Ο πρόεδρος της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, δεν ήταν πάντα ο παρίας του ΝΑΤΟ που είναι σήμερα, γράφει ο Άινταν Σπρινγκς στην Washington Examiner.
Πολύ πριν η κυβέρνηση του Ερντογάν αρχίσει να αγοράζει ρωσικά συστήματα αεράμυνας και να εμποδίζει την ένταξη της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, ο μακροβιότερος ηγέτης της χώρας θεωρούνταν από ορισμένους στη Δύση ως προοδευτικός μεταρρυθμιστής.
Σιγά σιγά στην αρχή, ωστόσο, οι πολιτικές του Ερντογάν μετατοπίστηκαν από σχετικά φιλελεύθερες σε οριακά αυταρχικές.
Δυσαρεστημένοι με αυτή την αλλαγή, οι Τούρκοι πολίτες βγήκαν στους δρόμους τον Μάιο του 2013 για να διαμαρτυρηθούν για το καθεστώς.
Ενώ ο Ερντογάν ήταν σε θέση να διατηρήσει τον έλεγχο, η κυβέρνησή του ενίσχυσε ακόμη περισσότερο την εξουσία μετά από αυτά τα γεγονότα.
Το 2016 έγινε απόπειρα πραξικοπήματος κατά του Ερντογάν. Και πάλι, ο Ερντογάν κατέστειλε γρήγορα την αντιπολίτευση και ξεκίνησε μια μαζική εκστρατεία εκκαθαρίσεων.
Αυτή η στροφή προς τον αυταρχισμό έκλεισε ουσιαστικά την πόρτα του Ερντογάν στην ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Την ίδια στιγμή, η εμπλοκή της Τουρκίας στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας και της Λιβύης ευθυγραμμίστηκε ενάντια στις δυνάμεις που υποστηρίζονται από τη Δύση.
Αυτές οι αλλαγές οδήγησαν σε μια από τις πιο αμφιλεγόμενες θέσεις του Ερντογάν: τη στενή σχέση του με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν.
Μετά την απόπειρα πραξικοπήματος του 2016, ο Πούτιν ήταν ο πρώτος παγκόσμιος ηγέτης που τηλεφώνησε στον πρόεδρο, εκφράζοντας τα συλλυπητήριά του και δεσμευόμενος να τον υποστηρίξει.
Ένα χρόνο αργότερα, και προς μεγάλη απογοήτευση των Ηνωμένων Πολιτειών, η τουρκική κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε την αγορά ενός ρωσικού συστήματος αεράμυνας S-400.
Αυτό υπονόμευσε τις ευθύνες της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ απειλώντας ότι θα επιτρέψει στη Ρωσία να συλλέξει πληροφορίες από τους S-400 για μετέπειτα χρήση εναντίον πιλότων του ΝΑΤΟ.
Αργότερα, μετά τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία τον Φεβρουάριο του 2022, η Τουρκία αρνήθηκε να αναγνωρίσει τη Ρωσία ως επιτιθέμενο, προτιμώντας να παραμείνει ουδέτερη.
Τον Ιούλιο του 2022, ο Ερντογάν θα εκπλήρωνε τους στόχους της μεσολάβησης, μεσολαβώντας στη συμφωνία για τα σιτηρά στη Μαύρη Θάλασσα, έναν συμβιβασμό που επέτρεψε την επανέναρξη των εξαγωγών σιτηρών από την Ουκρανία.
Αυτό έγινε ευπρόσδεκτο στη Δύση.
Αλλά οι όποιες ελπίδες ότι ο Ερντογάν θα μπορούσε να πλησιάσει τη δυτική τροχιά διαψεύστηκαν όταν ο Ερντογάν εμπόδισε τη Σουηδία να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ.
Ανέφερε τη σιωπηρή υποστήριξη της Στοκχόλμης στις κουρδικές ομάδες ανεξαρτησίας, τις οποίες η Άγκυρα θεωρεί τρομοκρατικές οργανώσεις. Μόλις την περασμένη εβδομάδα ο Ερντογάν συμφώνησε ότι η Σουηδία θα μπορούσε να ενταχθεί στην αμυντική συμμαχία. Σε αντάλλαγμα, η Σουηδία θα στηρίξει τις προσπάθειες του Ερντογάν να ενταχθεί στην ΕΕ.
Αλλά τώρα ο Ερντογάν αντιμετωπίζει μια άλλη πρόκληση. Η Ρωσία έχει αποσυρθεί από τη συμφωνία για τα σιτηρά. Το τι θα κάνει ο Ερντογάν στη συνέχεια είναι ασαφές. Αυτό που είναι ξεκάθαρο, ωστόσο, είναι ότι ο Ερντογάν χρειάζεται πλέον τη Δύση περισσότερο από ό,τι τον χρειάζεται.
Η αποτυχία του Ερντογάν να ανοικοδομήσει την τουρκική οικονομία μετά την πανδημία του Covid-19 και η άρνησή του να αυξήσει τα επιτόκια έχουν οδηγήσει το κράτος σε υπερπληθωρισμό. Έχει επίσης κάνει πολλούς από τους επενδυτές της χώρας να απομακρυνθούν από την προβληματική οικονομία.
Πηγη:
Echedoros.blog - Hellas
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου