Τι γίνεται στο τρίγωνο ΗΠΑ-Τουρκία-Ρωσία; Χάνουν οι ΗΠΑ την Τουρκία;
του Σάββα Καλεντερίδη
Το θέμα των σχέσεων της Τουρκίας με τις ΗΠΑ, άρα με το ΝΑΤΟ και τον Δυτικό κόσμο, δεν είναι απλά γεωπολιτικής αλλά και κοσμοϊστορικής σημασίας. Κι αυτό γιατί η Τουρκία και ως πολιτικοκυβερνητικός και ως γεωγραφικός σχηματισμός, επί σχεδόν έναν αιώνα αποτέλεσε μέρος των διαφόρων μηχανισμών με τους οποίους η Δύση, σε διάφορες φάσεις και με διάφορους τρόπους, προσπάθησε άλλοτε να αναχαιτίσει και άλλοτε να επιτεθεί στον ρωσικό παράγοντα.
Οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και τη Μεσοποταμία, και η συναρτώμενη ανάδειξη του Κουρδικού, σε συνδυασμό με την αποφασιστική επιθετική πολιτική του Πούτιν στη Συρία και την αποφασιστικότητα που δείχνει ο Ερντογάν να μην αποδεχτεί το ρου των εξελίξεων, που οδηγούν την Τουρκία στην καλύτερη περίπτωση στην ομοσπονδιοποίηση, δημιουργούν μια δυναμική που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στον γεωπολιτικό αναπροσανατολισμό της Τουρκίας.
Σε όλα αυτά θα πρέπει να συνυπολογιστούν τα σχέδια του Ερντογάν για τη νεκρανάσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με όρους 21ου αιώνα, και αιχμή του δόρατος την οικονομική ευρωστία και το μέγεθος που έχει αποκτήσει η Τουρκία, την ασύγκριτης αξίας γεωπολιτική θέση της Ανατολίας και φυσικά το Ισλάμ, αφού υπολογίζει να καταστεί η νεοοθωμανική Τουρκία η ηγέτιδα δύναμη στον μουσουλμανικό κόσμο και ο Ερντογάν ένας νέος Μωάμεθ – όχι ο Προφήτης, αλλά ο Πορθητής.
Με βάση τα παραπάνω ο Ερντογάν, μελετώντας –αν όχι ο ίδιος οι σύμβουλοί του– την οθωμανική ιστορία, προσπαθεί να καταστήσει την Τουρκία ισότιμο συνομιλητή των μεγάλων δυνάμεων της εποχής μας.
Τις μέρες και εβδομάδες που ακολουθούν αναμένεται να ολοκληρωθεί η επιχείρηση απελευθέρωσης της Ράκας, της πόλης που διακήρυξαν ως πρωτεύουσα του ΙΚ οι τζιχαντιστές, την οποία διεξάγουν από κοινού Κούρδοι και Αμερικανοί. Η απελευθέρωση της Ράκας φέρνει τα πράγματα και τις εξελίξεις στη Συρία σε ένα κομβικό σημείο.
Ποιος θα ελέγξει, οι ΗΠΑ ή το δίδυμο Ρωσία-Ιράν, την περιοχή Ντερ εζ Ζορ και τις δύο πόλεις που βρίσκονται εκατέρωθεν των συνόρων Συρίας-Ιράκ, της Αμπού Καμάλ και της Αλ Καΐμ, που ελέγχουν οι τζιχαντιστές του ΙΚ.
Ενώ λοιπόν υπάρχει ένας τεράστιος ανταγωνισμός στη Συρία-Ιράκ, με απίστευτη γεωπολιτική σημασία, για τον έλεγχο των περιοχών αυτών, μεταξύ ΗΠΑ από τη μια και Ρωσίας-Ιράν από την άλλη, και ενώ ο ανταγωνισμός αυτός επεκτείνεται και στον Περσικό Κόλπο, με την κρίση του Κατάρ, η Τουρκία κάνει το «μεγάλο άλμα» και παίρνει καθαρά το μέρος της Ρωσία και του Ιράν και στα δυο μέτωπα και στέκεται απέναντι στις ΗΠΑ.
Με άλλα λόγια, χωρίς ίχνος υπερβολής, ο Ερντογάν αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα και το κάνει, μιλώντας ακόμα και για έξοδο από το ΝΑΤΟ.
Στην πράξη απειλεί –και μάλιστα με εξευτελιστικό τρόπο– τις ΗΠΑ, λέγοντας ότι θα πληρώσουν ακριβά την κάθε σταγόνα τουρκικού αίματος που θα χυθεί από όπλα που έδωσε η Ουάσινγκτον στους Κούρδους της Συρίας, χτίζει στρατόπεδα και ένα καινούργιο κράτος στο έδαφος της Συρίας που έχει καταλάβει από τον Αύγουστο του 2016, με την άδεια της Ρωσίας, και ετοιμάζεται να εισβάλει στο κουρδικό καντόνι Αφρίν και πάλι με την άδεια της Ρωσίας.
Την ίδια στιγμή, ο Πούτιν τηλεφωνεί τον Ερντογάν πάνω από το πλοίο που ποντίζει τους σωλήνες του αγωγού φυσικού αερίου «Turkish Stream» και τον ενημερώνει για την πορεία του έργου, το οποίο στοίχισε την ανατροπή του Κώστα Καραμανλή και την αντικατάστασή του από τον… ΓΑΠ, ακριβώς επειδή αντιστρατεύεται γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ, την ίδια στιγμή ανακοινώνεται ότι αρχίζουν οι εργασίες για την κατασκευή των πυρηνικών εργοστασίων παραγωγής πυρηνικής ενέργειας από τη Rosatom στη Μερσίνα, την ίδια στιγμή ανακοινώνεται ότι Ρωσία και Τουρκία θα ελέγχουν με στρατεύματα την περιοχή Ιντλίμπ, που τώρα ελέγχουν ομάδες της Αλ Κάιντα, υποστηριζόμενες ανοικτά από τον Ερντογάν, και το κερασάκι στην τούρτα: ο βοηθός του Πούτιν ανακοινώνει επίσημα ότι η Ρωσία θα παραδώσει το υπερσύγχρονο αντιαεροπορικό-αντιπυραυλικό σύστημα S-400 στην Τουρκία.
Τα πράγματα είναι σοβαρά στην περιοχή μας, όπως είπαμε παραπάνω, κοσμοϊστορικής σημασίας.
Το τραγικό είναι ότι αντί να τα επικαλεστούμε όλα αυτά και να σώσουμε την Κύπρο, οι «υπεύθυνοι» της Αθήνας και της Λευκωσίας κάνουν στην κυριολεξία ό,τι περνάει από το χέρι τους για να δολοφονήσουν την Κυπριακή Δημοκρατία.
του Σάββα Καλεντερίδη
Το θέμα των σχέσεων της Τουρκίας με τις ΗΠΑ, άρα με το ΝΑΤΟ και τον Δυτικό κόσμο, δεν είναι απλά γεωπολιτικής αλλά και κοσμοϊστορικής σημασίας. Κι αυτό γιατί η Τουρκία και ως πολιτικοκυβερνητικός και ως γεωγραφικός σχηματισμός, επί σχεδόν έναν αιώνα αποτέλεσε μέρος των διαφόρων μηχανισμών με τους οποίους η Δύση, σε διάφορες φάσεις και με διάφορους τρόπους, προσπάθησε άλλοτε να αναχαιτίσει και άλλοτε να επιτεθεί στον ρωσικό παράγοντα.
Οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και τη Μεσοποταμία, και η συναρτώμενη ανάδειξη του Κουρδικού, σε συνδυασμό με την αποφασιστική επιθετική πολιτική του Πούτιν στη Συρία και την αποφασιστικότητα που δείχνει ο Ερντογάν να μην αποδεχτεί το ρου των εξελίξεων, που οδηγούν την Τουρκία στην καλύτερη περίπτωση στην ομοσπονδιοποίηση, δημιουργούν μια δυναμική που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στον γεωπολιτικό αναπροσανατολισμό της Τουρκίας.
Σε όλα αυτά θα πρέπει να συνυπολογιστούν τα σχέδια του Ερντογάν για τη νεκρανάσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας με όρους 21ου αιώνα, και αιχμή του δόρατος την οικονομική ευρωστία και το μέγεθος που έχει αποκτήσει η Τουρκία, την ασύγκριτης αξίας γεωπολιτική θέση της Ανατολίας και φυσικά το Ισλάμ, αφού υπολογίζει να καταστεί η νεοοθωμανική Τουρκία η ηγέτιδα δύναμη στον μουσουλμανικό κόσμο και ο Ερντογάν ένας νέος Μωάμεθ – όχι ο Προφήτης, αλλά ο Πορθητής.
Με βάση τα παραπάνω ο Ερντογάν, μελετώντας –αν όχι ο ίδιος οι σύμβουλοί του– την οθωμανική ιστορία, προσπαθεί να καταστήσει την Τουρκία ισότιμο συνομιλητή των μεγάλων δυνάμεων της εποχής μας.
Τις μέρες και εβδομάδες που ακολουθούν αναμένεται να ολοκληρωθεί η επιχείρηση απελευθέρωσης της Ράκας, της πόλης που διακήρυξαν ως πρωτεύουσα του ΙΚ οι τζιχαντιστές, την οποία διεξάγουν από κοινού Κούρδοι και Αμερικανοί. Η απελευθέρωση της Ράκας φέρνει τα πράγματα και τις εξελίξεις στη Συρία σε ένα κομβικό σημείο.
Ποιος θα ελέγξει, οι ΗΠΑ ή το δίδυμο Ρωσία-Ιράν, την περιοχή Ντερ εζ Ζορ και τις δύο πόλεις που βρίσκονται εκατέρωθεν των συνόρων Συρίας-Ιράκ, της Αμπού Καμάλ και της Αλ Καΐμ, που ελέγχουν οι τζιχαντιστές του ΙΚ.
Ενώ λοιπόν υπάρχει ένας τεράστιος ανταγωνισμός στη Συρία-Ιράκ, με απίστευτη γεωπολιτική σημασία, για τον έλεγχο των περιοχών αυτών, μεταξύ ΗΠΑ από τη μια και Ρωσίας-Ιράν από την άλλη, και ενώ ο ανταγωνισμός αυτός επεκτείνεται και στον Περσικό Κόλπο, με την κρίση του Κατάρ, η Τουρκία κάνει το «μεγάλο άλμα» και παίρνει καθαρά το μέρος της Ρωσία και του Ιράν και στα δυο μέτωπα και στέκεται απέναντι στις ΗΠΑ.
Με άλλα λόγια, χωρίς ίχνος υπερβολής, ο Ερντογάν αποφάσισε να τα παίξει όλα για όλα και το κάνει, μιλώντας ακόμα και για έξοδο από το ΝΑΤΟ.
Στην πράξη απειλεί –και μάλιστα με εξευτελιστικό τρόπο– τις ΗΠΑ, λέγοντας ότι θα πληρώσουν ακριβά την κάθε σταγόνα τουρκικού αίματος που θα χυθεί από όπλα που έδωσε η Ουάσινγκτον στους Κούρδους της Συρίας, χτίζει στρατόπεδα και ένα καινούργιο κράτος στο έδαφος της Συρίας που έχει καταλάβει από τον Αύγουστο του 2016, με την άδεια της Ρωσίας, και ετοιμάζεται να εισβάλει στο κουρδικό καντόνι Αφρίν και πάλι με την άδεια της Ρωσίας.
Την ίδια στιγμή, ο Πούτιν τηλεφωνεί τον Ερντογάν πάνω από το πλοίο που ποντίζει τους σωλήνες του αγωγού φυσικού αερίου «Turkish Stream» και τον ενημερώνει για την πορεία του έργου, το οποίο στοίχισε την ανατροπή του Κώστα Καραμανλή και την αντικατάστασή του από τον… ΓΑΠ, ακριβώς επειδή αντιστρατεύεται γεωπολιτικά συμφέροντα των ΗΠΑ, την ίδια στιγμή ανακοινώνεται ότι αρχίζουν οι εργασίες για την κατασκευή των πυρηνικών εργοστασίων παραγωγής πυρηνικής ενέργειας από τη Rosatom στη Μερσίνα, την ίδια στιγμή ανακοινώνεται ότι Ρωσία και Τουρκία θα ελέγχουν με στρατεύματα την περιοχή Ιντλίμπ, που τώρα ελέγχουν ομάδες της Αλ Κάιντα, υποστηριζόμενες ανοικτά από τον Ερντογάν, και το κερασάκι στην τούρτα: ο βοηθός του Πούτιν ανακοινώνει επίσημα ότι η Ρωσία θα παραδώσει το υπερσύγχρονο αντιαεροπορικό-αντιπυραυλικό σύστημα S-400 στην Τουρκία.
Τα πράγματα είναι σοβαρά στην περιοχή μας, όπως είπαμε παραπάνω, κοσμοϊστορικής σημασίας.
Το τραγικό είναι ότι αντί να τα επικαλεστούμε όλα αυτά και να σώσουμε την Κύπρο, οι «υπεύθυνοι» της Αθήνας και της Λευκωσίας κάνουν στην κυριολεξία ό,τι περνάει από το χέρι τους για να δολοφονήσουν την Κυπριακή Δημοκρατία.
taxalia.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου