουρκικό καθεστώς να περιορίζεται σε γραφικές δηλώσεις που μόνο θυμηδία μπορούν να προκαλέσουν.

Οι εικόνες με τα δύο πρώτα F-16 Viper της Πολεμικής μας Αεροπορίας να πραγματοποιούν την πρώτη τους πτήση στον ελληνικό ουρανό, να σκανάρουν όλο το Αιγαίο με το κορυφαίο ραντάρ και την τεχνολογία AESA και να επικοινωνούν άριστα με τα Rafale, προκαλεί εφιάλτες στην Τουρκία, που ακόμα παρακαλεί για να λάβει ανταλλακτικά για τα F-16 της και είναι στο «περίμενε» για την έγκριση αναβάθμισης των δικών της μαχητικών από τη Lockheed Martin.

Δεν πρόκειται για απλό εκσυγχρονισμό των ελληνικών μαχητικών, μιλάμε για ό,τι πιο εξελιγμένο παγκοσμίως σε F-16, με κατακόρυφη αναβάθμιση της μαχητικής τους ικανότητας, το κορυφαίο σύστημα αυτοπροστασίας ASPIS, ηλεκτρονικά συστήματα ταυτόχρονου εντοπισμού στόχων σε στεριά, αέρα και θάλασσα και φυσικά νέα όπλα που κάνουν τη διαφορά.

Ενδιαφέρον η HAF έχει ήδη εκφράσει τόσο για τους πυραύλους εναντίον radar AGM-88E AARGM με δυνατότητες να προσβάλουν στόχους ακόμα και υπό τη χρήση αντίμετρων από τον εχθρό όσο και για τους AGM-158 JASSM αντίστοιχους των Γαλλικών Scalp τους οποίους επίσης ήδη έχει στο οπλοστάσιό της η Πολεμική Αεροπορία.

Το επόμενο πρόγραμμα που αναμένεται να τρέξει η Αθήνα είναι αυτό του εκσυγχρονισμού 38 μαχητικών F-16 block 50, από τις Πολεμικές Μοίρες 341 «ΒΕΛΟΣ» και 347 «ΠΕΡΣΕΑΣ», τα οποία θα εξελιχθούν σε F-16 block 50+ adv. Πρόκειται για μαχητικά με ηλικία 23-25 ετών και κατά συνέπεια η αναβάθμιση θεωρείται επιβεβλημένη. Όλα σχεδόν τα απάρτια τα οποία προβλέπει το σχέδιο αναβάθμισης θα προέρχονται από τα 84 F-16 Block52+ και θα χρειαστεί να αγοραστούν μόνο κάποια επιπλέον απάρτια.

Ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία που θα φέρουν τα «μπαρουτοκαπνισμένα» F-16 Block 50 είναι το σύστημα επικοινωνίας link 16, με το οποίο θα επιτυγχάνεται η άριστη επικοινωνία με τα Rafale, τα Viper και τα F-35. Παράλληλα, το αναβαθμισμένο ραντάρ και ο οπλισμός τους θα τα φέρουν ένα βήμα πριν τα Viper, καθιστώντας τα αεροσκάφη 4ης γενιάς.

Σύμφωνα με πληροφορίες από το υπουργείο Άμυνας, εντός της ερχόμενης εβδομάδας ο υπουργός κ. Νίκος Παναγιωτόπουλος σχεδιάζει να φέρει στην αρμόδια επιτροπή της βουλής την αναβάθμιση των 38 μαχητικών F-16 Βlock 50.

Η αναβάθμιση των F-16 Block 50 θα διαρκέσει περίπου 6 χρόνια και εκτιμάται πως θα ολοκληρωθεί παράλληλα με αυτή των 84 VIPER, δηλαδή το 2027 – 2028.

Στην Πολεμική Αεροπορία θα επιθυμούσαν και την αναβάθμιση των 32 μαχητικών F-16 Block 30, ωστόσο, δεν έχει ληφθεί ακόμα συγκεκριμένη απόφαση για το μέλλον τους. Η κατάστασή τους βεβαίως είναι άριστη και φυσικά μπορούν να συνεχίσουν να κάνουν τη «βρώμικη» δουλειά των αναχαιτήσεων στο Αιγαίο.

Πάντως, με τα 83 Viper, τα 38 F-16 block 52+, τα 24 Rafale, τα Mirage 2000-5 και τα F-35, η Πολεμική μας Αεροπορία γίνεται απόλυτη κυρίαρχος σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο, την ώρα που η Τουρκία αδυνατεί να βρει ακόμα και… βίδα για τα μαχητικά της.

Πηγη:Newsbomb

Μαχητικά αεροσκάφη F-35 προσγειώνονται στα Σκόπια

 

 

Μαχητικά αεροσκάφη F-35 της Εθνικής Φρουράς του Βερμόντ προσγειώθηκαν για πρώτη φορά στο αεροδρόμιο των Σκοπίων.

Πριν από την προσγείωση, μαχητικά αεροσκάφη πέταξαν πάνω από το αεροδρόμιο Πέτροβετς, καθώς και πάνω από την πρωτεύουσα, Σκόπια.

Δύο αεροσκάφη F-35, τα οποία ανήκουν στην 134η Μοίρα Μαχητών της Εθνοφρουράς του Βερμόντ, υποδέχθηκε στο αεροδρόμιο η υπουργός Άμυνας της Β Μ, Σλαβιάνκα Πετρόφσκα.

«Η προσγείωση αυτών των αεροσκαφών στο έδαφος της Β Μ, που αντιπροσωπεύουν την πιο προηγμένη τεχνολογία, είναι άλλη μια απόδειξη του άρρηκτου δεσμού που υπάρχει μεταξύ μας και των συμμάχων του ΝΑΤΟ», είπε.

Πρόσθεσε ότι τα αεροδρόμια στη Β Μ θα μπορούσαν επίσης να παρέχουν υποστήριξη για αεροσκάφη F-35 για διάφορες αποστολές και για την ασφάλεια του εναέριου χώρου της Συμμαχίας.

Σύμφωνα με την Πετρόφσκα, η προσγείωση αεροσκαφών F-35 στο αεροδρόμιο Πέτροβετς είναι το πιο ορατό παράδειγμα στρατηγικής συνεργασίας και αμοιβαίας εμπιστοσύνης μεταξύ των ΗΠΑ και της Β Μ.

Ο αντισυνταγματάρχης της Εθνικής Φρουράς του Βερμόντ είπε ότι οι μακροχρόνιες συνεργασίες είναι η βάση που, όπως τόνισε, εγγυάται τη συλλογική ασφάλεια.

«Ακριβώς λόγω της ένταξης της Β Μ στο ΝΑΤΟ, ως σύμμαχος μπορούμε να μοιραστούμε την ασφάλεια που προέρχεται από τις αποστολές περιπολίας στον εναέριο χώρο και την ταχεία ανάπτυξη προηγμένων δυνατοτήτων στην πλατφόρμα F-35, όπως είδατε σήμερα», είπε.

Συμπλήρωσε λέγοντας ότι η Β Μ παρέχει εκπαίδευση και πόρους για την αεροπορία του ΝΑΤΟ μέσω του στρατιωτικού αεροδρομίου Πέτροβετς και της περιοχής του Κρίβολακ,  «στα οποία πρέπει να διατηρήσουμε την ετοιμότητά μας». 

Πηγη: http://www.echedoros-a.gr

«Αιγαίο-Θράκη-Λωζάνη, η κρίσιμη εξίσωση»- Σ.Βαλλίδης Αντιστράτηγος ε.α

 

ΑΙΓΑΙΟ-ΘΡΑΚΗ-ΛΩΖΑΝΗ,  Η ΚΡΙΣΙΜΗ ΕΞΙΣΩΣΗ

(ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΠΡΟΚΛΗΣΕΙΣ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ  ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΑΠΟ ΠΟΤΕ) 

Γράφει ο

Σπυρίδων Γ. Βαλλίδης

Αντιστράτηγος (ε.α)

Σε συνέχεια προηγούμενης ανάλυσης, όπου περιγράφω εν συντομία τη γεωστρατηγική διάσταση του γεωγραφικού χώρου Θράκη-Αιγαίο και του μείζονα  ρόλου του στον έλεγχο και  διαχείριση των στρατηγικών και οικονομικών οδών της Αν. Μεσογείου, θα επικεντρώσω στους λόγους για τους οποίους η Άγκυρα εκδηλώνει σήμερα  ολοένα και πιο έντονα τις ενέργειες της, με σκοπό την απόκτηση του ελέγχου ή και επικυριαρχίας στην παραπάνω περιοχή.

Οι παραπάνω ενέργειες  εντάσσονται  στη μόνιμη επιδίωξη της Τουρκίας για επίτευξη  του γενικότερου κύριου στρατηγικού στόχου της για επέκταση δυτικά, δηλαδή σε περιοχές Ελληνικής κυριαρχίας ή αρμοδιότητας,  και εστιάζονται αφενός στη  διατήρηση και άσκηση ασφυκτικού ελέγχου  στη μουσουλμανική μειονότητα  στη Θράκη ως μοχλού πίεσης, και αφετέρου στη χρησιμοποίηση στρατιωτικών μέσων στο  Αιγαίο.

 Ο σχεδιασμός και υλοποίηση των ενεργειών αυτών εκτελείται με επιμονή και συνέπεια από το Τουρκικό κράτος, σχεδόν αμέσως μετά την υπογραφή της συνθήκης της Λωζάνης, αναμένοντας κάθε φορά  το κατάλληλο  momentum μέχρι την επίτευξη του παραπάνω στρατηγικού στόχου, και η πρόσφατη πρωτοφανής  έξαρσή τους, με αμφισβήτηση της κυριαρχίας της Ελλάδος ακόμη και σε κύριες νήσους του Αν. Αιγαίου,  δύναται να αποδοθεί στους παρακάτω λόγους:

 1. Ανεξάρτητα των διακηρυσσόμενων από φίλους και συμμάχους ευνοϊκών έως και φιλικών προθέσεων για τα εθνικά μας θέματα, αυτές για την ώρα παραμένουν προθέσεις και στο επίπεδο του “αμοιβαίου” συμβιβασμού των δύο χωρών, καθώς τα γεωστρατηγικά δεδομένα και διεθνή οικονομικά συμφέροντα   επιτάσσουν την  ασφαλή, χωρίς εντάσεις και πλήρως ελεγχόμενη  λειτουργία του θαλάσσιου άξονα Σουέζ- Αν. Μεσόγειος – Αιγαίο. 

2. Η στρατιωτική επέμβαση της Ρωσίας στην Ουκρανία παρόλες τις σοβαρότατες  συνέπειες στον ενεργειακό και επισιτιστικό τομέα, βρίσκει  το ΝΑΤΟ και την ΕΕ σε αδυναμία ουσιαστικής αντίδρασης, λόγω και του κινδύνου πυρηνικής κλιμάκωσης, ενώ καταδεικνύει για  ακόμη μία φορά, ότι το διεθνές δίκαιο δεν επιβάλλεται στους ισχυρούς μόνο με οικονομικές κυρώσεις, οδηγώντας τις περισσότερες φορές  σε  “έντιμους” συμβιβασμούς, αλλά πάντα με τη διατήρηση των κεκτημένων που εξασφάλισε η ισχύς των όπλων.   

3. Η Τουρκία προβάλλοντας την ισχύ και τη γεωγραφική της θέση,  ιδίως μετά την κατάληψη και κατοχή του βορείου τμήματος της Κύπρου που της άνοιξε το δρόμο προς την Αν. Μεσόγειο και  δημιούργησε  τετελεσμένα εις βάρος των εθνικών συμφερόντων – με την ανοχή δυστυχώς των φίλων και συμμάχων μας –    επιθυμεί να ξαναπαίξει το ίδιο χαρτί, αυτήν τη φορά στο Αιγαίο,  ποντάροντας  στα παραπάνω δεδομένα. 

4. Οι επικείμενες εκλογές στην Τουρκία τον Ιούνιο του 2023, στις οποίες διακυβεύεται όχι μόνο το πολιτικό μέλλον του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, αλλά και αυτή η ίδια η ύπαρξη του, σε συνδυασμό με την πάγια στρατηγική της Τουρκίας,  για επέκταση δυτικά, συνθέτουν εν όψει και της εκατονταετηρίδας από τη συνθήκη της Λωζάνης το κατάλληλο σκηνικό σε ένα θέατρο του παραλόγου, που σαφώς θα  περιλάβει ως κύρια πράξη την αναθεώρηση της συνθήκης.

5. Η επιδιωκόμενη αναθεώρηση, η οποία έχει προαναγγελθεί  υπό τα χειροκροτήματα του συνόλου της τουρκικής εθνοσυνέλευσης, αποτελεί την κρισιμότερη παράμετρο στην εξίσωση των Ελληνοτουρκικών σχέσεων και  πέραν του  Αιγαίου ασφαλώς θα επιδιωχθεί από την Τουρκία να  συμπεριλάβει και τα θέματα της μουσουλμανικής μειονότητας.

  6. Οποιαδήποτε ενέργεια του Ερντογάν συντείνει στην επίτευξη του παραπάνω στρατηγικού στόχου, θα του εξασφαλίσει αφενός την καθολική υποστήριξη  του πολιτικού φάσματος στην Τουρκία, αφετέρου  τη λαϊκή  αναβάπτιση, ως ο ηγέτης που πέτυχε όσα δεν πέτυχε ο ιδρυτής της σύγχρονης Τουρκίας Κεμάλ Ατατούρκ. Σε αντίθετη περίπτωση, δηλαδή αποτυχίας να επιβάλλει στην Ελλάδα τους όρους μιας νέας συμφωνίας, για το καθεστώς στο Αιγαίο και τη μουσουλμανική μειονότητα, το μέλλον του Ερντογάν αλλά και της οικογένειας του προδικάζεται τουλάχιστον αβέβαιο. 

7. Είναι σε πλήρη εξέλιξη  μείζονες γεωπολιτικές αλλαγές, με δημιουργία νέων ισορροπιών, που θα οδηγήσουν  σταδιακά στη διαμόρφωση των νέων πόλων ισχύος, και ότι πετύχει η Τουρκία τώρα και το διατηρήσει   πιθανότατα θα αποτελέσει δεδομένο στο νέο παγκόσμιο σύστημα ισορροπιών. (ΥΣ).

Στο παραπάνω πλαίσιο η προβαλλόμενη το τελευταίο διάστημα   από την Τουρκία έντονη αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας, όχι μόνο σε μικρονήσους και βραχονησίδες,  αλλά  σε κύριες νήσους του Αν. Αιγαίου,  με το πρόσχημα της  “καταπάτησης” από την Ελλάδα των όρων των συνθηκών που καθορίζουν το καθεστώς των νήσων,  σε ότι αφορά την ύπαρξη στρατιωτικών δυνάμεων σε αυτά, συνιστά  τη σοβαρότερη εξέλιξη στην τουρκική επιθετικότητα, αποτελεί μείζονα πρόκληση εξομοιούμενη με εχθρική ενέργεια, καθώς αμφισβητεί άμεσα το καθεστώς  κυριαρχίας μας επί εθνικών εδαφών και όχι μόνο επί θαλασσίων ζωνών και αεροδιαδρόμων,   και πιθανώς θα αποτελέσει,  όποτε κριθεί σκόπιμο από την Τουρκία,  την κύρια δικαιολογία  για την  ανάληψη από αυτήν στρατιωτικής δράσης, η οποία δύναται να εκδηλωθεί ποικιλοτρόπως σε τόπο και χρόνο που αυτή θα έχει την πρωτοβουλία.

Το επιχείρημα ενός γενικευμένου Ελληνοτουρκικού πολέμου, το οποίο θα μπορούσε να επικαλεσθεί η Ελλάδα, (όπως ίσχυσε   το 1974, 1987,1996 και προκάλεσε την αποφασιστική παρέμβαση των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ), και το οποίο δρούσε πάντα αποτρεπτικά εντός της συμμαχίας,  έχει εξασθενήσει μετά την κρίση των Ιμίων και σε αυτό συντείνει και η χλιαρή έως και επικίνδυνη στάση του ανεπαρκούς  Γ.Γ του ΝΑΤΟ Γενς Στόλντενμπεργκ, περιοριζόμενου σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου. 

Η υπάρχουσα στρατιωτική ισορροπία  μεταξύ των δύο χωρών, η οποία παρά τον υπερεξοπλισμό των Τουρκικών ΕΔ,  λόγω των ανοικτών μετώπων τους στα Ανατολικά  και της απαγόρευσης  εισόδου  στο τουρκικό οπλοστάσιο σύγχρονων αμερικανικών αεροσκαφών και αντιαεροπορικών συστημάτων δεν έχει ανατραπεί εισέτι. Από την άλλη  τα πρόσφατα εξαγγελθέντα κύρια εξοπλιστικά προγράμματα των Ελληνικών  ΕΔ, παρά τη σημαντικότητα τους  αναμένεται να επιδράσουν θετικά στο υπάρχον ισοζύγιο μετά το 2025. 

Συνεπώς η διατηρούμενη ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή του Αιγαίου – Θράκης και  τα νέα ενεργειακά δεδομένα που αναδύονται στην ευρύτερη περιοχή της Αν. Μεσογείου,  σε συνδυασμό με το “εμπάργκο” του ρωσικού πετρελαίου, τα οποία καθιστούν μείζονος  σημασίας τη διατήρηση της ασφαλούς ναυσιπλοΐας  στο Ελληνικό Αρχιπέλαγος, φαίνεται να μη συνηγορούν σε μία  γενικευμένη σύρραξη, χωρίς βεβαίως να δύναται να αποκλεισθεί, ένα τέτοιο ενδεχόμενο. 

Η απόκτηση όμως από την Τουρκία έστω και του ελάχιστου επιχειρησιακού πλεονεκτήματος,  συνεπεία  στρατιωτικής δράσης (βλέπε “θερμό επεισόδιο”)  ή  η εξασφάλιση  με στρατιωτικές δυνάμεις του ελέγχου θαλάσσιου ή  και ελάχιστου χερσαίου χώρου στην παραπάνω περιοχή, δύναται να επιφέρει το επιθυμητό για αυτήν στρατηγικό αποτέλεσμα, δηλαδή τη δημιουργία τετελεσμένου, που θα υποχρεώσει την Ελλάδα – υπό την πίεση και του διεθνούς παράγοντα-  σε διαπραγματεύσεις, υπό δυσμενείς συνθήκες, για το σύνολο των παράλογων τουρκικών αξιώσεων, συμπεριλαμβανομένης  της αναθεώρησης της συνθήκης της Λωζάνης.  

Ένα  συνδυασμό κρίσιμων  παραγόντων στην παραπάνω εξίσωση συνιστούν, αφενός μεν η διατήρηση και επαύξηση της αποτρεπτικής ισχύος των Ελληνικών ΕΔ, που παρά τη 12ετή οικονομική κρίση παραμένει μέγιστη προτεραιότητα για το σύνολο σχεδόν του πολιτικού φάσματος στη χώρα, αφετέρου δε η μόνιμη πλέον  Ελληνοαμερικανική στρατηγική συνεργασία, καθώς και η σύναψη διμερών στρατηγικών συμμαχιών στην περιοχή με ισχυρούς περιφερειακούς δρώντες, όπως η Γαλλία, το Ισραήλ και η Αίγυπτος, που παρόλη την προσωρινότητά τους έχουν ήδη διαμορφώσει μια νέα ισορροπία στην Αν Μεσόγειο, ευνοϊκή για τη χώρα μας.

Οι παραπάνω παράγοντες,  ενώ καθιστούν για την Τουρκία αβέβαια την οποιοδήποτε απόπειρα αλλαγής των διεθνών συνθηκών στην περιοχή, και συνεπώς κίνηση υψηλού ρίσκου για την επιβίωση του καθεστώτος Ερντογάν, και εξηγούν την ενόχληση και τον εκνευρισμό  της Άγκυρας, από την άλλη όμως δύνανται  υπό προϋποθέσεις να αποτελέσουν  τη “λυδία λίθο” για την επίσπευση των σχεδίων της Τουρκίας, καθώς ο χρόνος φαίνεται να  λειτουργεί εις βάρος της.       

 Και ενώ παρέλκει η ανάλυση των τρόπων και δυνατοτήτων μιας πιθανής επιθετικής ενέργειας της Τουρκίας –συμπεριλαμβανομένης της  προβοκάτσιας, καθώς τα Γενικά Επιτελεία έχουν σχεδιάσει και προετοιμάσει κάθε δυνατό τρόπο στρατιωτικής αντίδρασης, παραμένει   όμως ως κρίσιμη παράμετρος της εξίσωσης η αβεβαιότητα του τόπου και του χρόνου εκδήλωσης αυτής. Στο παραπάνω πλαίσιο  απαιτούνται:

1. Μέγιστη ετοιμότητα στο διπλωματικό και στρατιωτικό τομέα για την έγκαιρη ανίχνευση και ενημέρωση της διεθνούς κοινότητας για τις προθέσεις της Τουρκίας και ιδιαίτερα τυχόν πολεμικής προπαρασκευής των Τουρκικών ΕΔ, με έμφαση στην ανάδειξη των σοβαρότατων συνεπειών για την παγκόσμια σταθερότητα και  οικονομία που θα επιφέρει μια ενδεχόμενη Ελληνοτουρκική σύρραξη στην ευαίσθητη περιοχή της Θράκης – Αιγαίου – Αν Μεσογείου.

2. Αποφυγή άμεσης εμπλοκής  στρατιωτικών δυνάμεων, με αξιοποίηση δυνάμεων  του ΛΣ – Ελ. Ακτ, και της ΕΛ.ΑΣ, καθώς  σε περίπτωση προβοκάτσιας  θα  έδινε το δικαίωμα στην Τουρκία στρατιωτικής δράσης, ως δεχόμενη αυτή την επίθεση. Στο πλαίσιο αυτό, η άσκηση καθηκόντων επιτήρησης – φύλαξης στον Έβρο και στα νησιά του Αιγαίου από τα παραπάνω σώματα  θα πρέπει να εμπλουτισθεί  με την παροχή περαιτέρω στρατιωτικής εκπαίδευσης, τουλάχιστον σε επίπεδο εφαρμογής Κανόνων Εμπλοκής.

3. Άμεση ανάληψη και με αποφασιστικότητα στρατιωτικών ενεργειών, στη περίπτωση που τυχόν  επιθετική ενέργεια της Τουρκίας εκτιμηθεί ως επικειμένη ή εξελίσσεται, για την απόκτηση πρωτοβουλίας ΣΕ ΤΟΠΟ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟ και διατήρηση του  επιχειρησιακού πλεονεκτήματος, όταν και όπου αυτή εκδηλωθεί.

Σπυρίδων Γ. Βαλλίδης

Αντιστράτηγος (ε.α)

            

ΥΣ.  HΠΑ- ΝΑΤΟ- AUKUS – EE και  περιφερειακές συμμαχίες συγκροτούν τον ένα πόλο, Ρωσία -Κίνα (Ευρασιατική Συσπείρωση) και περιφερειακές συμμαχίες το δεύτερο πόλο, ενώ  το συσσωρευμένο παγκόσμιο κεφάλαιο με τους διαχειριστές του παγκόσμιου χρέους αναδύονται  πλέον ως  τρίτος  πόλος,  του οποίου  ο ρόλος και η επίδραση  στη διαμόρφωση της  παγκόσμιας γεωπολιτικής και οικονομικής  κατάστασης και στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, βαίνει αυξανόμενος και πιο καθοριστικός από ποτέ.  

Πηγη:

Militaire News

https://www.militaire.gr

«Nova Makedonija»: «Η Συμφωνία των Πρεσπών άνοιξε τις ορέξεις της Βουλγαρίας»

 

«Όταν η σύγκρουση μεταξύ Δύσης και Μόσχας κορυφωθεί, οι προσπάθειες των ΗΠΑ να παροτρύνουν την Ευρωπαϊκή Ένωση να επιλύσει γρήγορα το ζήτημα των Δυτικών Βαλκανίων θα είναι αισθητές, δηλαδή, οι χώρες που περιμένουν τη σειρά τους για ένταξη στην ΕΕ  είναι: Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Σερβία, Αλβανία, Βόρεια Μακεδονία, Μαυροβούνιο και Κόσοβο.

Αν και από τη σκοπιά των υποψήφιων χωρών, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών, φαίνεται ότι η ΕΕ αναζητά δικαιολογίες για να αναβάλει την υπόσχεσή της για «επ' αόριστον» ένταξη στα Δυτικά Βαλκάνια, τώρα ακούγονται όλο και περισσότερο φωνές ότι στο πλαίσιο της σύγκρουσης με τη Ρωσία είναι απαραίτητο να «επιταχύνει τη διαδικασία ολοκλήρωσης στα Βαλκάνια, για να αποτρέψει τη Μόσχα από το να θολώσει το νερό σε αυτή την περιοχή», γράφει η  Γιασμίνα Παβλόφσκα στο άρθρο της με τίτλο «Δεν λύσατε τις σχέσεις καλής γειτονίας των βαλκανικών χωρών, για να μην είναι η περιοχή «ζώνη αντιπαράθεσης;!», που δημοσιεύει η εφημερίδα «Nova Makedonija».

Η αρθρογράφος γράφει: «Ως σοβαρό ανεπίλυτο στοιχείο στα Βαλκάνια, που εμποδίζει τις προθέσεις και τη στρατηγική της Δύσης για ταχεία ένταξη των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ,  είναι το βέτο που επιβλήθηκε «απροσδόκητα»  από τη Βουλγαρία στη Βόρεια Μακεδονίας, όταν οι δυτικές δυνάμεις πίστευαν ότι «η Συμφωνία των Πρεσπών με την Ελλάδα ικανοποιεί τα βαλκανικά κράτη (!;) για το Μακεδονικό και ότι μπορούν να εφαρμόσουν τη μεγάλη γεωστρατηγική τους τώρα, χωρίς άλλα παράλογα προβλήματα εθνικής ταυτότητας.

«Η Συμφωνία των Πρεσπών άνοιξε τις ορέξεις της Βουλγαρίας και την ενθάρρυνε ανοιχτά και δυνατά ενώπιον της ΕΕ να διατυπώσει τις αιωνόβιες βλέψεις της για την περιοχή της Βόρειας Μακεδονία και τη μακεδονικότητα». 

«Τα κράτη μέλη της ΕΕ φέρεται να μην κατανοούν τις απαιτήσεις της Βουλγαρίας για άρση του βέτο, αλλά της δίνουν πάντα την ευκαιρία να εκλογικεύσει τον εκβιασμό της ώστε να περάσει ως ευρωπαϊκή αξία, η οποία μπορεί να ενσωματωθεί στο διαπραγματευτικό πλαίσιο για τα Σκόπια».

«Τώρα, ο Γάλλος Πρόεδρος Μακρόν (ως ακόμη νυν πρόεδρος του Συμβουλίου της ΕΕ) προσφέρεται να είναι εγγυητής για την εφαρμογή μιας διμερούς συμφωνίας μεταξύ Βόρειας Μακεδονίας και Βουλγαρίας. 

Απλώς φαίνεται ότι ακόμα δεν έχει καταλάβει - τι ακριβώς ψάχνει η Βουλγαρία. 

Τα τελευταία τρία χρόνια, η Βουλγαρία έχει επανειλημμένα αναβαθμίσει τα λεγόμενα της «Η θέση-πλαίσιο επιβεβαιώθηκε από δήλωση του βουλγαρικού κοινοβουλίου, που εξηγείται με μνημόνια προς τα κράτη μέλη της ΕΕ».

«Μπροστά σε μια παρανόηση των θέσεων εκείνων που απαιτούν την εθνικοϊστορική αφομοίωση της Βόρειας Μακεδονίας και των (Σλαβο) Μακεδόνων, οι Βούλγαροι πολιτικοί προσπαθούν να αλλάξουν τακτική με κάτι που η ΕΕ θα μπορούσε πιο εύκολα να κατανοήσει - τον σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, στην προκειμένη περίπτωση - τα δικαιώματα των Βουλγάρων στη Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας και η εισαγωγή τους στο σύνταγμα της Βόρειας Μακεδονίας. Για το σκοπό αυτό, υπό το πρόσχημα του «σεβασμού των δικαιωμάτων των μειονοτήτων», που δεν πρέπει ποτέ να αναφερθεί σε σχέση με τη (σλαβο)μακεδονική μειονότητα στη Βουλγαρία, οι Βούλγαροι πολιτικοί προέβησαν σε προκλητικές ενέργειες - ανοίγοντας το λεγόμενο Βουλγαρικό Πολιτιστικό Κέντρο στο Μοναστήρι/ Μπίτολα (στη Βόρεια Μακεδονία) που πήρε το όνομά του από έναν μάρτυρα συνεργάτη των φασιστών, τον Βάντσο Μιχαΐλοφ.

«Μετά την ενεργοποίηση του βέτο για τα Σκόπια στην ΕΕ, οι Βούλγαροι πολιτικοί έχουν επανειλημμένα παραπονεθεί ότι βρίσκονται υπό πίεση από τους συμμάχους, αλλά δεν σκοπεύουν να υποχωρήσουν στα αιτήματά τους, ούτε σε βάρος της ασφάλειας και της απειλής για την περιοχή,  ούτε να δίνουν προτεραιότητα στα γεωστρατηγικά μπροστά στα εθνικά τους συμφέροντα, όσο παράλογα κι αν είναι. 

Το βουλγαρικό βέτο στη Βόρεια Μακεδονία, στο πλαίσιο μιας αντιπαράθεσης των μεγάλων δυνάμεων στην Ουκρανία, μπορεί να φαίνεται ως ένα «μικρό γραμματικό λάθος» στα μεγάλα γεωστρατηγικά συμφέροντα, αλλά για την εθνική επιβίωση της Βόρειας Μακεδονίας είναι μια απειλητική για τη ζωή πρόκληση. 

«Η Βόρεια Μακεδονία πρέπει να παλέψει για να μην πέσει θύματα των φιλοδοξιών αφομοίωσης κάποιου, στο όνομα της μεγάλης γεωστρατηγικής».

Πηγη: http://www.echedoros-a.gr