Generali a confronto: Zaluzhny vs Dvornikov

Σκόπια: «Η Ελλάδα θα μας σώσει και θα μας παραδώσει αέριο- αν το επιτρέψει η Ρωσία»

Η Βόρεια Μακεδονία εξαρτάται πλήρως από το ρωσικό αέριο, γι’ αυτό πρέπει να βελτιώσει τις σχέσεις με τη Ρωσία και να αρχίσει να πληρώνει το φυσικό αέριο σε ρούβλια, λένε οι ειδικοί.

Μέχρι τότε, όπως λένε, θα πρέπει να ελπίζουμε στο έλεος των γειτόνων μας, ιδιαίτερα της Ελλάδας που έχει καλές σχέσεις με τη Ρωσία και μπορεί να μας προμηθεύει με φυσικό αέριο μέσω της Βουλγαρίας.

Η Ελλάδα θα πληρώσει το φυσικό αέριο σε ρούβλια και θα βοηθήσει τη Βουλγαρία και την Β Μ εφ’ όσον δεν το απαγορεύσει η Ρωσία.

Η ρωσική Gazprom αποφάσισε να διακόψει το φυσικό αέριο στη Βουλγαρία πριν από δύο ημέρες επειδή το κράτος αρνήθηκε να πληρώσει σε ρούβλια.

Οι αρχές καθησυχάζουν και διαβεβαιώνουν ότι προς το παρόν υπάρχει φυσικό αέριο και υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις εάν η Ρωσία αποφασίσει να απαγορεύσει την εξαγωγή φυσικού αερίου στη χώρα.

Οι ειδικοί σχολιάζουν επίσης ότι προς το παρόν υπάρχει αέριο, αλλά αν υπάρξει διακοπή πρέπει να ελπίζουμε σε βοήθεια από τους γείτονες.

Όμως, όπως λένε, ανησυχεί το γεγονός ότι η Βουλγαρία δεν εγγυάται αξιόπιστη προμήθεια φυσικού αερίου στην Β Μ.

«Δεν θα έχουμε πρόβλημα με το φυσικό αέριο, γιατί η Ελλάδα διατηρεί καλές σχέσεις με τη Ρωσία. Η Ελλάδα δεν βρίσκεται στη ρωσική «μαύρη λίστα» και μπορεί να προμηθεύει αέριο σε Βουλγαρία και Β Μ.

Εάν η Ρωσία δεν το απαγορεύσει, η Ελλάδα μπορεί να προμηθευτεί και να παραδώσει φυσικό αέριο στη Βουλγαρία και τη Β Μ.

Ωστόσο, η συμφωνία μπορεί να ορίζει ότι δεν πρέπει να προμηθεύει αέριο σε «εχθρικές χώρες», οπότε δεν θα μπορούμε να λάβουμε ρωσικό αέριο.

Αλλά η Ελλάδα μπορεί, αν θέλει, να αγοράσει φυσικό αέριο από την Κύπρο ή το Αζερμπαϊτζάν, το οποίο είναι πιο ακριβό και θα κοστίσει περισσότερο στους Βούλγαρους, και έμμεσα σε πολίτες και εταιρείες της Β Μ», δήλωσε ο ειδικός στον τομέα της ενέργειας Γκιόργκι Μανάσκοφ.

Σύμφωνα με τον ίδιο, αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει εναλλακτική λύση και πρέπει να αναζητήσουμε τρόπους βελτίωσης των σχέσεων με τη Ρωσία για να εξασφαλίσουμε μακροπρόθεσμη παροχή φυσικού αερίου.

«Η χώρα, αυτή τη στιγμή εξαρτάται πλήρως από το ρωσικό αέριο, επειδή υπάρχει μόνο μία διασύνδεση, αφού το σύστημα αγωγών φυσικού αερίου μας συνδέεται με τον βουλγαρικό αγωγό φυσικού αερίου μέσω του οποίου μεταφέρεται επί του παρόντος μόνο αέριο από τη Ρωσία».

Όμως η κατάσταση είναι πολύπλοκη και δεν είναι γνωστό τι απόφαση μπορεί να ληφθεί τις επόμενες μέρες. Οι αρχές λένε ότι είναι έτοιμες και έχουν κατάλληλες εναλλακτικές λύσεις σε κάθε απόφαση που θα μπορούσε να ληφθεί.

Ο υπουργός Οικονομίας Κρέσνικ Μπεκτέσι διαβεβαιώνει ότι δεν θα υπάρξουν προβλήματα με την παράδοση του φυσικού αερίου και ότι από την πλευρά μας έχουν τακτοποιηθεί όλες οι υποχρεώσεις.

«Δεν πρέπει να το κάνει αυτό, σύμφωνα με τη σύμβαση και την ανάγκη του αγωγού. Έχουμε ποσότητες που προσδιορίζονται για τις ανάγκες της χώρας και πρέπει να λειτουργήσει το δίκτυο μεταφοράς. Αυτό σημαίνει ότι εάν η Ρωσική Ομοσπονδία δεν αποφασίσει να αναστείλει την παράδοση φυσικού αερίου στη Β Μ η παράδοση θα πρέπει να γίνεται συνεχώς και τακτικά», είπε ο Μπεκτέσι.

Τόνισε ότι οι διασυνοριακές ποσότητες στη διασύνδεση με τη Βουλγαρία δεσμεύονται έως το 2030 από την «Gazprom».

Κυριακή 24 Απριλίου 2022

"ΑΝΑΣΤΗΤΩ Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΣΚΟΡΠΙΣΤΗΤΩΣΑΝ ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΑΥΤΟΥ ..."ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ-ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ"

Σάββατο 23 Απριλίου 2022

Σκέψεις και συμπεράσματα από τον Ρωσο- Ουκρανικό πόλεμο-Ν.Καρατουλιώτης

Εκ των μέχρι τούδε πεπραγμένων επί του πεδίου της μάχης αβίαστα μπορούμε να προβούμε σε ουσιώδη συμπεράσματα μη επιδεχόμενα αμφισβήτησης, βάση της κοινής λογικής αλλά και των βασικών αρχών διεξαγωγής ενός πολέμου με τους ισχύοντες κανόνες χρησιμοποίησης των εμπλεκομένων δυνάμεων.

Γράφει ο

Νίκος Καρατουλιώτης

Υποστράτηγος ΕΑ.

Οι εμπλεκόμενες δυνάμεις τακτικού στρατού ήσαν αριθμητικά ισοδύναμες περίπου 150.000 με σαφή υπεροχή των Ουκρανικών δυνάμεων εάν υπολογισθεί και η πολιτοφυλακή ενδεχομένως άνω των 200.000 χιλ– που έχει μακρά παράδοση στην Ουκρανία, από τον ΒΠΠ- καθώς και η μεγάλη προσέλευση ουκρανών εθελοντών. Ο ειτιθέμενος (Ρωσία), δεν έλαβε υπόψη τον κανόνα ότι πρέπει να έχει υπεροχή 3 προς 1.
Εκ της μελέτης του χάρτη επιχειρήσεων διαπιστώνουμε ότι ο επιτιθέμενος δημιούργησε πολλά μέτωπα και ενήργησε επί πολλών κατευθύνσεων , ως παρακάτω :

Α. Λευκορωσία – Κίεβο η οποία και πρέπει να ήταν η κυρία προσπάθεια, εάν ληφθεί υπόψη ο όγκος των στρατευμάτων με τις ατέλειωτες ακινητοποιημένες

φάλαγγες επί της δημοσίας οδού (μέγα ολέθριο σφάλμα).

Β. Ρωσία- Χάρκοβο και από εκεί μάλλον προς Κίεβο προκειμένου να κλείσει η λαβίδα κατάληψης του Κιέβου. Λέω μάλλον προς Κίεβο καθόσον ουδέποτε ολοκληρώθηκε αυτή η προσπάθεια και ως εκ τούτου μόνο υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε, βασιζόμενοι στον στρατιωτικό τρόπο σκέψης και μόνον.

Γ. Ρωσία – Λουχάνσκ και από εκεί προς Ντονμπάς δεν επετεύχθη.

Δ. Κριμαία – Ντονέντσκ . Επετεύχθη μερικώς καθόσον συνάντησε ισχυρά αντίσταση στην Μαριούπολη όπου και καθηλώθηκε.

Ε. Κριμαία – Οδησσός . Δεν επετεύχθη καθόσον σκάλωσε στο Μυκολάϊβ όπου συνάντησε σθεναρή αντίσταση.

Παγκόσμια πρωτοτυπία αποφυγής στα στρατιωτικά χρονικά όπου σε ένα πεδίο μάχης παραβιάζεται ο κανόνας της στρατιωτικής αρχής κυρίας και βοηθητικής προσπάθειας, και αντ’ αυτού ορίζονται 5 κατευθύνσεις.

Υπήρξε πρωτοφανής διαρροή πληροφοριών εκ μέρους του επιτιθεμένου με το κωμικοτραγικό της υπόθεσης, η τηλεόραση να ανακοινώνει ακόμη και την ημερομηνία της εισβολής του επιτιθεμένου. Αποτέλεσμα ήταν να χαθεί το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού το οποίο οφείλει να έχει ο επιτιθέμενος.
Στον σχεδιασμό υπολόγισαν ότι οι Ουκρανοί θα τους υποδεχθούν ως απελευθερωτές και ουσιαστικά θα έκαναν στρατιωτικό περίπατο με την κυβέρνηση Ζελένσκη να έχει αυτομολήσει στο εξωτερικό. Μη λαμβάνοντας υπόψη ότι ο στρατιωτικός οφείλει να σχεδιάζει λαμβάνοντας υπόψη του το δυσμενέστερο σενάριο.
Η Ρωσία υποτίμησε τον αντίπαλο με αποτέλεσμα να επαναπαυθεί στην ανωτερότητα της ισχύος πυρός της και να υποστεί ισχυρό πλήγμα το ναυτικό της με την βύθιση της ναυαρχίδας η οποία επιχειρούσε με τα ραντάρ σε αναμονή και τα αντιαεροπορικά της κλειστά…….

Εν ολίγοις διαπιστώνουμε ότι ο πόλεμος αστραπή που ευαγγελίζονταν οι ρώσοι, μετατράπηκε στο πεδίο της μάχης σε μια αποτυχημένη πολεμική επιχείρηση με καθηλωμένες φάλαγγες επί των δημοσίων οδών στερώντας ισχύ πυρός και πόρους από το πεδίο σύγκρουσης. Οι στρατιωτικοί ελιγμοί και η πρωτοβουλία των Διοικήσεων ανύπαρκτοι , κάνοντας τα κόκκαλα μεγάλων στρατηλατών να τρίζουν. Η στασιμότητα των μηχανοκίνητων σχηματισμών κατά μήκος των οδών χαρακτηριστική, παραβλέποντας την βασική αρχή πυρ και κίνηση.

Στη συνέχεια η Ρωσία προέβη σε μία ανακοίνωση ότι, αφού επέτυχε τους αντικειμενικούς σκοπούς τώρα περνά στην επόμενη φάση ανασυντάσσοντας τις δυνάμεις της προκειμένου να προχωρήσει στην επόμενη φάση που αφορά την κατάληψη του Ντονμπάς.

Η ανακοίνωση αυτή πέρα από του ότι αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία όπου ο επιτιθέμενος ανακοινώνει δημόσια τον επόμενο στόχο του, δημιουργεί πληθώρα ερωτημάτων σε κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. Στο Ντονμπάς μπορούσε να επιτύχει μια πολιτική λύση χωρίς να χρειαζόταν όλος αυτός ο πόλεμος. Η όλη αυτή πολυδάπανη και αιματηρή κινητοποίηση προς τι; Προκειμένου να σταθμεύσουν τα στρατεύματα της στα περίχωρα του Κιέβου; Λες και ήταν ανάγκη να πραγματοποιήσουν στρατιωτικό περίπατο σε μια ξένη χώρα φέρνοντας την αντιμέτωπη με την Δύση;

Απλά η ανακοίνωση προσπαθεί να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα και να πείσει το εσωτερικό της ακροατήριο ότι όλα έχουν καλώς.

Επιτρέψτε μου να υποθέσω ότι το σχέδιο που εφαρμόστηκε είναι αδύνατον να σχεδιάσθηκε από τον ΓΕΕΘΑ της Ρωσίας Βαλερί Γερασίμοφ ο οποίος είναι θαυμαστής του κεραυνοβόλου πολέμου (από το γερμανικό Μπλίτσκρινγκ Blitzkrieg, είναι μια πολεμική τακτική την οποία επινόησε και εφάρμοσε ο Γερμανός στρατηγός Φον Γκουτέριαν κατά την διάρκεια του Β΄ΠΠ). Εξάλλου οι ικανότητες του Γερασίμοφ είναι δεδομένες και το απέδειξε από 2012 όπου ανέλαβε τα καθήκοντα του (Συρία αλλά και την προσάρτηση της Κριμαίας χωρίς να χυθεί αίμα). Το ποιο πιθανό είναι να έχει επέμβει κάποιος ανώτερος του (ενδεχομένως ο Πούτιν; ) κάτι ανάλογο έκανε και ο Χίτλερ ο οποίος σε πολλές περιπτώσεις ανέτρεπε τα σχέδια των στρατηγών του, με ολέθριο αποτέλεσμα.

Ο κατακερματισμός των δυνάμεων του Ρωσικού στρατού και η εμπλοκή του σε πέντε κατευθύνσεις χωρίς να έχει τις απαιτούμενες αναλογίες είναι η βασική αιτία της αποτυχίας και μου θυμίζει στρατηγική τακτική καφενείου όπου οι θαμώνες φωνασκούν και απαιτούν «επίθεση προς πάσα κατεύθυνση» .

Ο πόλεμος εκτός από τα δεινά που κουβαλά δεν παύει να είναι τέχνη και μάλιστα πολύ υψηλού επιπέδου. Οι ελιγμοί στο πεδίο της μάχης και οι υπερκεράσεις είναι μαγεία συγχρονισμού και υψηλού επιπέδου στρατηγικής. Στον συγκεκριμένο πόλεμο αν και το σύνολο των ρωσικών δυνάμεων ήταν μηχανοκίνητα και τεθωρακισμένα, δεν είδαμε τίποτε από την ταχύτητα του Φον Γκουτέριαν, ούτε από τους ελιγμούς του Ρόμελ, ούτε από την ορμή του Πάτον, αλλά ούτε και από λεπτομερή συντονισμό του Μονάδων του Νταγιάν. Το μόνο που είδαμε ήταν μία στασιμότητα με αργοκίνητα τμήματα τα οποία στην καλύτερη περίπτωση κυριολεκτικά σερνόντουσαν ενώ στην χειρότερη ήταν σταθμευμένα για μεγάλο χρονικό διάστημα επί των λεωφόρων (ότι το χειρότερο).

Και ότι απέτυχαν οι ρωσικές δυνάμεις σε επίπεδο σχεδιασμού αλλά και υλοποίησης, προσπάθησαν να το επιτύχουν με την ισχύ πυρός βομβαρδίζοντας και ισοπεδώνοντας ολόκληρες πόλεις (Μαριοόυπολη )κλπ, εκ του ασφαλούς με την ισχύ του πυροβολικού και πυραύλων τρομακτικής ισχύος και τεχνολογίας.

Ανεξαρτήτως αποτελέσματος ο παραπάνω πόλεμος θα διδάσκεται σε όλες τις στρατιωτικές ακαδημίες, ως πόλεμος προς αποφυγήν λαθών τα οποία συντελέσθηκαν τόσο στο σχεδιασμό, όσο και στην υλοποίηση του, με κορυφαίο λάθος την αδράνεια των διοικήσεων επί του πεδίου της μάχης και την πολυμέτωπη διάσπαση των δυνάμεων του επί πολλών κατευθύνσεων.

Πηγη:

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΓΝ ΣΩΣΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ?(τιτλος πρωτοτυπου:''Να γιατί αυτή η κυβέρνηση δεν βρέθηκε ποτέ στην σωστή πλευρά της Ιστορίας-Κ.Κυριακόπουλος'')

Η δυναμική της περιφερειακής αποσταθεροποίησης που ενεργοποιείται ως απότοκος της Ρωσοουκρανικής σύγκρουσης… Ο επαναπροσδιορισμός ρόλων στο πλαίσιο της ανακατανομής ισχύος που συντελείται σε ολόκληρη την Ευρασιατική σκακιέρα… Η διάχυση του κόστους των συνεπειών που ανατροφοδοτείται από την περαιτέρω κλιμάκωση των εκβιαστικών κυρώσεων… Και φυσικά η διόγκωση των κινδύνων που ανακύπτουν εξ αιτίας της βάναυσης όσο και ακραίας γεωπολιτικής εργαλειοποίησης της πατρίδας μας στο περιβάλλον μιας γενικευμένης συστημικής ρήξης…

Του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Είναι μερικές μόνο από τις κρίσιμες διαπιστώσεις, που επιβεβαιώνουν ότι η χώρα μας τελικά ΔΕΝ τοποθετήθηκε στην σωστή πλευρά της Ιστορίας και ότι ο σχετικός κυβερνητικός περί του αντιθέτου ισχυρισμός, ΔΕΝ είναι μόνο ένα επιπόλαιο, αλλά είναι πρωτίστως ένα επικίνδυνο αφήγημα, που αναμένεται να επιβαρύνει τον λογαριασμό όταν αργά ή γρήγορα θα φτάσει η δύσκολη ώρα του ταμείου.

Και επειδή οφείλουμε να είμαστε πολύ σαφείς σε ότι αφορά στην ουσία της τοποθέτησής μας, θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η επιλογή της σωστής ή της λάθος πλευράς στο άρμα της Ιστορίας, δεν συνιστά και δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μια απλή τοποθέτηση προϊόντος. Από αυτήν την άποψη, είναι φανερό ότι δεν αρκεί να επιλέξεις στασίδι, για να μπορείς από κει και μετά να «αράξεις» και να αυτοθαυμάζεσαι για την ορθότητα της συγκεκριμένης επιλογής.

Οι χώρες ως γεωπολιτικοί δρώντες, επιβεβαιώνουν την ορθότητα ή το εσφαλμένο των ιστορικών τους επιλογών – ιδιαίτερα όταν αυτές πραγματοποιούνται σε περιόδους κατά τις οποίες η «κανονικότητα» αντικαθίσταται βίαια από συγκρουσιακά περιβάλλοντα – πρωτίστως από τον συνδυασμό τριών κρίσιμων και θεμελιωδών παραμέτρων…

Πρώτον: Από την ετοιμότητά τους να διεκδικήσουν ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΡΟΛΟ στις νέες συνθήκες όπου οι όροι της Ισχύος επαναδιατυπώνονται…
Δεύτερον: Από την αποφασιστικότητά τους να τον διεκδικήσουν αυτόν τον ρόλο ΜΕ ΟΡΟΥΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΥ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗ. Και…
Τρίτον: Από την ικανότητά τους να αξιοποιήσουν την ιστορική συγκυρία, έτσι ώστε ΝΑ ΙΣΧΥΡΟΠΟΙΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΘΕΣΗ εις το διηνεκές, αποδεικνύοντας ότι διαθέτουν στρατηγική επάρκεια, διπλωματικοπολιτική τακτική ευελιξία και επιχειρησιακή αποφασιστικότητα που θα τους επιτρέψει να το επιτύχουν.

Πέρα και ανεξάρτητα λοιπόν από την επιπολαιότητα των «αντιρωσικών» ή των άγονων «φιλορωσικών» στοιχίσεων, στις οποίες έντεχνα κατευθύνουν τα ΜΜΕ – η αποστολή των οποίων είναι να διευκολύνουν το κοινωνικό διχασμό – και τις οποίες αναπαράγουν απερίσκεπτα οι αφελείς του διαδικτύου, κριτήρια όπως τα παραπάνω θα πρέπει να είναι το δικό μας μέτρο για να σταθμίσουμε σοβαρά το αποτέλεσμα της πολιτικής διαχείρισης στην οποία ενέδωσε η κυβέρνηση του τόπου.

Είναι προφανές ότι αυτοί που επεδίωξαν να σύρουν την κυβέρνηση στην πολιτική της αυτογελοιοποίηση μέσα από τα παραληρήματα του μικρομεγαλισμού και τις νεοναζιστικές φιέστες των ΑΖΟΦ στο κοινοβούλιο, το έκαναν διότι είχαν συγκεκριμένη ατζέντα να εξυπηρετήσουν. Το εάν όμως όλα τα παραπάνω, υπηρέτησαν ή αποδόμησαν πλήρως την εθνική μας ατζέντα, είναι κάτι που θα το δούμε στην συνέχεια και που οφείλουμε ως κοινωνία να το αποτιμήσουμε σωστά, αντί να παραδιδόμαστε στην λαγνεία φτηνών εξυπνακισμών που δεν οδηγούν πουθενά και το μόνο που κάνουν είναι να διευρύνουν τον διχασμό, σε μια εποχή εξαιρετικά κρίσιμη για τον τόπο.

Κατά τα λοιπά είναι βέβαιο πως, οι χαλβάδες με τα αμύγδαλα που επανέφεραν…

Α. Στο Αιγαίο ισχυρούς τουρκικούς σχηματισμούς σε απειλητική διάταξη…
Β. Στις διμερείς σχέσεις τον ανεκδιήγητο Ακάρ να απειλεί Θεούς και Δαίμονες απαιτώντας απόλυτη υποταγή. Και…
Γ. Στο διπλωματικό παρασκήνιο τους υποτιθέμενους συμμάχους μας να απαιτούν υποχωρήσεις και να εκβιάζουν συμβιβασμούς που φτάνουν – εάν δεν ξεπερνούν ήδη – τα όρια του εκούσιου εδαφικού ακρωτηριασμού της πατρίδας μας…

Είναι εξελίξεις που ΔΕΝ παραπέμπουν σε μια χώρα που επέλεξε να τοποθετηθεί στην σωστή πλευρά της Ιστορίας. Παραπέμπουν σε μια χώρα – παραλειπόμενο της Ιστορίας, που επιμένει να χαριεντίζεται με τις αυταπάτες της, ενώ στο παρασκήνιο προετοιμάζεται μεθοδικά ο γεωπολιτικός της στραγγαλισμός.

Οι Ελληνοαμερικανικές αμυντικές συμφωνίες που υπέγραψαν οι κυβερνήσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ και κυρίως ο καταχρηστικός τρόπος με τον οποίο εφαρμόζονται αυτές οι συμφωνίες κατά την διάρκεια της Ρωσοουκρανικής σύγκρουσης, επιβεβαιώνουν ότι η πατρίδα μας είναι αντιμέτωπη με μια καινούρια κατάσταση η οποία κατά βάσην συνιστά μια διπλή στρατηγική ομηρία.

Ομηρία στο πλαίσιο μιας κατάφορα υποτελούς σχέσης με τις ΗΠΑ, που μετατρέπει την χώρα μας σε χρηστικό υπομόχλιο των επιχειρησιακών τους αναγκών και αναλώσιμο στις ευρύτερες στρατηγικές επιδιώξεις τους. Αλλά και…
Ομηρία σε ένα περιβάλλον διαρκών προκλήσεων και απειλών μέσα από το οποίο κλιμακώνεται η προώθηση της Τουρκικής στρατηγικής, ενώ την ίδια στιγμή είναι καταφανής η αμηχανία που καταγράφεται αναφορικά με την αποτελεσματική διαχείριση αυτών των προκλήσεων, εκ μέρους της Ελληνικής πολιτικής ηγεσίας.

Τα διαδραματιζόμενα στο πεδίο κατά την διάρκεια της Ρωσοουκρανικής σύγκρουσης, ανέδειξαν τον καταλυτικό ρόλο της πληροφορίας, του ηλεκτρονικού πολέμου αλλά και των νέων τεχνολογιών στην έκβαση των επιχειρήσεων. Οι Αμερικανοί και η ΝΑΤΟική συμμαχία, αν και τυπικά δηλώνουν αμέτοχοι, ουσιαστικά πρωταγωνιστούν και καθορίζουν την ροή των εξελίξεων, όχι μόνο με την εμφανή εξοπλιστική υποστήριξη που εξασφαλίζουν στους Ουκρανούς, αλλά κυρίως μέσα από την ανομολόγητη αλλά διαρκή και στοχευμένη παρέμβασή τους στο παρασκήνιο.

Για τους Αμερικανούς, οι οποίοι κατά βάθος επεδίωξαν αυτόν τον πόλεμο, η ρωσοουκρανική σύγκρουση αποδεικνύεται μια πρώτης τάξεως ευκαιρία, όχι μονάχα για να βάλουν στο χέρι τους συμμάχους τους πουλώντας τους πανάκριβη ενέργεια και εξ ίσου πανάκριβα οπλικά συστήματα… Ούτε επιδιώκοντας μόνο να υπερχρεώσουν τους αφελείς Ουκρανούς οι οποίοι ΚΑΙ σκοτώνονται ΚΑΙ φεσώνονται για να ξεχρεώνουν στο διηνεκές – όσοι τελικά επιζήσουν – την πολύτιμη συμμαχική βοήθεια που συνεχίζει να απαιτεί ο τυχοδιώκτης του Κιέβου…

Ο πόλεμος αυτός είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους Αμερικανούς διότι χωρίς κόστος για τους ίδιους (ούτε σε υλικό ούτε και σε ανθρώπινες ζωές) αλλά με τεράστιο κόστος για τους Ρώσους…

Οδήγησαν σε απομυθοποίηση την ρωσική συμβατική πολεμική μηχανή…
Αντιμετώπισαν επιθετικά τα αποδομητικά φαινόμενα που είχαν αρχίσει να κάνουν απειλητική την εμφάνισή τους στο εσωτερικό της Δυτικής Συμμαχίας…
Επιχειρούν να ανασυντάξουν ταχύτατα τους εμπορικούς τους μηχανισμούς και την γεωπολιτική τους ισχύ, προκειμένου να διατηρήσουν την πρωτοβουλία των κινήσεων μπροστά στην κορυφαία στρατηγική σύγκρουση (αν φυσικά προλάβουν και δεν τους χαλάσει τα σχέδια ο διαφαινόμενος οικονομικός Αρμαγεδών…

Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, κρίσιμη παράμετρος στο μεταπολεμικό σκηνικό, αναδεικνύεται η δυνατότητα των ΗΠΑ να επενδύσουν στην αναποφασιστικότητα των συμμάχων τους, να διαμορφώσουν κατ’ αποκλειστικότητα το πλαίσιο του νέου και επικαιροποιημένου επιθετικού σχεδιασμού και εν τέλει να χειραγωγήσουν και να καθυποτάξουν τους πάντες, στο περιβάλλον των τακτικών και επιχειρησιακών απαιτήσεων αυτού του σχεδιασμού.

Σε ότι αφορά στην χώρα μας, επιβεβαιώνεται στην πράξη ότι η παρουσία εγκαταστάσεων που περιλαμβάνουν κρίσιμη Αμερικανική στρατηγική υποδομή, καθιστά την πατρίδα μας τον πλέον ευάλωτο χώρο της Δυτικής συμμαχίας και σε πείσμα των απερίσκεπτων πανηγυρισμών όλων εκείνων που πρωτοστάτησαν στην διαπραγμάτευση και προσυπογραφή των συγκεκριμένων συμφωνιών, αυτό που διαμορφώνεται τελικά, ΔΕΝ συνιστά ένα καθεστώς προσαυξημένης ασφάλειας, αλλά μια ιδιότυπη ομηρία, το γεωπολιτικό κόστος της οποίας διαφαίνεται πως θα είναι βαρύτατο.

Ετσι… Στην νέα κατάσταση και με δεδομένο ότι οι εξελίξεις στο Ουκρανικό απαιτούν την επαναδιατύπωση κρίσιμων παραμέτρων που αφορούν στην νέα Αρχιτεκτονική Ασφαλείας αλλά και στην νέα εξίσωση ισχύος τόσο περιφερειακά όσο και διεθνώς, τα δεδομένα που έχουμε στην διάθεσή μας και τα οποία μας αφορούν άμεσα διαμορφώνονται ως εξής:

Η χώρα μας έχει χάσει και τυπικά κάθε σχέση με το κίβδηλο αφήγημα περί νησίδας σταθερότητας. Έτσι… Στο σύνθετο περιβάλλον της κορυφαίας στρατηγικής σύγκρουσης όπου οι πάντες παρατηρούν, καταγράφουν τα τεκταινόμενα και επαναπροσδιορίζουν την τακτική τους, η πατρίδα μας υποβαθμίζεται σταθερά σε χώρα – στόχος η οποία αυτήν την στιγμή στερείται ταυτοτικής αξιοπιστίας και ως εκ τούτου αδυνατεί να διαχειριστεί με αυτοπεποίθηση τον διπλωματικοπολιτικό της βηματισμό στο σύνθετο διεθνές και περιφερειακό περιβάλλον.

Η αρνητική αυτή εξέλιξη, επιβαρύνει ιδιαίτερα την έκβαση των περιφερειακών συνευρέσεων στις οποίες ενεπλάκη στην περιοχή της ΝΑ Μεσογείου, πολύ δε περισσότερο που η Τουρκία παρεμβαίνει δυναμικά στο περιβάλλον αυτών των διεργασιών, με ολοκληρωμένη στρατηγική ατζέντα και με δεδομένη την υποστήριξη των ΗΠΑ από το παρασκήνιο των εξελίξεων.

Η πλειοδοσία με την οποία έσπευσε να διαχειριστεί η κυβέρνηση, όλα όσα της υπαγόρευσαν οι Αμερικανοί στο επίπεδο των κυρώσεων, υποβάθμισε έτι περαιτέρω την θέση της χώρας μας έναντι φίλων και αντιπάλων, γεγονός που την καθιστά, για μεν τους Αμερικανούς δεδομένη και πρόθυμη να υλοποιήσει οτιδήποτε της υπαγορεύεται, αφού προηγουμένως φρόντισαν να την εκθέσουν με τρόπο προκλητικό, οριστικό και αμετάκλητο, για δε τους αντιπάλους, η πατρίδα μας μεταπίπτει σε ένα πλήρως αποστεωμένο από ουσιαστική διπλωματικοπολιτική υποστήριξη λάφυρο, γι’ αυτό και ήδη κλιμακώνουν εμπράκτως την αμφισβήτηση ακόμη και αυτής της εδαφικής ακεραιότητάς της.

Η διαχείριση με την οποία επέλεξε να εμπλακεί στις προκλήσεις της Ρωσοουκρανικής σύγκρουσης…

Δεν δικαίωσαν τις προσδοκίες των κυβερνώντων για αναβάθμιση της γεωπολιτικής της θέσης…
Δεν οδήγησαν στην πολυσυζητημένη περαιτέρω απομόνωση της «απείθαρχης» Τουρκίας. Και το χειρότερο όλων…
Δεν εξοβέλισαν όπως αφελώς αναμενόταν την αναθεωρητική ρητορική, ΟΥΤΕ από τις περιφερειακές διεργασίες ΟΥΤΕ βεβαίως από την ΝΑ πτέρυγα του ΝΑΤΟ.

Η Τουρκία ήδη κατασκεύασε, επικαλέστηκε και ενεργοποίησε το δικό της πρόσχημα για να επιτεθεί εν μέσω της Ρωσοουκρανικής σύγκρουσης στο Ιράκ και φυσικά επικαιροποιεί το προσχηματικό μέρος του αναθεωρητικού της λόγου, προκειμένου να θέσει και πάλι ζήτημα αμφισβήτησης της Ελληνικής κυριαρχίας στα Ελληνικά νησιά. Και ενώ συμβαίνουν όλα τούτα, η Διεθνής κοινότητα, με προεξάρχοντες τους «συμμάχους» μας και δη τους Αμερικανούς, απλώς αγρόν αγοράζει…

Με δυο λόγια, η διαχείριση του Ουκρανικού, κατέδειξε την Ελληνική γεωπολιτική γύμνια. Στρατηγική σκέψη, ανύπαρκτη… Διπλωματική παρέμβαση, αυτοκτονική… Σχεδιασμός επί χάρτου που να παίρνει υπ’ όψιν του την μεγάλη εικόνα, επίσης ανύπαρκτος… Σχέδιο για την διαχείριση ευκαιριών, πολυτέλεια… Στοχευμένη αξιοποίηση συγκριτικών πλεονεκτημάτων, άλλα λόγια ν αγαπιόμαστε… Εποικοδομητικός αιφνιδιασμός των «συμμάχων» στο επίπεδο των διπλωματικών ή άλλων πρωτοβουλιών, ούτε λόγος να γίνεται… Διεκδίκηση εναλλακτικού ρόλου… Ευθεία σύνδεση διακυβευμάτων του Ουκρανικού με τον σκληρό πυρήνα της εθνικής μας ατζέντας… Ανάληψη πρωτοβουλιών για παράλληλη διαχείριση περιφερειακών ζητημάτων έτσι ώστε να προληφθούν εξελίξεις… Τίποτε… Απόλυτη γύμνια…

Εξήντα ημέρες ουραγοί στις απαιτήσεις των Αμερικανών και ούτε μια μέρα ξεχωριστοί και πρωταγωνιστές, αποφασισμένοι να καταδείξουμε αν μη τι άλλο την ύπαρξη και την αποφασιστικότητά μας…

Αυτή είναι η Ελλάδα κύριοι τις μέρες του πολέμου. Και όσοι επιμένουν να αντιμετωπίζουν με ευπιστία τις δηλώσεις του Έλληνα πρωθυπουργού, καλό θα είναι να έχουν υπ’ όψιν τους ότι η πραγματική κατάσταση θα χειροτερέψει στην χώρα που η ακεραιότητά της απειλείται ευθέως και οι πολίτες της αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις της ζωής τους με επιδόματα και ψηφιακή κάρτα καυσίμων, ενώ την ίδια στιγμή το δημόσιο χρέος της πατρίδας μας σε λίγο καιρό θα φλερτάρει με τα 450 δις.

Η σωστή πλευρά της Ιστορίας λοιπόν, ΔΕΝ ορίζεται από το πέτσινο δίλημμα που έθεσε ο πρωθυπουργός της χώρας, καλώντας τους πολίτες να καταδικάσουν τον Ρώσο εισβολέα και να στοιχηθούν πίσω από τον τυχοδιώκτη του Κρεμλίνου.

Η σωστή πλευρά της Ιστορίας, ΔΕΝ επιλέγεται από μια κυβέρνηση παραδομένη στο έλεος των εκβιασμών και της υποκριτικής δημαγωγίας. Η σωστή πλευρά της Ιστορίας, χτίζεται από ένα πολιτικό προσωπικό που σε συνθήκες εκκολαπτόμενης συστημικής ρήξης, συναποφασίζει να συσπειρωθεί γύρω από μια διπλωματικοπολιτική και άλλη διαχείριση (ενεργοποιώντας εδώ ΚΑΙ το πολύτιμο εργαλείο της Μυστικής Διπλωματίας) όχι για να αναπαράξει τις Αμερικανικές εντολές, αλλά για να προωθήσει τα ιστορικά Δίκαια της χώρας του και να «κλειδώσει» αμετάκλητα εθνικές επιτυχίες.

Χτίζεται, εκεί που οι επιτελείς παρατηρούν σε βάθος τον «αόρατο πόλεμο» των Αμερικανών, και φροντίζουν να αναζητήσουν τρόπους ώστε να μην παγιδευτεί η χώρα τους σε αντίστοιχα παιχνίδια αν αυτό απαιτήσουν ΚΑΙ πάλι οι προσεταιρισμοί των Αμερικανών.

Χτίζεται εκεί που οι επιτελείς και το πολιτικό της προσωπικό θα αναζητήσουν τρόπους ανάληψης της πρωτοβουλίας των κινήσεων, έτσι ώστε η δυνητική ομηρία στην οποία πρακτικά έχει περιέλθει η χώρα εξαιτίας της συμμετοχής της σε συνασπισμούς που ιστορικά ΔΕΝ την ευνόησαν, να μετατραπεί σε διαχειριστικό πλεονέκτημα τον κατάλληλο χρόνο, με τον κατάλληλο τρόπο που θα είναι προϊόν της ενδεδειγμένης διαχείρισης.

Σε αυτήν την πραγματικά «Σωστή Πλευρά Της Ιστορίας» η Ελληνική κυβέρνηση ΔΕΝ ΒΡΕΘΗΚΕ ούτε λεπτό και το τίμημα της απροθυμίας της, θα είναι δυσβάστακτο για τον τόπο.

Πηγη:

Α.Ντβόρνικοφ εναντίον Β.Ζάλουζνι: Ο πόλεμος των στρατηγών στην Ουκρανία

Όταν ο Ουκρανός στρατηγός είχε για δεξί του χέρι τον αρχηγό της νεοναζιστικής ομάδας «Δεξιός Τομέας»

Έχοντας αναλάβει μόλις πρόσφατα τον νέο ρόλο του ως επικεφαλής της «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης», ο Ρώσος στρατηγός Αλεξάντερ Ντβόρνικοφ καλείται από το Κρεμλίνο να φέρει τη νίκη στον πόλεμο που πλέον κλείνει δύο μήνες.

Σχεδόν εννιά μήνες νωρίτερα ο Ουκρανός πρόεδρος Ζελένσκι είχε διορίσει τον στρατηγό Βαλέρι Ζάλουζνι αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας, με αποστολή να κρατήσει την άμυνα απέναντι σε έναν σαφώς πιο ισχυρό εχθρό.

Τώρα, οι δύο ανώτατοι στρατιωτικοί διοικητές των εμπόλεμων ρωσικών και των ουκρανικών δυνάμεων βρίσκονται αντιμέτωποι στο Ντονμπάς, στα ανατολικά της Ουκρανίας, στη δεύτερη και πιο κρίσιμη φάση μιας ένοπλης σύγκρουσης που εξελίσσεται ως η πιο ολέθρια στην Ευρώπη από την εποχή του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου.

Generali a confronto: Zaluzhny vs Dvornikov

DiRedazione

Apr 18, 2022

Tempo di Lettura:4Minuti

di Giuseppe Esposito

Le forze sul campo di battaglia vengono affidate alla direzione di comandanti che in base alle situazioni adattano i dispositivi per il raggiungimento degli obiettivi prefissati, trasformando la strategia in tattica.
In Ucraina su questo piano si confrontano e scontrano i due generali responsabili delle operazioni, l’ucraino Valerii Zaluzhny e il russo Alexander Dvornikov (foto da fb). Utilizzando fonti ufficiali, che sono sempre povere di informazioni, e fonti aperte, si è cercato di farne un breve profilo.

Zaluzhny
Nato 49 anni fa a Novohrad-Volynskyi, città dell’oblast di Zytomyr, dal 27 luglio 2021 è comandante in capo delle Forze Armate ucraine. Si è arruolato quando l’Ucraina non era più parte dell’URSS ormai disciolto.
Nel 1997 si diploma con lode all’ “Accademia Militare di Odessa”, nel 2007 si laurea, con medaglia d’oro, presso l’“Accademia Nazionale di Difesa dell’Ucraina” e nel 2014 frequenta l’“Università della Difesa Nazionale Ivan Cherniakhovskyi” classificandosi primo.
Percorre la carriera prestando servizio nelle unità dell’esercito ucraino, dove affina le sue capacità di comando guidando unità di livello plotone, compagnia, battaglione e reggimento per poi passare ad unità complesse. Ad incarichi operativi e di formazione, alterna periodi di impiego come ufficiale di staff presso alti comandi.
La sua formazione militare si discosta dai canoni classici di preparazione ispirati alla dottrina Sovietica e del Patto di Varsavia con cui sono stati istruiti schiere di ufficiali e sottufficiali ucraini prima di lui.
Zaluzhny ha già combattuto contro i russi durante la guerra del Donbass e da quel periodo, non positivo per l’esercito ucraino, ha tratto insegnamenti che si stanno mostrando utili in questa guerra. Ha partecipato inoltre ad attività addestrative con le forze armate USA ed Inglesi da cui ha appreso l’impiego di nuovi sistemi d’arma e tecniche di comando e controllo. Tra le innovazioni che ha apportato nelle forze armate ucraine c’è quella di avere introdotto la responsabilità decisionale ai livelli più bassi della catena di comando, discostandosi ulteriormente dalla concezione dottrinale dell’ex Unione Sovietica dove le decisioni, anche semplici, sono rimandate ad uno o due livelli superiori e oltre.
Forte è stato il suo impegno, prima dello scoppio della guerra, nella modernizzazione delle forze armate per avvicinarle e renderle capaci di operare con le forze della Nato. È soprannominato “Iron Man”, non ama mettersi in mostra ed ha finora evitato le luci della ribalta.

Dvornikov
Classe 1961 è nato a Ussurijsk, città dell’Estremo Oriente (Siberia). È entrato nell’allora esercito sovietico frequentando la scuola militare “Ussurijsk Suvorov”, dove si diploma nel 1978. Completa il ciclo di studi frequentando prima il “Moscow High Command Training School” uscendone nel 1982 e, successivamente, dopo aver prestato servizio nel distretto militare dell’Estremo Oriente, si laurea all’ “Accademia Militare di Frunze” nel 1991. Ultimo tassello nella formazione è la frequenza dell’“Accademia Militare di Stato Maggiore” nel 2005. Una sua insegnante dell’accademia ha detto di lui che studiava e si impegnava il triplo degli altri ed aiutava sempre i compagni.
La carriera militare di Dvornikov è una continua ed ininterrotta ascesa dalla base fino a giungere ai vertici della difesa. Da prassi inizia l’impiego in unità operative semplici per passare a quelle più complesse, dove ricopre tutti gli incarichi di comando previsti nel grado. Ai periodi di comando alterna attività di staff (stato maggiore) nelle GU-Grandi Unità operative e negli Alti Comandi Centrali.
Viene soprannominato “macellaio” sin dai tempi della seconda guerra cecena, nel 2015 assume il comando delle forze armate russe in Siria e l’appellativo viene confermato come “macellaio della Siria” per la sua spregiudicatezza nella conduzione delle operazioni e per il trattamento nei confronti dei civili. Sette settimane dopo l’invasione russa dell’Ucraina viene nominato da Putin come Comandante unico dell’“Operazione Militare Speciale”. La sua nomina è stata letta da più parti come l’intenzione del presidente russo di continuare questo conflitto adottando pratiche e tecniche di combattimento diverse da quelle utilizzate finora e per mettere le forze impegnate sotto un unico comando. A Dvornikov, che è espressione della “dottrina sovietica” spinta all’estremo, vengono comunque attribuite capacità di comando, controllo e coordinamento elevate con forte e spinto senso “combat”. Con lui per i russi la guerra in Ucraina entra in una nuova dimensione.

I due generali si confronteranno sul terreno, mettendo in atto visioni diverse di tattica, di combattimento, di impiego delle risorse umane, di comando e controllo. I due saranno guidati da dottrine, esperienze fatte e convinzioni personali differenti: spregiudicatezza, forza bruta, conservazione e accentramento, contro scrupolosità, ragionevolezza, innovazione e decentramento.
Ognuno dei due ha proprie peculiarità che sarebbe bello non doverle vedere in campo ma questo allo stato attuale sarà poco probabile.

Redazione

Οι δύο στρατηγοί ανήκουν σε διαφορετικές γενιές και κόσμους.

Ο Ντβόρνικοφ, 61 ετών, είναι γέννημα-θρέμμα της ΕΣΣΔ.

Ο 49χρονος Ζάλουζνι γεννήθηκε μεν επί Σοβιετικής Ένωσης, όμως ενηλικιώθηκε και ανδρώθηκε στην ανεξάρτητη Ουκρανία.

Η σταδιοδρομία τους στο στράτευμα πλέον τους καθορίζει.

Απόφοιτος της σοβιετικής Στρατιωτικής Σχολής Φρούνζε, πλην όμως όχι προσκολλημένος στη σοβιετική στρατιωτική θεωρία, ο Ρώσος στρατηγός έχει πια ως… σήμα κατατεθέν την τακτική του ανηλεούς «σφυροκοπήματος» με αεροπορικούς βομβαρδισμούς και βολές πυροβολικού, που μοιραία έχουν ως αποτέλεσμα μαζικές καταστροφές και βαρύτατες απώλειες αμάχων.

Το διαπίστωσε ιδίοις όμμασι όταν υπηρέτησε στην εκστρατεία «καμένης γης» στον Δεύτερο Πόλεμο της Τσετσενίας (1999-2009). Και το εφήρμοσε στο έπακρο στη Συρία κατά των ισλαμιστών που λάμβαναν υποστήριξη από πλήθος ξένων χωρών και κέντρων που ήθελανα αλλαγή του Άσαντ, όταν το 2015 ανέλαβε διοικητής των εκεί ρωσικών δυνάμεων.

Στη Δύση του έδωσαν το προσωνύμιο «Ο χασάπης της Συρίας» γιατί πήρε ξανά το Χαλέπι από τα χέρια του ISIS!Στη χώρα του, τιμήθηκε από τον πρόεδρο Πούτιν για τις υπηρεσίες του με το μετάλλιο του «Ήρωα της Ρωσικής Ομοσπονδίας».

Αναλαμβάνοντας τώρα τα «ηνία» της στρατιωτικής επιχείρησης στο Ντονμπάς, ο Ντβόρνικοφ βρίσκεται -ως Διοικητής της Νότιας Στρατιωτικής Περιφέρειας της Ρωσίας- σε πιο γνώριμα για τον ίδιο εδάφη.

Ο διορισμός του αποσκοπεί στον καλύτερο συντονισμό των ρωσικών δυνάμεων, μετά την ανασύνταξή τους στα ανατολικά ουκρανικά εδάφη και την έναρξη της επόμενης φάσης του πολέμου.

Θεωρείται από τους πλέον έμπειρους αξιωματικούς της Ρωσίας και εξαιρετικά αποτελεσματικός στη διοίκηση μάχης σε αστικό περιβάλλον.

Προς το παρόν, δίνει έμφαση στην ευρεία χρήση του πυροβολικού και πρωτίστως της αεροπορικής ισχύος.

Στόχος του στην παρούσα φάση είναι να αποδυναμώσει και να παγιδεύσει στα ανατολικά τις εκεί ουκρανικές δυνάμεις, καθιστώντας τες εύκολο στόχο.

Αναλυτές και αξιωματούχοι στο Κίεβο προβλέπουν ότι η επόμενη κίνηση θα περιλαμβάνει ευρείας κλίμακας χερσαία επίθεση για την «εκκαθάριση» του Ντονμπάς και την παγίωση της γεωγραφικής σύνδεσης της περιοχής με την προσαρτημένη χερσόνησο της Κριμαίας, ενόσω εντείονται οι ρωσικοί βομβαρδισμοί και στον στρατηγικής σημασίας ουκρανικό νότο.

Ο Βαλέρι Ζάλουζνι από την άλλη ενσαρκώνει τη νέα γενιά του στρατού της Ουκρανίας και μια διαφορετική τακτική πολέμου, στην οποία εκπαιδεύτηκε τα τελευταία χρόνια από το ΝΑΤΟ και συνεχίστηκε με τον εξοπλισμό των ουκρανικών δυνάμεων από τη Δύση με φορητά πυραυλικά συστήματα -όπως τους αντιαρματικούς Javelin και τους αντιαεροπορικούς Stinger- και οπλισμένα drones.

«Θέλουμε να ξεφύγουμε από τους χάρτες και τα σχέδια μάχης -ας πούμε- του 1943», είχε πει ο Ζάλουζνι σε συνέντευξή του στην ουκρανική στρατιωτική έκδοση Army Inform πριν από δύο χρόνια. «Μπορώ να χρησιμοποιήσω διαφορετικές μεθόδους», ανέφερε από τότε, «για να πετύχω έναν στόχο».

Όπως πολλοί άλλοι Ουκρανοί στρατιωτικοί, έτσι και αυτός ετοιμαζόταν για τον πόλεμο με τους Ρώσους από το 2014, μετά την προσάρτηση της Κριμαίας.

Εκείνη τη περίοδο, ο ίδιος πολεμούσε τους ρωσόφωνους αυτονομιστές στα μέτωπα του Ντονμπάς.

Έκτοτε, συμμετείχε συχνά σε κοινά ναυτικά, χερσαία και αεροπορικά γυνμάσια του ΝΑΤΟ.

Ανέλαβε Ανώτατος Διοικητής των Ενόπλων Δυνάμεων με απόφαση του Ουκρανού προέδρου Ζελένσκι μόλις τον περασμένο Ιούλιο.

Από τις πρώτες αποφάσεις του, με το που ανέλαβε πέρυσι τα νέα του καθήκοντα, ήταν να επιτρέψει στους Ουκρανούς στρατιώτες να ανοίγουν πυρ κατά βούληση ως αντίποινα στα μέτωπα του Ντονμπάς με τους ρωσόφωνους αυτονομιστές.

Τον περασμένο Νοέμβριο εν τω μεταξύ διόρισε σύμβουλό του τον διαβόητο Ντμίτρο Γιάρος, πρώην αρχηγό του νεοναζιστικού «Δεξιού Τομέα».

Σχεδόν ένα μήνα μετά ωστόσο ο Γιάρος παύθηκε των καθηκόντων του. Όπως ανέφερε τότε η ουκρανική εφημερίδα Ukrayinska Pravda, το Γενικό Επιτελείο των Ενόπλων Δυνάμεων αρνήθηκε να αποκαλύψει το παραμικρό για τη συνεργασία, επικαλούμενο τον απόρρητο χαρακτήρα των πληροφοριών.

Μέχρι πρότινος αντιστράτηγος, ο Ζάλουζνι προήχθη από τον Βολοντίμιρ Ζελένσκι στο βαθμό του στρατηγού μόλις στις αρχές Μαρτίου, εν μέσω της ρωσικής επίθεσης στην Ουκρανία.

Τελώντας υπό το γενικό πρόσταγμά του, Ουκρανοί στρατιώτες και εθελοντές επίσης καταγγέλθηκαν για τη διάπραξη εγκλημάτων πολέμου, συμπεριλαμβανομένης της εν ψυχρώ εκτέλεσης Ρώσων αιχμαλώτων πολέμου, κατά παράβαση των Συμβάσεων της Γενεύης.

Σήμερα, ο Βαλέρι Ζάλουζνι έχει το προσωνύμιο «Σιδηρούς στρατηγός» ή ο «άφθαρτος», όπως τον αποκαλούν πια στην πατρίδα του, όπου θεωρείται ήρωας.

ΠΗΓΗ:Pronews.gr

Νίκολα Ντιμιτρόφ: Ο πρόεδρος της Βουλγαρίας μας βλέπει όπως ο Πούτιν την Ουκρανία

Το να μιλάς για την ταυτότητα ενός άλλου και όχι για την ταυτότητα άλλου λαού, είναι αναιδές, αγενές και άσεμνο, γράφει σε ανάρτησή του στα κοινωνικά δίκτυα ο πρώην υπουργός Εξωτερικών, Νίκολα Ντιμιτρόφ.

Η τοποθέτησή του ήρθε μετά τη δήλωση του Βούλγαρου προέδρου Ρούμεν Ράντεφ, ο οποίος είπε ότι η ‘μακεδονική’ ταυτότητα είναι πλαστογραφία της Κομμουνιστικής Διεθνούς.

«Το ζήτημα της ταυτότητας στο διεθνές δίκαιο είναι ένα εσωτερικό ζήτημα. Αυτό το θέμα μπορεί να απαντηθεί μόνο από τα άτομα στα οποία αναφέρεται η ερώτηση και από κανέναν άλλο.

«Το να ισχυρίζεται κανείς ότι η ταυτότητα κάποιου είναι τεχνητή, είναι πλαστή, είναι αναλφάβητος», απάντησε ο Ντιμιτρόφ στην ανακοίνωσή του.

Ακόμη, ο πρώην υπουργός εξηγεί ότι όλα τα έθνη στον κόσμο είναι κοινωνικά δημιουργήματα, κοινωνικά κατασκευάσματα.

«Το αποτέλεσμα ενός συγκεκριμένου και πολύπλοκου συνόλου ιστορικών γεγονότων και διαδικασιών. Επειδή δεν πρόκειται για γονίδια, πρόκειται για μια αίσθηση κοινότητας», έγραψε ο Ντιμιτρόφ.

Σύμφωνα με τον ίδιο, η δήλωση ότι οι Σλαβομακεδόνες είναι πλαστοί είναι προσβολή και ρητορική μίσους.

«Το γεγονός ότι αυτή η δήλωση προέρχεται από την κρατική ηγεσία στη Σόφια είναι κορυφαίο σκάνδαλο. Η δήλωση είναι προφανώς αντι-‘μακεδονική’ και εχθρική. Για να μιλήσουμε για κάποια αντιβουλγαρική πολιτική στη χώρα μας, πρέπει να μιλήσουμε για τους Βούλγαρους. Δεν έχουμε κανένα αίτημα από τη Βουλγαρία, παρά μόνο να μας σεβαστεί. Αυτό αφορά εμάς, είμαστε το αντικείμενο της δήλωσης, όπως είμαστε και το αντικείμενο της αντιευρωπαϊκής διαμάχης.

Ασχολείται με τη μακεδονική ταυτότητα, αποκαλώντας την πλαστογραφία της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Αυτή είναι μια εξαιρετικά επικίνδυνη αφήγηση, αδιανόητη σε μια δημοκρατική Ευρώπη. Δυστυχώς, πανομοιότυπη με την αφήγηση του Πούτιν στη γειτονική Ουκρανία», έγραψε ο Ντιμιτρόφ.

Απογοήτευση Τούρκων για την έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για την Ελλάδα

Το Υπουργείο Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών δημοσίευσε την Έκθεση Πρακτικών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα για το 2021.

Στην ελληνική ενότητα της έκθεσης, η οποία εξετάζει την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο τον κόσμο ανά χώρα, ενώ τα ζητήματα που σχετίζονται με την τουρκική κοινωνία της Δυτικής Θράκης παρουσιάζονταν με τον τίτλο «μέλη εθνικών/φυλετικών/εθνικών μειονοτικών ομάδων, αυτός ο τίτλος έχει διαγραφεί στη φετινή έκθεση.

Τα προβλήματα που σχετίζονται με την τουρκική κοινωνία της Δυτικής Θράκης είναι πιο περιορισμένα σε σύγκριση με τα προηγούμενα χρόνια, αναφέρουν τουρκικά δημοσιεύματα.

Διαγράφηκε ο τίτλος των μειονοτήτων

«Είναι μεγάλη απογοήτευση το γεγονός ότι στη φετινή έκθεση διαγράφηκε ο τίτλος των μελών εθνικών/φυλετικών/εθνικών μειονοτήτων και τα προβλήματα των Τούρκων της Δυτικής Θράκης καλύφθηκαν με λίγες μόνο προτάσεις στους τομείς της εκπαίδευσης, του συλλόγου και οι εξουσίες της σαρία των μουφτήδων», δήλωσε ο Χαλίτ Χαμπίπ Ογκλού, πρόεδρος της «Ευρωπαϊκής τουρκικής ομοσπονδίας δυτικής Θράκης (ABTTF).

Στην 36σέλιδη έκθεση για την Ελλάδα, η δομή της άλλαξε σε σύγκριση με τα προηγούμενα έτη. Η φετινή έκθεση δεν εξετάζει τα προβλήματα στους τομείς του αυτοπροσδιορισμού, της δημογραφικής δομής και πληθυσμού, της εκπαίδευσης και της θρησκείας της τουρκικής κοινωνίας της Δυτικής Θράκης, χρησιμοποιώντας τον ορισμό της «μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη».

Χρησιμοποιείται ο όρος «Μουσουλμανική Μειονότητα»

Με την χρησιμοποίηση του όρου της «μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη» στην επικεφαλίδα εκπαίδευση, σημειώνεται ότι ορισμένα μέλη της Μειονότητας παραπονέθηκαν για την κακή ποιότητα των μειονοτικών σχολείων, συμπεριλαμβανομένης της έλλειψης δίγλωσσων σχολείων δευτεροβάθμιας και γυμνασίου.

Από την άλλη πλευρά, όπως αναφέρεται στην περσινή έκθεση, δεν γίνεται λόγος για κλείσιμο δημοτικών σχολείων που ανήκουν στην τουρκική κοινότητα της Δυτικής Θράκης εξαιτίας του χαμηλού αριθμού μαθητών και της ραγδαίας μείωσης του αριθμού των δημοτικών σχολείων. Επιπλέον, η έλλειψη δίγλωσσων τουρκικών παιδικών σταθμών στην περιοχή δεν περιλαμβάνεται στην έκθεση φέτος.

«Θα προβούμε σε έγγραφη κριτική»

«Ως ABTTF, θα μεταφέρουμε την κριτική μας για το περιεχόμενο της έκθεσης για την Ελλάδα στις αρχές των ΗΠΑ. Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, θα ετοιμάσουμε μια έκθεση στην οποία θα συζητήσουμε λεπτομερώς τα προβλήματα των ανθρωπίνων και μειονοτικών δικαιωμάτων της τουρκικής κοινωνίας της Δυτικής Θράκης και θα προωθήσουμε την έκθεσή μας στις αρμόδιες αρχές των ΗΠΑ», δήλωσε ο Χαλίτ Χαμπίπ Ογκλού.

Πρόεδρος Βουλγαρίας: Η ‘μακεδονική’ ταυτότητα είναι πλαστογραφία της Κομμουνιστικής Διεθνούς

Ο Ρούμεν Ράντεφ (α) με τον Στέβο Πενταρόφσκι

Ο πρόεδρος της Βουλγαρίας Ρούμεν Ράντεφ συνεχίζει με τις δηλώσεις του για την υποτιθέμενη αντιβουλγαρική ιδεολογία στη Βόρεια Μακεδονία και ότι η ‘μακεδονική’ ταυτότητα επινοήθηκε από την Κομμουνιστική Διεθνή, γράφει η Βέτσερ των Σκοπίων.

Μιλώντας σε Βούλγαρους δημοσιογράφους είπε, επίσης, ότι κατά τη διάρκεια της «γιουγκοσλαβικής δικτατορίας» στα Σκόπια, δεκάδες χιλιάδες Βούλγαροι οδηγήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

«Είναι καιρός η αντιβουλγαρική ιδεολογία, που ανθίζει στη Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας και προφανώς δηλητηριάζει τις σχέσεις μας και σκόπιμα υπονομεύει την πορεία της χώρας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση, να μείνει στο παρελθόν. Η προσπάθεια των πολιτικών των Σκοπίων να οικοδομήσουν μια ταυτότητα βασισμένη στις πλαστογραφίες της Κομμουνιστικής Διεθνούς και όχι στην ιστορική αλήθεια, είναι ενάντια στα συμφέροντα των πολιτών της Βόρειας Μακεδονίας που θέλουν πραγματικά την ένταξη στην ΕΕ», ισχυρίστηκε ο Ράντεφ.

Προσθέτει ότι ο Μιχαΐλοφ δεν ήταν φασίστας, αλλά (αλλά φασίστες ήταν) εκείνοι που, όπως αναφέρει, τρομοκρατούσαν τους Βούλγαρους κατά τη διάρκεια της γιουγκοσλαβικής δικτατορίας στα Σκόπια.

Ο Πρόεδρος Στέβο Πενταρόφσκι αντέδρασε σε αυτό, τονίζοντας ότι υπάρχουν επιβεβαιωμένα ιστορικά στοιχεία ότι ο Βάντσο Μιχαΐλοφ ήταν συνεργάτης του Χίτλερ και ο ισχυρισμός του Ράντεφ ότι μετά την εγκαθίδρυση της γιουγκοσλαβικής δικτατορίας στα Σκόπια, δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι στάλθηκαν και δολοφονήθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

«Αν μιλάμε για φασισμό, θα πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι ο Ιβάν (Βάντσο) Μιχαΐλοφ είναι ο άνθρωπος που αρνήθηκε στον Χίτλερ να σύρει τα Σκόπια σε έναν αδελφοκτόνο πόλεμο με τη Βουλγαρία. Ο Ιβάν (Βάντσο) Μιχαΐλοφ δεν ήταν φασίστας, αλλά (ήταν) εκείνοι που, μετά την εγκαθίδρυση της γιουγκοσλαβικής δικτατορίας στη Βόρεια Μακεδονία, έστειλαν και σκότωσαν δεκάδες χιλιάδες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μόνο και μόνο επειδή αποφάσισαν να συνεχίσουν να αυτοαποκαλούνται Βούλγαροι. Αυτός είναι πραγματικός φασισμός», είπε ο Ράντεφ.

Σε αυτούς τους ισχυρισμούς αντέδρασε ο πρόεδρος Στέβο Πενταρόφσκι, τονίζοντας ότι υπάρχουν επιβεβαιωμένα ιστορικά στοιχεία, που δεν αμφισβητούνται ούτε από τη βουλγαρική ιστοριογραφία, ότι ο Βάντσο Μιχαΐλοφ ήταν συνεργάτης του Χίτλερ.

«Το 1944, κατόπιν εντολής του Χίτλερ, ήρθε στα Σκόπια σε μια προσπάθεια να ιδρύσει ένα ανεξάρτητο μακεδονικό κράτος και όταν δεν έλαβε υποστήριξη από τον τοπικό πληθυσμό, ανέφερε στο αφεντικό του στο Βερολίνο ότι αυτό δεν ήταν δυνατό και μόνο αυτό ήταν αρκετό για να τον κάνει φασίστα, ναζί. Αν είσαι οπαδός αυτής της ιδεολογίας, είσαι Ναζί. Αν χρησιμοποιείς, όπως στην περίπτωσή του, τη ναζιστική ιδεολογία για να πετύχεις τους δικούς σου πολιτικούς στόχους, είσαι ακόμα Ναζί. Διαφορετικά, θα μιλούσαμε για εγκληματία πολέμου, δεν λέμε ότι ήταν, αλλά ήταν αδιαμφισβήτητος οπαδός και χρήστης «των τότε υπηρεσιών του φασιστικού καθεστώτος στο Βερολίνο», είπε ο Πενταρόφσκι.

Κυριακή 17 Απριλίου 2022

«Οι βαθιές ιδεολογικές ρίζες του πολέμου της Ρωσίας»

Ζιλιέτ Φορ*

Στα 84α γενέθλιά του, αυτόν τον Φεβρουάριο, ο Ρώσος συγγραφέας Aleksandr Prokhanov έδωσε μια ζωντανή συνέντευξη από το πιλοτήριο ενός μαχητικού αεροπλάνου που πετούσε πάνω από την Ουκρανία. Κάτω από αυτόν, το όνειρό του για την ανοικοδόμηση της σοβιετικής αυτοκρατορίας βρισκόταν βίαια σε εξέλιξη: «Πετάω πάνω από τη μαύρη ουκρανική γη που διασχίζουν τα ρωσικά τανκ, διορθώνοντας τον τερατώδες τραυματισμό που έγινε κατά της ρωσικής ιστορίας το 1991… Σήμερα επανενωνόμαστε με Ουκρανία για άλλη μια φορά» (1).

Ο Προχάνοφ είναι ηγετική φυσιογνωμία στον «εθνικό πατριωτισμό», ένα ιδεολογικό κίνημα που προέκυψε κατά τη διάρκεια της περεστρόικα (1985-91) για να αντιταχθεί στους «Οξιανταλιστές» (zapadniki) και τους «φιλελεύθερους δημοκράτες» της Ρωσίας. Συγκεντρώνει διανοούμενους που νοσταλγούν την αυτοκρατορική Ρωσία και το σοβιετικό πολιτικοστρατιωτικό κατεστημένο που αντιτίθενται στο πρόγραμμα απελευθέρωσης του τελευταίου σοβιετικού ηγέτη, Μιχαήλ Γκορμπατσόφ. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, η Zavtra (Αύριο), η εφημερίδα που ίδρυσε ο Prokhanov, ήταν το σημείο συγκέντρωσης των αντιπάλων του Προέδρου Μπόρις Γέλτσιν.

Οι αρθρογράφοι του περιλάμβαναν υποστηρικτές του Στάλιν, εθνικιστές, μοναρχικούς ορθόδοξους ιερείς και μουσουλμάνους παραδοσιακούς. Μεταξύ των τακτικών συνεισφερόντων ήταν ο Ευρασιάτης στοχαστής Αλεξάντρ Ντούγκιν (γνωστός ως «εγκέφαλος του Πούτιν»), ο οποίος υποστηρίζει ότι ο ρωσικός πολιτισμός είναι εντελώς διαφορετικός από τον δυτικό. Ο ριζοσπάστης Εθνομπολσεβίκος συγγραφέας Έντουαρντ Λιμόνοφ και o αρχηγόw του Κομμουνιστικού Κόμματος Γκενάντι Ζιουγκάνοφ.

Αυτό που συνέδεσε αυτή την ομάδα ήταν η σκληρή κριτική τους στη μετασοβιετική δημοκρατία, την οικονομική φιλελευθεροποίηση, τη δύναμη των ολιγαρχών, τον εκδυτικισμό της ρωσικής κοινωνίας και την κυριαρχία των ΗΠΑ στη διεθνή τάξη. «Ο Γιέλτσιν έχει σκοτώσει 2,2 εκατομμύρια Ρώσους», ήταν ένας τίτλος της Zavtra το 1995, σε άρθρο που χαρακτήριζε την οικονομική πολιτική του Γέλτσιν «γενοκτονία» του ρωσικού λαού.

Οι εθνικοί πατριώτες είχαν μια κοινή φιλοδοξία: την ανοικοδόμηση ενός ισχυρού κράτους που συνδύαζε αυτά που έβλεπαν ως κορυφαία σημεία της ρωσικής ιστορίας: τις παραδοσιακές, πνευματικές αξίες της τσαρικής αυτοκρατορίας και τη στρατιωτική και τεχνολογική δύναμη της Σοβιετικής Ένωσης. Αν και αυτή η ομάδα παρέμεινε στην αντιπολίτευση, η κυβέρνηση υιοθέτησε ορισμένες από τις ιδέες της όταν ξέσπασε ο πόλεμος στην Τσετσενία το 1994 και προσπάθησε να οικοδομήσει έναν νέο κρατικό πατριωτισμό γύρω από την καταπολέμηση του αυτονομισμού. Το 1996 ο Γέλτσιν δημιούργησε μια κυβερνητική επιτροπή για να καθορίσει την «εθνική ιδέα» της μετασοβιετικής Ρωσίας.

Η επιρροή των δεξιών διανοουμένων

Στα τέλη της δεκαετίας του 1990, πολλά σημαντικά γεγονότα έκαναν τη ρωσική κοινή γνώμη δεκτική να αγκαλιάσει τον πατριωτισμό και να απορρίψει τον φιλελευθερισμό και τη Δύση: η οικονομική κρίση του 1998 και η βάναυση υποτίμηση του ρουβλίου. Επέκταση του ΝΑΤΟ στην Ουγγαρία, την Πολωνία και την Τσεχική Δημοκρατία. Ο βομβαρδισμός του ΝΑΤΟ στη Σερβία το 1999 χωρίς εντολή του ΟΗΕ και ο δεύτερος πόλεμος της Τσετσενίας. Αυτά τα γεγονότα ευνόησαν την εμφάνιση μιας νέας γενιάς δεξιών διανοουμένων, των Νέων Συντηρητικών, πολλοί από τους οποίους είχαν σπουδάσει θρησκευτική φιλοσοφία, πολιτικό συντηρητισμό και εθνικισμό στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας (MGU). Αυτά τα νέα ρωσικά γεράκια, που γεννήθηκαν τη δεκαετία του 1970, είχαν ελάχιστη νοσταλγία των εθνικών πατριωτών προδρόμου τους για τη Σοβιετική Ένωση, αλλά μοιράστηκαν την κριτική τους για την παγκοσμιοποίηση και την επιθυμία να προωθήσουν την κυριαρχία και το καθεστώς του ρωσικού κράτους ως παγκόσμιας δύναμης.

Η αντικατάσταση του Γέλτσιν από τον Βλαντιμίρ Πούτιν ως προέδρου το 2000 επιβεβαίωσε τη συντηρητική στροφή της ρωσικής πολιτικής. Προσπάθησε να ενισχύσει τον κρατικό συγκεντρωτισμό και να αποκαταστήσει το «κάθετο της εξουσίας». Από το 2004, ρωσικά γεράκια εισήχθησαν σταδιακά στο Κρεμλίνο για να συμβάλουν στην ιδεολογική του αντεπίθεση ενάντια στις φιλοδυτικές «έγχρωμες επαναστάσεις» στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Το 2006 ο Βλάντισλαβ Σούρκοφ, αναπληρωτής επιτελάρχης και επικεφαλής ιδεολόγος του Κόμματος Ενωμένη Ρωσία του Πούτιν, επινόησε την έννοια της «κυρίαρχης δημοκρατίας» για να δικαιολογήσει τον αυταρχισμό του ρωσικού κράτους.

Το κόμμα κάλεσε τον Ντούγκιν και τον Προχάνοφ να απευθυνθούν στα φιλοκυβερνητικά κινήματα νεολαίας Nashi (Δικοί μας) και Molodaia Gvardiia (Νεαρή Φρουρά) και η καριέρα τους απογειώθηκε. Ο Ντούγκιν έγινε καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας το 2006. Ο Προχάνοφ ήταν συχνός καλεσμένος σε εκπομπές συζήτησης στο κανάλι NTV που παρουσίαζε ο Βλαντιμίρ Σολόβιοφ, γνωστός για τις κυβερνητικές του διασυνδέσεις. Οι Νεαροί Συντηρητικοί, εν τω μεταξύ, διηύθυναν μια ομάδα σκέψης μέσα στο κόμμα, τη Ρωσική Λέσχη, επιφορτισμένη με τη διαμόρφωση μιας φιλοκυβερνητικής απάντησης στον αυξανόμενο εθνοτικό εθνικισμό κατά του Κρεμλίνου.

Το 2007 οι ομιλίες του Πούτιν ασπάζονταν πιο ρητά τη γλώσσα των «γερακιών» επικαλούμενος την «πνευματική ασφάλεια», καθιστώντας την προστασία της θρησκευτικής ταυτότητας της Ρωσίας ζήτημα εθνικής ασφάλειας. Είπε σε ακροατήριο του ρωσικού και ξένου Τύπου την 1η Φεβρουαρίου 2007: «Οι παραδοσιακές δοξασίες της Ρωσικής Ομοσπονδίας και η πυρηνική ασπίδα της Ρωσίας είναι δύο πράγματα που ενισχύουν το ρωσικό κράτος και δημιουργούν τις απαραίτητες συνθήκες για τη διασφάλιση της εσωτερικής και εξωτερικής ασφάλειας της χώρας». Στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια του Μονάχου, εξέφρασε τη καταδίκη του για το μονοπολικό μοντέλο της παγκόσμιας τάξης και σηματοδότησε μια αντιδυτική στροφή στην εξωτερική του πολιτική.

Ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ, πρόεδρος από το 2008, συνέχισε αυτή την επιθετική εξωτερική πολιτική. Ο πόλεμος κατά της Γεωργίας, που ξεκίνησε εκείνο το καλοκαίρι, απομόνωσε περαιτέρω τη Ρωσία από τη Δύση και προκάλεσε ένα μεγάλο στρατιωτικό πρόγραμμα εκσυγχρονισμού. Για το υπόλοιπο της θητείας του, ωστόσο, κράτησε τα γεράκια σε απόσταση αναπνοής. Στη θέση τους, οι φιλελεύθεροι με μεταρρυθμίσεις έθεσαν νέες προτεραιότητες: αναζωογόνηση των σχέσεων με τη Δύση, ενίσχυση του κράτους δικαίου και εκσυγχρονισμός της οικονομίας.

Μετά από μαζικές διαδηλώσεις κατά της εκλογικής νοθείας τον χειμώνα του 2011-12, ο Πούτιν επανεξελέγη τον Μάιο του 2012 εν μέσω κρίσης νομιμότητας για το καθεστώς. Εντός της άρχουσας ελίτ, οι siloviki (ισχυροί) από τις υπηρεσίες ασφαλείας και τον στρατό κέρδιζαν το πάνω χέρι έναντι των τεχνοκρατών (2). Αυτό ωφέλησε τους συντηρητικούς, οι οποίοι ανέκτησαν τον ρόλο τους ως προμηθευτές ιδεολογικής ραχοκοκαλιάς για το αυταρχικό σύστημα. Την ίδια χρονιά, ο Προχάνοφ ίδρυσε τη Λέσχη Izborsk. Το όνομά του από ένα αρχαίο φρούριο κοντά στα σύνορα της Εσθονίας, προοριζόταν να είναι «ένας ισχυρός πολιτικός και ιδεολογικός συνασπισμός πατριωτών πολιτικών, ένα αυτοκρατορικό μέτωπο που αντιτίθεται στους χειρισμούς ξένων κέντρων επιρροής» (3).

Άνοδος της Λέσχης Izborsk

Η Λέσχη Izborsk, η οποία έχει επί του παρόντος περίπου 60 μέλη από διάφορα υπόβαθρα —διανοούμενους, ακαδημαϊκούς, πολιτικούς, επιχειρηματίες, δημοσιογράφους, καλλιτέχνες, κληρικούς και μέλη των δυνάμεων ασφαλείας — είχε στόχο να διαμορφώσει «μια πατριωτική κρατική πολιτική που θα εφαρμόζεται σε όλους τους τομείς της εθνικής ζωής». (4). Περιλάμβανε προσωπικότητες με επιρροή όπως ο οικονομολόγος Sergey Glazev, ο οποίος συμβούλεψε τον Πούτιν για την ευρασιατική οικονομική ολοκλήρωση από το 2012 έως το 2019, τον μητροπολίτη Tikhon Shevkunov, που φημολογείται ότι είναι ο προσωπικός εξομολογητής του Πούτιν, ο δημοσιογράφος Mikhail Leontyev, επικεφαλής αναλυτής στον πετρελαϊκό γίγαντα Prilate-Rosneft, ο φυσικός Zhores Alferov. Ο σύλλογος υποστηρίχθηκε από ανώτερα μέλη της πολιτικής ελίτ: ο Αντρέι Τουρτσάκ, τότε κυβερνήτης του Πσκοφ και νυν γενικός γραμματέας της Ενωμένης Ρωσίας, και ο υπουργός Πολιτισμού Βλαντιμίρ Μεντίνσκι παρευρέθηκαν και οι δύο στην τελετή των εγκαινίων του.

Οι ιδέες του Izborsk κέρδισαν έλξη. Ο Πούτιν ανακοίνωσε στην ετήσια ομιλία του στην Ομοσπονδιακή Συνέλευση τον Δεκέμβριο του 2012 την ενίσχυση των «πνευματικών» και «παραδοσιακών» αξιών ως απάντηση σε αυτό που προσδιόρισε ως «δημογραφική και ηθική κρίση» της Ρωσίας. Αυτό μεταφράστηκε στην πράξη τον επόμενο χρόνο με νέους νόμους κατά της «προώθησης μη παραδοσιακών σεξουαλικών ταυτοτήτων» και της ποινικοποίησης της βλασφημίας. Το 2013, στο Διεθνές Φόρουμ Valdai, μια συγκέντρωση ειδικών και διεθνών ηγετών, ο Πούτιν όρισε τη Ρωσία σε αντίθεση με τη Δύση, για την οποία είπε ότι βρίσκεται σε ηθική και πολιτιστική παρακμή, αγνοώντας τις «ρίζες» και τις «χριστιανικές αξίες» της. Ο αναπληρωτής διευθυντής της Λέσχης Izborsk, δημοσιογράφος και πολιτικός επιστήμονας Alexandr Nagorny, αναγνώρισε σε αυτήν την ομιλία «το σύνολο ιδεών, αξιών και εννοιών που καλλιεργήθηκαν για πολλά χρόνια από Ρώσους πατριώτες-κυρίαρχους» (5).

Η επιρροή της Λέσχης Izborsk κορυφώθηκε κατά τη διάρκεια της ουκρανικής κρίσης του 2014. Το Κρεμλίνο συμμερίστηκε την άποψή του για τη φιλοευρωπαϊκή επανάσταση του Μαϊντάν της Ουκρανίας ως μια επιχείρηση υπό την ηγεσία της Δύσης για να εμποδίσει την ευρασιατική ολοκλήρωση (6). Ο Πούτιν το αναγνώρισε επίσης δικαιολογώντας την προσάρτηση της Κριμαίας, του τόπου μεταστροφής του Πρίγκιπα Βλαντιμίρ και της Ρωσίας του Κιέβου στην Ορθοδοξία το 988, στο όνομα της «ανεκτίμητης πολιτισμικής και μάλιστα ιερής σημασίας της για τη Ρωσία» (7). Τον Ιούλιο του 2014, ο Ντμίτρι Πολόνσκι, υπουργός Εσωτερικής Πολιτικής, Πληροφόρησης και Επικοινωνίας της νέας αυτοαποκαλούμενης Δημοκρατίας της Κριμαίας, εξήρε τη συμβολή του Προχάνοφ και των μελών του συλλόγου: «Πιστεύουμε ότι η γνώμη σας έπαιξε σημαντικό ρόλο στα γεγονότα της Κριμαϊκής Άνοιξης ‘ (8). Ο Ρώσος στρατός αναγνώρισε επίσης τον βασικό ρόλο του συλλόγου ονομάζοντας ένα στρατηγικό βομβαρδιστικό Izborsk και διακοσμώντας το με το λογότυπό του.

Donbass

Ωστόσο, όταν επρόκειτο για την αυτονομιστική εξέγερση στην περιοχή Donbass της ανατολικής Ουκρανίας, η Μόσχα χώρισε επίσημα τους δρόμους της με τη Λέσχη Izborsk, κρίνοντάς την πολύ ριζοσπαστική στην υποστήριξή της προς τους αντάρτες. Το Κρεμλίνο, εκτεθειμένο στο κόστος των δυτικών κυρώσεων, αρνήθηκε να αναγνωρίσει τα δημοψηφίσματα που κήρυξαν την ανεξαρτησία των Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντόνετσκ και του Λουχάνσκ. Ο σύλλογος, εν τω μεταξύ, προωθούσε ενεργά την έννοια της «Novorossia» (Νέα Ρωσία) σε σχέση με το Donbass για να δικαιολογήσει την ενσωμάτωσή του με τη Ρωσία. Ο σύλλογος είχε ιδιαίτερα στενούς δεσμούς με τις ιδρυτικές προσωπικότητες της αυτοαποκαλούμενης Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντόνετσκ: τον κυβερνήτη Πάβελ Γκούμπαρεφ, τον πρωθυπουργό Aleksandr Borodai και τον υπουργό Άμυνας Igor Strelkov, όλοι πρώην συνεργάτες της εφημερίδας Zavtra του Prokhanov. Το καλοκαίρι του 2014, ο σύλλογος τους έδωσε πολιτικές συμβουλές και οργανωτική υποστήριξη και βοήθησε στη σύνταξη του καταστατικού τους.

Στις 5 Σεπτεμβρίου 2014 το Κρεμλίνο ενορχήστρωσε την αντικατάσταση των εξεγερμένων κυβερνήσεων με νέες ελίτ που συμφώνησαν να υπογράψουν τις συμφωνίες του Μινσκ με τη Ρωσία και την Ουκρανία, προβλέποντας την επανένταξη του Ντονμπάς στην Ουκρανία με «ειδικό καθεστώς» τοπικής αυτονομίας. Παραγκωνισμένη, η Λέσχη Izborsk καταδίκασε αυτή την προσφυγή στη διπλωματία. Αντίθετα, υποστήριξε μια «ολική στρατιωτική επιχείρηση» βασισμένη στην επέμβαση ενός «απελευθερωτικού στρατού» που αποτελείται από εθελοντές από ιδιωτικούς στρατιωτικούς εργολάβους, που υποστηρίζεται από πυραυλικά πλήγματα σε στρατηγικούς στόχους (9). Ο σύλλογος διατηρούσε επίσης τακτική επαφή με τους αυτονομιστές του Ντονμπάς μέσω του τοπικού του παραρτήματος στο Ντόνετσκ. Τον Μάιο του 2015 ο Valery Korovin παρουσίασε εκεί το βιβλίο του The End of the Ukraine Project, υποστηρίζοντας ότι η Ουκρανία είναι ένα «τεχνητό υποκείμενο ιστορίας που δημιουργήθηκε από τον Λένιν», ανίκανο να γίνει κράτος από μόνο του.

Αν και δεν εγκρίθηκαν επίσημα, αυτές οι ιδέες υποστηρίχθηκαν και χρηματοδοτήθηκαν από την κυβέρνηση. Το 2015 η Λέσχη Izborsk έλαβε χρηματοδότηση 10 εκατομμυρίων ρουβλίων (περίπου 165.000 $ τότε) από την προεδρική διοίκηση για να αναπτύξει το «Δόγμα του Ρωσικού Κόσμου». Δημοσιεύθηκε το 2016, υποστήριξε «τον σχηματισμό ρωσικών σφαιρών ενδιαφέροντος» για να ανταγωνιστούν τη Δύση στα Βαλκάνια και τη Μαύρη Θάλασσα και υποστήριξε ότι οι Ρώσοι στην Ουκρανία ήταν θύματα της «ρωσοφοβίας» μιας ουκρανικής κυβέρνησης που είχε πέσει κάτω από το επιρροή των «νεοναζί».

Αντί να τηρεί εξ ολοκλήρου ένα ενιαίο ιδεολογικό σύστημα, το αυταρχικό καθεστώς του Πούτιν έχει βασιστεί στη διατήρηση της ευελιξίας στις πολιτικές του επιλογές. Η αλλαγή ηγεσίας στην προεδρική διοίκηση μετά τις βουλευτικές εκλογές του Σεπτεμβρίου 2016 έδωσε στους φιλελεύθερους δημοκράτες νέο βάρος. Ο Vyacheslav Volodin, ένας ριζοσπαστικός αντιδυτικός συντηρητικός και άτυπος υποστηρικτής της Λέσχης Izborsk, μετατέθηκε από τη θέση του ως αναπληρωτής αρχηγός του προσωπικού της προεδρικής διοίκησης στον λιγότερο επιδραστικό ρόλο του προέδρου της Δούμας. Ο αντικαταστάτης του, Σεργκέι Κιριένκο, ο οποίος ήταν πρωθυπουργός κατά την οικονομική κρίση του 1998 και επικεφαλής του ομίλου πυρηνικής ενέργειας Rosatom (2005-16), έχει ισχυρότερους δεσμούς με φιλελεύθερες και τεχνοκρατικές ελίτ. Υπό την ηγεσία του, το προεδρικό ταμείο ανάπτυξης της κοινωνίας των πολιτών έχει απορρίψει δύο φορές αιτήματα χρηματοδότησης από το Izborsk Club.

Μετά τη δηλητηρίαση και τη σύλληψη του στελέχους της αντιπολίτευσης Alexey Navalny στα τέλη του 2020, οι ομιλίες του Πούτιν εξέφραζαν μια ολοένα και πιο αδιάλλακτη κρατική ιδεολογία. Το άρθρο του τον Ιούλιο του 2021 σχετικά με την «ιστορική ενότητα Ρώσων και Ουκρανών» απηχούσε τη σκέψη της Λέσχης Izborsk, παρουσιάζοντας την Ουκρανία ως «προϊόν της σοβιετικής εποχής», που διοικείται από ελίτ «εφησυχαζόμενες προς τους νεοναζί» και ανυψώνοντας τη ρωσοφοβία στο επίπεδο του «κράτους». πολιτική’. Το ξέσπασμα του πολέμου τον Φεβρουάριο σηματοδότησε μια εξέλιξη του ρωσικού πολιτικού συστήματος: ο υβριδικός αυταρχισμός που συνδύαζε πολλαπλές ιδεολογικές φατρίες έδωσε τη θέση του σε ένα άκρως κατασταλτικό καθεστώς που επέβαλε μια ιμπεριαλιστική, πολεμική κρατική κουλτούρα. Ο Βλαντιμίρ Μεντίνσκι, πρώην υπουργός Πολιτισμού και μακροχρόνιος πιστός της Λέσχης Izborsk, διορίστηκε επικεφαλής της ρωσικής αντιπροσωπείας που ήταν επιφορτισμένη με τις διαπραγματεύσεις με την Ουκρανία.

*Η Juliette Faure είναι υποψήφια διδάκτορας στις πολιτικές επιστήμες στο Sciences Po Paris. Η έρευνά της επικεντρώνεται στη σύγχρονη Ρωσία και τον λόγο των συντηρητικών ελίτ της.

Πηγη: